اثر سدیم مولیبدات در کاهش آسیب بافتی القا شده توسط تتراکلریدکربن در موش های صحرایی

مولیبدن عنصری کمیاب و ضروری برای جانوران و گیاهان است. مولیبدن به عنوان یک کوفاکتور در تعداد محدودی از آنزیم های پستانداران شامل گزانتین دهیدروژناز، آلدئید اکسیداز و سولفیت اکسیداز عمل می کند و اعتقاد بر این است که یک عنصر کمیاب ضروری در تغذیه جانوران است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی توانایی محافظت کبدی سدیم مولیبدات در مقابل آسیب کبدی القاء شده با تتراکلرید کربن می‎باشد.
در یک مطالعه تجربی، موش های صحرایی نر بالغ دو بار در هفته و به مدت 28 روز تتراکلریدکربن (50% تتراکلرید کربن در روغن زیتون، 1 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن) را به صورت تزریق درون صفاقی دریافت کردند و به طور همزمان طی 28 روز سدیم مولیبدات را روزانه به صورت خوراکی با دوزهای 05/0، 1/0 و 2/0 گرم بر کیلوگرم وزن بدن دریافت نمودند.
آزمایشات بافتی پاتولوژیکی در موش های صحرایی تیمار شده با تتراکلریدکربن آسیب کبدی گسترده ای را به شکل تخریب سلول های کبدی و نکروز، دژنراسیون چربی و نفوذ سلول های التهابی نشان داد، در حالی که تغییرات بافتی پاتولوژیکی القاء شده با تتراکلریدکربن در اثر تیمار با سدیم مولیبدات به شکل معنی داری کاهش یافته است.
نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که سدیم مولیبدات می تواند از کبد موش های صحرایی در برابر آسیب اکسیداتیو ناشی از تتراکلریدکربن محافظت نماید و احتمالا اثر حفاظت کنندگی خود را با مهار برهم کنش های شیمیایی سموم که آغاز کننده استرس اکسیداتیو، پراکسیداسیون لیپید و تغییرات مولکولی هستند و نهایتا به نکروز بافت کبد منجر می شوند، اعمال نماید.