بررسی تاثیر وجود یا عدم وجود درن بر عوارض کوتاه مدت ترمیم فتق های اینگوئنال

فتق کشاله ران یکی از شایع ترین بیماری هایی است که در سراسر دنیا منجربه عمل جراحی می شود. با افزایش سن میزان شیوع فتق افزایش می یابد به طوری که در سنین بالای 70سال شیوع آن به 50درصد می رسد روش های مختلفی درترمیم فتق شرح داده شده اند که هرکدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. درحال حاضر روش انتخابی برای ترمیم انواع فتق های اینگوئنال، روش بدون فشار (Tension Free) می باشدکه اولین بار توسط Lichtenstein انجام شد. این بررسی تاثیر تعبیه درن بر عوارض کوتاه مدت ترمیم فتق کشاله ران به روش فوق که شامل هماتوم، عفونت زخم، سروما، احتباس ادراری، مدت بستری و زمان بازگشت به سرکار می شود را مورد مطالعه قرار می دهد.
این مطالعه ازنوع کارآزمایی بالینی می باشد و60نفر از بیمارانی که در این مرکز با تشخیص فتق اینگوئنال بستری شده وتحت هرنیورافی به روش لیختن اشتاین قرار گرفته اند، بررسی شدند. در 31بیمار در خاتمه عمل جراحی درن هموواگ تعبیه شد و در 29 بیمار درن تعبیه نشد.
در گروه با تعبیه درن هماتوم در 7/9درصد سروما در 2/3درصد و احتباس ادراری صفر درصد بیماران ثبت شد و میانگین بازگشت به سرکار 48/17روز بود. و در گروه بدون تعبیه درن، هماتوم در4/3درصد سروما در صفردرصد احتباس ادراری 4/3درصد بیماران ثبت شد و میانگین بازگشت به سرکار30/18روز بود.که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. مدت اقامت پس از عمل بیماران در بیمارستان در گروه با تعبیه درن 9/2روز و در گروه بدون تعبیه 48/1 روز بود با P≤0/0001 که از نظر آماری قابل توجه و معنی داری بود.
براساس نتایج این مطالعه درن هموواگ نه تنها باعث کاهش عوارض چون هماتوم و سروما و احتباس ادرار نمی شود بلکه موجب افزایش مدت بستری بیماران و افزایش هزینه و ناراحتی آن ها نیز می گردد و ارجح آن است که درن تعبیه نشود.