تاثیر موضعی سرم خون بند ناف جنین انسان بر بهبود نقایص اپیتلیالی قلیایی قرنیه در مدل خرگوش

یکی از وظایف مهم قرنیه، ایجاد دید طبیعی به وسیله انعکاس نور بر روی لنز و شبکیه می باشد. نقص در سطح این لایه می تواند به دلیل عوامل درون زاد یا برون زاد زیادی مانند؛ تروما، عفونت و سوختگی شیمیایی ایجاد گردد. اصل اساسی در ترمیم نقص سطح چشم، رشد و تمایز سلول های جدید لیمبوس و تبدیل شدن آنها به سلول های قرنیه می باشد. سرم اتولوگ و سرم خون بند ناف حاوی مقدار زیادی فاکتورهای رشد جهت تکثیر، تمایز و بلوغ سلول های اپی تلیال چشم می باشند. هدف از این مطالعه بررسی اثر سرم خون بندناف جنین انسان بر ترمیم زخم قلیایی قرنیه چشم در مدل خرگوشی بود.
در این مطالعه تجربی که در سال 1389 در دانشگاه علوم پزشکی یاسوج انجام شد، تعداد 32 سر خرگوش بعد از ایجاد زخم به قطر6 میلی متر در مرکز قرنیه یک چشم، به صورت تصادفی در دو گروه 16 تایی قرار گرفتند. گروه اول سرم خون بند ناف جنین و گروه دوم قطره اشک مصنوعی را 4 بار در روز دریافت نمودند. معاینه با اسلیت لامپ و روزانه برای هر خرگوش به مدت 14 روز انجام پذیرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شدند.
متوسط سرعت بهبود زخم بر حسب قطر زخم در گروه مداخله 77/0 میلی متر در روز و در گروه کنترل 73/0 میلی متر در روز بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد(05/0p<).
این مطالعه نشان داد که سرم خون بندناف جنین در مقایسه با اشک مصنوعی باعث افزایش سرعت بهبود زخم قلیایی قرنیه در مدل خرگوشی می شود.