نقد و تحلیل کهن الگوی نقاب با توجه به رفتارهای ملامتی

یکی از مفاهیم مهم نظریه ی کارل گوستاو یونگ در روان شناسی تحلیلی، «آرکی تایپ» یا «کهن الگوهای ناخودآگاه جمعی» است که در میان آن ها «نقاب persona» با مفهومی خاص، قابل تامل است. به نظر یونگ، انسان می کوشد تا حد امکان، بهترین تظاهر و تاثیر را در محیط اطرافش نشان دهد و خود را با هرچه از او انتظار می رود، هماهنگ کند؛ در حالی که بسیاری از علاقه ها و احساسات خود را به درون ناخودآگاهش می راند. یونگ این موضوع را با عنوان نقاب، مطرح می کند. نقاب در واقع همان نقشی است که جامعه از فرد انتظار دارد و فرد، شخصیت اصلی خود را در پشت این نقاب، پنهان می سازد. این نظریه را که کارل گوستاو یونگ در کم تر از یک قرن پیش ارائه کرده، می توان با توجه به رفتارهای ملامتی، مقایسه، نقد و بررسی کرد؛ اعمالی که صوفیان برای مبارزه با ریا و خودپسندی، انجام می دادند و به مرور زمان، منجر به پدیدآمدن طریقه ای خاص، به نام ملامتیه شد که هرچند اصول اولیه ی آنان تفاوتی با سایر فرقه های تصوف نداشت، اما شیوه ای که اهل این طریقه برای رسیدن به اهداف خود برگزیدند، آن ها را از سایر فرقه ها متمایز ساخت و با گذشت زمان، در تعالیم و رفتارشان نیز تغییراتی راه یافت که حساسیت دیگران و حتی بسیاری از صوفیان را برانگیخت. در این مقاله، مباحثی که یونگ با عنوان کهن الگوی نقاب و مصادیق آن مطرح کرده است، با توجه به رفتار ملامتیان، نقد و بررسی و شباهت ها و تفاوت های موجود، تحلیل می شود.