شهود، نماد و شعر سهراب سپهری

سهراب سپهری، شاعر نوپرداز و صاحب سبک معاصر، همواره از بیانی نمادین در عین حال، نامتعارف برای تبیین احوال، اشراق و شهود عارفانه ی خویش، بهره برده که در نوع خود، منحصر به فرد است. کلیت شعر او ترسیم سمبولیک و شاعرانه ای از عرفانی ساده و همه فهم بوده که از عناصر، پدیده ها و واژگان، به شکل متفاوت سود می جوید تا ناخودآگاهانه، نگاه خواننده را متوجه چشم اندازهایی تازه کند. سپهری به دلیل داشتن احوال، ذهنیت و دریافت هایی غریب، ناگزیر از رویکرد به زبانی نامتعارف و سمبولیسمی ویژه و مبتنی بر نگرش شهودی بوده است. در این راستا، به زیبایی شناسی خاصی دست یافته و شعرش در مسیری از آشنایی زدایی معنایی، زبانی، تصویری و سمبولیک، حرکت کرده است. همین مختصات، او را به عنوان شاعری متفاوت و مدرن در روزگار ما مطرح ساخته است.
این نوشتار، ابعادی از سمبولیسم سپهری و چگونگی بهره مندی وی را از کلمات، اشیا و موجودات در حوزه ی نگرش شهودی و عرفانی وی، بررسی نموده است.