اثربخشی پیاده روی بر عملکرد روانی اجتماعی مرتبط با کیفیت زندگی مردان سالمند

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر پیاده روی بر عملکرد روانی اجتماعی مردان سالمند بود.
پژوهش حاضر از نوع شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را سالمندان مرد 60 تا 75 سال ساکن سرای سالمندان کهریزک تشکیل دادند که از نظر جسمانی و سابقه پزشکی سالم ارز یابی شدند. تعداد 80 نفر از سالمندان با توجه به ملاک های ورود، انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تجربی (1، 3 و 6 جلسه در هفته،، هر جلسه 30 دقیقه پیاده روی با شدت متوسط) و یک گروه کنترل (بدون فعالیت بدنی در طی 16 هفته) تقسیم شدند. دو پرسشنامه فرم کوتاه کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی (SF-36) و پرسشنامه سنجش علائم افسردگی (GDS-SF) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. ملاک های ورود آزمودنی ها عبارت بودند از: دامنه سنی، داشتن رضایت و تمایل به حضور فعال و منظم در برنامه پیاده روی و برخورداری از سلامت روانی نسبی؛ وهمچنین نداشتن بیماری های دیابت، قلبی عروقی، پارکینسون، ناهنجاری های وضعیتی حاد، اختلالات عصب شناختی، اسکلتی عضلانی، فقدان سابقه بیماری های جدی به ویژه نقص بینایی، نقص در سیستم های درگیر در تعادل، نداشتن محدودیت حرکتی، ناهنجاری های کف پا، سابقه جراحی. داده ها با آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه، همبستگی پیرسون و تعقیبی شفه در سطح معنی داری P<0/05 بررسی شدند.
یافته ها نشان دادند عملکرد روانی اجتماعی مردان 60 تا 75 سال، پس از 16 هفته پیاده روی افزایش داشت (F=29/400 و P=0/001). و با افزایش جلسات هفتگی تمرین، اثربخشی پیاده روی نیز بیشتر شد. در حالی که بین گروه های مداخله با تمرین 1 جلسه و 3 جلسه در ارتباط با بهبود عملکرد روانی اجتماعی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0/05).
انجام پیاده روی منظم با مقدار تمرینی اثربخش و استاندارد برای سالمندان می تواند زمینه ارتقای کیفیت زندگی آنان را فراهم سازد. از این رو طرح ریزی فعالیت های بدنی نظام دار و منطقی برای سالمندان زیر نظر مربیان آگاه بر پایه یافته های تحقیق پیشنهاد می شود.