مقایسه رادیوگرافی دیجیتالی و تمپورال دیجیتال ساب تراکشن در تعیین میزان پیشرفت پوسیدگی های عاجی

پیشرفت سیستم های کامپیوتری سبب تحول در رادیولوژی و پیدایش تصویر برداری دیجیتالی شد. هدف از مطالعه حاضر بررسی قابلیت تمپورال دیجیتال ساب ترکشن در تشخیص پوسدگی های عاجی است.
27 دندان پوسیده در ویال های جداگانه محلول بافر استریل قرار داده شد. بعد از اطمینان از وجود پوسیدگی با گسترش عاجی در دندان مربوطه، 3 رستوریشن رادیواپک جهت استاندارد نمودن رادیوگرافی های متوالی در هر دندان قرار گرفت. هر دندان در رزین اکریلی پلی متیل متاکریلات تا 1 میلی متر پایین تر ازEJ (Cement Enamel Junction) مانت شد. دندان ها در دمای 37 درجه سانتی گراد و در بافر بزاق 5 درصد گلوکز برای 7 ساعت در روز، 5 روز در هفته، به مدت 8 هفته انکوبه شدند. هر روز بعد از انکوباسیون، هر دندان با 25میلی لیتر از بافر بزاقی شسته شده و در 50 میلی لیتر از بافر بزاق در دما ی37 درجه سانتیگراد قرار داده شد. بنابراین PH مایع بالای 5 نگه داشته می شد. رادیوگرافی های دیجیتالی از هر دندان در اولین روز و در 2، 4، 6 و 8 هفته بعد تهیه گردید. تصاویر را ساب تراکت کرده سپس تصاویر حاصل توسط دو رادیولوژیست خوانده شد و نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.
در آزمون آماری تفاوت معناداربین دو روش مشاهده شد. به عبارتی: 1- تکنیک تمپورال دیجیتال ساب تراکشن پیشرفت پوسیدگی ها را بیشتر از رادیوگرافی های دیجیتالی تعیین می نماید. 2- در زمان 1 و 2 ارزش تشخیصی تمپورال دیجیتال ساب تراکشن از رادیوگرافی های دیجیتالی بیشتر است. 3- در زمان3 و4 و 5 رادیوگرافی های دیجیتالی به تمپورال دیجیتال ساب تراکشن نزدیکتراست.
TDS یک روش حساس کشف تغییرات محتوای معدنی دندان بوده و می تواند در بررسی عوامل موثر بر پیشرفت پوسیدگی عاجی در invitro استفاده گردد.