بررسی علل قابل اجتناب نابینایی و کم بینایی در شهرستان ورامین

مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع کم بینایی و نابینایی و نیز علل قابل اجتناب آن با استفاده از روش پیشنهادی سازمان جهانی بهداشت در سال 1388 در شهرستان ورامین انجام شد.
روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر مبنای جمعیت (population based) بر روی 3000 فرد بالای 50 سال از 60 خوشه 50 نفره انجام شد. روش نمونه گیری، خوشه تصادفی سیستماتیک و بر اساس تراکم جمعیت در نقاط مختلف بود. ابتدا در محل زندگی افراد دید هر چشم (VA) به طور جداگانه با استفاده از کارت اسنلن در فاصله 3 و 6 متری با و بدون اصلاح و در نور معمولی و کافی اتاق توسط اپتومتریست اندازه گیری شد. در صورتی که دید هر کدام از چشم ها از 18/6 کم تر بود، بیمار به چشم پزشک ارجاع و علت کم بینایی مشخص گردید. نقایص بینایی بر اساس تعاریف سازمان جهانی بهداشت شامل کم بینایی (18/6 VA< ≥60/6)، کم بینایی شدید (60/6 VA< ≥60/3) و نابینایی (60/3 VA<) و بر مبنای دید اصلاح شده در چشم بهتر تقسیم بندی شد. محاسبه حجم نمونه، انتخاب خوشه ها، ورود اطلاعات و تحلیل نتایج توسط نرم افزار اختصاصی RAAB انجام گردید. شیوع استانداردشده نابینایی و کم بینایی برحسب سن و جنس ساکنین منطقه همراه با حدود اطمینان (CI) 95 درصد گزارش شد.
از 3000 فرد واجد شرایط ورود به مطالعه، 2819 نفر (94 درصد پاسخگویی) شامل 1289 مرد (1/45 درصد) و 1530 زن (9/54 درصد) در مطالعه شرکت نمودند. شیوع نابینایی، کم بینایی شدید و کم بینایی به ترتیب (75/1-91/0) 33/1، (97/1-81/0) 39/1 و (86/7-96/5) 91/6 درصد محاسبه گردید. شایع ترین علل نابینایی و کم بینایی شدید آب مروارید و شایع ترین علت کم بینایی عیوب انکساری بودند. در حدود 10 درصد جمعیت تحت مطالعه به صورت دوطرفه از نقایص بینایی رنج می بردند و 16 درصد چشم ها دید کم تر از 18/6 داشتند. به طور کلی بیش از 75 درصد علل نابینایی و کم بینایی، قابل پیش گیری و یا درمان بودند.
با آن که شیوع نابینایی و کم بینایی در ایران از کشورهای در حال توسعه کم تر است اما نسبت به کشورهای پیش رفته هم چنان فاصله قابل توجهی وجود دارد. بیش از سه چهارم موارد نابینایی قابل اجتناب می باشد که این امر به اهمیت ادغام برنامه سلامت بینایی در شبکه بهداشتی درمانی کشور تاکید می نماید.