کارآیی مدل خود ارزشیابی های مرکزی در پیش بینی بهزیستی ذهنی

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی کارآیی مدل خودارزشیابی های مرکزی در پی شبینی بهزیستی ذهنی کارکنان بود. همچنین به نقش متغیرهای شغلی و دموگرافیک به عنوان اهداف فرعی توجه شد.
تعداد 229 نفر از کارکنان شرکت کویرتایر استان خراسان جنوبی به مقیاس خودارزشیابی های مرکزی (جوج و همکاران، 2003)، مقیاس رضایت از زندگی داینر و همکاران (1985) و مقیاس عاطفه مثبت و منفی (واتسن و همکاران، 1988) پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از رگرسیون چند متغیره (گام به گام) استفاده شد.
نتایج نشان داد که مدل خودارزشیابی های مرکزی، رضایت از زندگی و عواطف مثبت را به صورت مثبت و عواطف منفی را به صورت منفی پیش بینی می کند. همچنین بررسی نقش متغیرهای دموگرافیک و شغلی نشان داد که مدل خودارزشیابی های مرکزی و سابقه ی خدمت پیش بینی کننده های معنی داری برای رضایت از زندگی و عواطف مثبت و منفی هستند. در مجموع نتایج حاصل از این پژوهش،کارآیی مدل خودارزشیابی های مرکزی در پیش بینی بهزیستی ذهنی را تایید نمود.