اثر مصرف مورفین خوراکی بر غلظت کورتیکوسترون پلاسمای خون و تکوین جفت در موش های باردار نژاد Wistar

مطالعات قبلی نشان داده است که مصرف مورفین و غلظت بالای کورتیکوسترون پلاسمای خون در طی دوران بارداری می-تواند موجب تاخیر درتکوین جنین و ایجاد نقایص جنینی گردند.
این پژوهش به بررسی اندازه گیری غلظت کورتیکوسترون خون مادر باردار پس از تجویز مورفین و تاثیر آن بر تکوین جفت پرداخته است.
در این مطالعه از 24 موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد Wistar با محدوده وزنی 200-170 گرم استفاده گردید. گروه -های مورد آزمایش پس از بارداری، مورفین را با دوز mg/ml 0/05 به صورت خوراک از طریق آب آشامیدنی و گروه کنترل آب آشامیدنی خالص دریافت نمودند. موش های گروه آزمایش و گروه کنترل در روزهای دهم و چهاردهم بارداری با کلروفرم کشته شدند و جفت به همراه رحم طی عمل جراحی از بدن حیوان خارج گردید. سپس جفت ها به منظور فیکس شدن به مدت 10 روز در محلول فرم-آلدئید 10% قرار گرفتند. از هر مادر باردار مقدار یک سی سی خون از گوشه چشم آنها گرفته شد وپس از سانتریفوژ، غلظت کورتیکوسترون آن را به روش کیت الایزای کورتیکوسترون تعیین نمودند. جفت های فیکس شده پس از طی مراحل پردازش بافتی، برش گیری و رنگ آمیزی با روش هماتوکسیلین-ائوزین، از نظر ضخامت لایه، سطح حوضچه های خونی، تعداد سلول های بخش-های (جنینی و مادری) و ضخامت دیواره رحمی مورد بررسی میکروسکوپی قرار گرفتند.
مقایسه انجام شده بین گروه مورد آزمایش و کنترل، نشان دهنده افزایش شدید غلظت کورتیکوسترون پلاسمای خون در گروه آزمایش نسبت به کنترل بود. ضخامت بخش مادری و بخش جنینی جفت در روز دهم و چهاردهم بارداری در گروه های آزمایش نسبت به گروه های کنترل اختلاف معنی داری را نشان می دادند (0/05>p). همچنین افزایش تعداد سلول های و کاهش سطح حوضچه های خونی بخش مادری و جنینی جفت درگروه های آزمایش نسبت به گرو های کنترل مشاهده گردید.
از این تحقیق نتیجه گیری می شود که ممکن است تغییرات دیده شده به دلیل تاثیر مورفین در افزایش غلظت کورتیکوسترون پلاسمای خون مادران باردار معتاد باشد.