تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو (مقایسه تاثیر سه روش مختلف تثبیت)

پیش رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیه ای است که جا به جایی جلویی تی بیا را کنترل می کند. بازسازی این رباط می تواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو می باشد.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 120 بیمار به صورت تصادفی در 3 گروه 40 نفره قرار گرفتند. هر گروه با یکی از سه روش تثبیت فمور «آپرفیکس»، «رجیدفیکس»، و «اندوباتون» تحت درمان قرار گرفتنند. بیماران قبل و 12 ماه پس از جراحی، معاینه و براساس میزان جابه جایی جلویی تی بیا به کمک KT-1000 و نمره بندی «لی شلم» مقایسه شدند.
در روش تثبیت با «اندوباتون»، نمره «لی شلم» از 59/18±21/63 قبل از بازسازی رباط به 47/9±64/90 بعد از بازسازی، در تثبیت با روش «آپرفیکس» از 74/18±72/65 به 35/5±22/96 و در تثبیت با «رجید فیکس» از 45/17±21/69 به 47/9±64/90 افزایش یافت. شش مورد شکست در روش «اندوباتون»، 4 مورد در «رجیدفیکس»، و 1 مورد در روش «آپرفیکس» وجود داشت. میزان جابه جایی جلویی تی بیا در روش «اندوباتون» 58/1±96/3 میلی متر، در روش «رجید فیکس» 48/1±28/4 میلی متر و در روش «آپرفیکس» 79/1±03/4 میلی متر بود. از نظر طول زمان جراحی، بین سه روش تثبیت فمور اختلاف معنی داری وجود نداشت.
از نظر قدرت پیوند در ابتدای کار و نتایج کلی، روش «آپرفیکس» نتایج بهتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. تحقیقات بیشتر با تعداد بیشتر بیماران و دوره پیگیری طولانی تر در این زمینه توصیه می گردد.