بررسی امنیت محیطی در پارک های منطقه ای به عنوان بخشی از فضاهای شهری از دیدگاه زنان بر پایه رویکرد CPTED (مطالعه موردی: پارک ساعی)

افزایش امنیت محیطی (بر پایه چگونگی دریافت افراد از محیط پیرامونشان) در راستای بهبود «کاربری فضاهای شهری» از مهم ترین رویکردهایی است که جوامع پیشرفته در زمینه علوم اجتماعی، مدیریتی و «طراحی محیط» بدان توجه دارند. آنچه از امنیت به عنوان دریافت عینی و ذهنی یاد می شود ناشی از ساختار و نحوه چیدمان محیط است؛ لذا برای افزایش آن بایستی معیارها و استانداردهایی برای طراحی فضاهای شهری در نظر گرفت. رویکرد CPTED از جمله رویکردهایی است که بر «کاهش جرائم توسط طراحی محیط» تاکید دارد. البته این قوانین بر پایه رفتارهای جوامع غربی شکل گرفته اند؛ نکته مهمی که کمتر بدان پرداخته شده، «عامل جنسیت و توجه به اقشار مختلف زنان» است (با توجه به ادراک متفاوت از امنیت در جنس زن و مرد). هدف از این تحقیق، مشخص نمودن معیارها و ضوابطی است که مشخصا به جزئیات ریزتر احساس امنیت در رابطه با قشر زن می پردازد؛ خواستگاه هایی که شاید تنها در حد دریافت ذهنی بوده و بالواقع وجود خارجی نداشته باشند، ولی در هر صورت کارایی محیط را تحت تاثیر قرار می دهند. برای نیل به این هدف، در نمونه مورد نظر در مقاطع مختلف، «شارش افراد» اندازه گیری شده است. از مقایسه میزان حضور آقایان و خانم ها در سطح پارک (بر پایه میزان شارش) می توان به میزان تفاوت حضورشان در هر مسیر پی برد. در ادامه از خود زنان تحت پرسش نامه ای (بر پایه رویکرد CPTED) خواسته شده که زمینه های کاهش احساس امنیت را در فضاهای شهری (پارک مورد نظر و به ویژه فضاهایی که کمتر استفاده می کنند)، شرح دهند. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد در کشورهایی که ساختار فرهنگی و اعتقادی عمیق تری وجود دارد، بایستی رویکرد CPTED معیارهای ریزتر و جزئی تری را در ارتباط با زنان در شاخصه های طراحی محیط لحاظ نماید.