آسیب شناسی ساختاری مدیریت توسعه شهری تهران با تاکید بر مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان

«مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان»، از اولویت دار ترین برنامه ها و اقدامات مدیریت شهری محسوب می گردد. به رغم اقدامات سیاستگذاری و قانونگذاری قابل توجه ملی و محلی، مدیریت توسعه شهری تهران از یک برنامه بلند مدت، میان مدت و کوتاه مدت منسجم و پایدار و سازوکارهای «نظارتی»، «کنترلی»، «پایشی»، «ارزیابی» و «هماهنگی های سازمانی» کارآمد در زمینه مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان برخوردار نمی باشد. این پژوهش به «آسیب شناسی ساختاری- مدیریتی» مناسب سازی ساختمان های مسکونی- اداری و معابر عمومی برای معلولان در شهر تهران در دو سطح «برنامه ای» و «اجرایی» و در تعداد معدودی از متغیرها و شاخص های مربوط پرداخته است. اطلاعات سطح اول این پژوهش به «روش تحلیل و توصیفی» و با استناد به «مطالعات کتابخانه ای» و اطلاعات سطح دوم، با «مطالعات میدانی» پنج مورد از نمونه ساختمان های مسکونی- اداری و معابر عمومی واقع در حوزه های شمالی، مرکزی، جنوبی، شرقی و غربی شهر تهران، جمع آوری شده است. برای تحلیل اطلاعات این پژوهش از «روش کمی» و «روش کیفی» بطور همزمان استفاده شده است. بر اساس یافته های این پژوهش، ساختار متمرکز بخشی و عملکرد متفرق مدیریت توسعه شهری تهران کارایی لازم مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان را ندارد و مستلزم توسعه ساختار سیاسی متکثر مشارکتی مبتنی بر «حکمروانی خوب شهری» است. اصلاح ساختارها، فرایندها، اطلاع رسانی و آموزش عمومی و تخصصی از جمله راهکارهای مدیریتی تحقق ضوابط و مقررات مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان در شهر تهران است.