بررسی حس قلمرو و رفتار قلمروپایی در پارک های شهری

قلمرو به بخشی از فضاهای شهری اطلاق می گردد که افراد یا گروهی از افراد بصورت منظم و پایدار از آن بهره جسته و در برابر افراد مزاحم و بیگانگان، به سبب احساس تعلق و مالکیتی که نسبت به فضا دارند، دفاع نمایند. هرگونه شخص یسازی و نشان هگذاری محیط و یا دفاع در مقابل مزاحمت، یک نوع رفتار قلمروپایی محسوب می شود. در صورتی که قلمروهای عمومی در فضاهای شهری بصورت مشخص و مناسبی تفکیک نشوند، آشفتگی در محیط رخ خواهد داد، که در نهایت افراد ناگزیر به مقابله با عوامل محیطی شده تا به مرز دلخواه تعامل از دید خود دست یابند. تقویت قلمرو در پار کها باعث ایجاد محیطی می گردد تا کاربران نسبت به آن احساس تعلق و مالکیت کرده، و نظارت ایشان بر فضاهای پارک به افزایش امنیت و میزان کاربری و در نهایت افزایش تعاملات اجتماعی در محیط شهری که هدف مطلوب طراحی بر پایه رفتارگرایی است، منتهی خواهد شد. هدف این تحقیق، بررسی روند تاثیر مقوله قلمرو در کاربری فضاها و چگونگی اعمال روش هایی در جهت افزایش حس قلمرو در پارک های شهری م یباشد. برای طبق هبندی این موارد، بهترین روش مطالعه حضوری در پارک و استخراج شاخص های مهم ایجاد حس قلمرو در آن م یباشد. در این تحقیق از روش های مشاهده حضوری، مصاحبه و تهیه پرس شنامه استفاده گردیده است. نتایج به دست آمده حاکی از این مطلب م یباشد که ایجاد حس قلمرو و مالکیت و تحریک رفتار قلمروپایی در شهروندان در فضاهای عمومی به ویژه پار کها، ضرورتی است که به افزایش کارایی و بهبود امنیت محیط م یانجامد و برای رسیدن به این مطلوب رو شها و راه حلهای گوناگونی اعمال می گردد، که عبارتند از: دقت در طراحی دید و منظر، ایجاد فضاهایی با دید طبیعی، نورپردازی ب هجا و درست و امکانات گوناگونی از جمله: فضای نشستن، میز مناسب، وسایل ورزش، مسیرهای جاذب با شیب ملایم و...