تاثیر مکمل جیره ای آنتی بیوتیک، اینولین و مانان اولیگوساکارید روی عملکرد رشدی و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی

به دلیل اهمیت روزافزون مسئله مقاومت آنتی بیوتیکی و در نتیجه محدودیت استفاده از محرک های رشدی آنتی بیوتیکی در تغذیه جوجه های گوشتی، آزمایشی به منظور تعیین اثرات دو نوع از ترکیبات پربیوتیکی (به عنوان کاندیدای جایگزین آنتی بیوتیک) روی عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی انجام شد. در این آزمایش از 192 جوجه نر سویه هوبارد در غالب طرح پایه کاملا تصادفی استفاده شد. مجموعا از 8 تیمار، هر تیمار در 3 تکرار و 8 مشاهده در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: گروه شاهد (بدون محرک رشد)، یک سطح از آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین، سه سطح از پربیوتیک اینولین (5/1، 3 و 5/4 درصد از جیره) و سه سطح از یک پربیوتیک مانان اولیگوساکاریدی (1/0، 2/0 و 3/0 درصد ازجیره)، بود. داده های این آزمایش توسط رویه GLM از نرم افزار SAS مورد آنالیز آماری قرار گرفتند. جوجه ها به مدت 6 هفته، به صورت آزاد با جیره های تمام آردی تغذیه شدند. وزن جوجه هاو مقدار مصرف خوراک به صورت هفتگی توزین و بر اساس داده های حاصل، ضریب تبدیل خوراک محاسبه گردید. در روز 43 آزمایش از هر واحد آزمایشی دو جوجه به عنوان نمونه انتخاب و مورد تجزیه لاشه قرار گرفتند. صفات کیفی اندازه گیری شده در تجزیه لاشه شامل: وزن لاشه، اوزان نسبی گوشت ناحیه سینه، ران، گردن وکمر، چربی حفره بطنی و اندام های دستگاه گوارش (پانکراس، سنگدان، پیش معده، قلب و روده) بودند. بر اساس نتایج این آزمایش، بیشترین مقادیر مصرف خوراک مربوط به جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی اینولین بود. جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی اینولین هم چنین افزایش وزن بیشتری را در مقایسه با گروه شاهد و گروه مانان الیگوساکاریدی داشتند. بهترین ضریب تبدیل غذایی مربوط به تیمارهای مکمل شده با اینولین بود که از نظر آماری در مقایسه با سایر تیمارها معنی بود. کمترین میزان چربی حفره بطنی مربوط به سطوح مختلف جیره ای اینولین بود که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها داشت. وزن نسبی ایلئوم و ژژنوم (گرم برای هر سانتی متر از طول این اجزا) در جوجه های تغذیه شده از تیمار های اینولینی بیشتر بود.