تاثیر پارابنزوکواینون و هیدروکواینون بر بیان ژن RUNX2 و تمایز استخوانی سلول های بنیادی مزانشیمی (MSC) مغز استخوان

بررسی تاثیر پارابنزوکواینون و هیدروکواینون بر بیان ژن RUNX2 (ژنی کلیدی در مسیر تمایز استئوبلاستی) و تمایز استخوانی سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان با کشت دادن سلول های تک هسته ای مغز استخوان، سلول های بنیادی مزانشیمی تهیه شدند؛ پس از تیمار این سلول ها با غلظت 10 میکرومولار هر یک از دو ترکیب پارا-بنزوکواینون و هیدروکواینون، بیان ژن RUNX2 توسط روش Real-Time RT PCR در ساعت های 1، 6، 24 و 48 پس از تیمار ارزیابی شد و تمایز استئوبلاستی این سلول ها نیز توسط روش های رنگ آمیزی آلیزارین قرمز و آلکالین فسفاتاز در روزهای 7 و 14 پس از القای تمایز با استفاده از محیط کشت القا کننده، بررسی شد.
بیان ژن RUNX2 در سلول های تیمار شده نسبت به کنترل افزایش چشمگیر (تا حدود 8 برابر) نشان داد ولی تغییر چشمگیری در روند تمایز استئوبلاستی مشاهده نشد.
با توجه به منابع علمی، افزایش بیان ژن RUNX2 برای بروز تمایز استئوبلاستی ضروری بوده ولی به تنهایی کافی نیست؛ بنابراین افزایش مشاهده شده در بیان این ژن در پژوهش حاضر، معرف القا یا تسریع در روند تمایز استئوبلاستی نیست. این افزایش می تواند شاخص افزایش فعالیت مسیر انتقال نشانه Wnt اصلی بوده و به این ترتیب بیانگر دخالت این مسیر انتقال نشانه در بروز لوسمی میلوییدی حاد ناشی از مجاورت با متابولیت های بنزن باشد. از سوی دیگر؛ این افزایش بیان مشاهده شده در سلول های بنیادی مزانیشیمی در حضور ترکیبات مذکور می تواند نشان دهنده افزایش بیان RUNX2 در سلول های پیش ساز میلوییدی به عنوان تاثیر مشابه مجاورت با بنزن و متابولیت های آن باشد و به این صورت در بزوز لوسمی میلوییدی حاد ناشی از مجاورت با بنزن نقش داشته باشد.