تعیین کننده های اجتماعی- جمعیتی شدت ناامنی غذایی در میان قشرهای آسیب پذیر منطقه 20 شهر تهران

فقر از جمله عواملی است که موجب ناتوانی خانوارها یا اعضای مشخصی از خانوار در دسترسی به غذای کافی برای رفع نیازهای اساسی شان می شود. این پدیده که به ناامنی غذایی تعبیر می شود، در بر گیرنده مفاهیم کمی، کیفی، روانشناختی و اجتماعی است. ناامنی غذایی تحت تاثیر عواملی است که بر منابع اقتصادی خانوار اثر می گذارد. در تلاش برای تبیین ناامنی غذایی در میان قشرهای آسیب پذیر جامعه شهری ایران، این تحقیق رابطه برخی عوامل جمعیتی و اجتماعی را بر شدت ناامنی غذایی در میان نمونه 300 نفری از خانوارهای تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی در منطقه 20 شهر تهران بررسی می کند.
بر اساس یافته ها 6/98 درصد نمونه های این مطالعه ناامنی غذایی را با شدت های گوناگون آن تجربه کرده اند. در حالی که ناامنی غذایی در 3/37 درصد آنها در حد شدید ارزیابی شد. ناامنی غذایی در سطح خانوار و بزرگسال (مادر)شایع تر از سطح کودک بود. بنابراین همان طور که رادیمر و همکاران نیز بیان کرده اند، ناامنی غذایی یک فرآیند مدیریت شده است. وقتی که خانوار در معرض ناامنی غذایی قرار می گیرد، مادر (و دیگر بزرگسالان) خانوار با تقلیل کمی و کیفیت غذایی خانوار و کم کردن دریافت غذایی خود مانع از ناامنی غذایی کودکان می شوند. در مراحل پیشرفته تر گرسنگی به کودکان نیز سرایت می کند. در این تحقیق متغیرهای جنسیت سرپرست، بیمار بودن یکی از اعضاء خانواده، بعد خانوار، سطح تحصیلات و وضع فعالیت سرپرست خانوار به عنوان مهمترین متغیرهای تبیین کننده شدت ناامنی غذایی درخانوارهای شهری شناخته شدند.