بررسی کیفیت زندگی جانبازان قطع عضو در استان مازندران

قطع عضو یکی از شایعترین معلولیت های حرکتی است که اختلالات جسمی، رفتاری و روانی پس از آن از مشکلات جدی جانبازان قطع عضو است. هدف این مطالعه تعیین کیفیت زندگی جانبازان قطع عضو استان مازندران در سال 1389 است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی است. در این مطالعه وضعیت کیفیت زندگی کلیه جانبازان قطع عضو استان مازندران با روش نمونه گیری ساده و با استفاده از پرسشنامه دموگرافیک خودساخته و پرسشنامه استاندارد و ایرانی ارزیابی سلامت عمومی با ساختار کوتاه (SF-36) ارزیابی شده است.
از 575 جانباز دارای قطع عضو، (52/44%) 256 نفر با میانگین سنی 6/2 ± 44/46 سال و محدوده سنی 20 تا 70 سال پرسشنامه های تحقیقاتی را تکمیل نمودند. کلیه جانبازان مرد، 9/94% متاهل، و 8/78% دارای تحصیلات دیپلم و یا زیر دیپلم بودند. بیشترین میانگین شاخص های پرسشنامه SF-36 مربوط به سلامت روان برابر با 21± 35/54 و کمترین میانگین مربوط به محدودیت در نقش فیزیکی برابر با 31/20 ± 42/36 می باشد. فقط (6/1%) 4 نفر برای شاخص میزان سلامت عمومی دارای حد عالی بودند.
به نظر می رسد که اکثریت جانبازان از سطح کیفیت زندگی قابل قبولی برخوردار نیستند که می تواند ناشی از عدم دریافت سطوح خدمات درمانی و توانبخشی مناسب باشد.