وضعیت ارائه بازخورد به فراگیر درآموزش بالینی و عوامل مرتبط با آن از دیدگاه مربیان و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، سال 89-88

ارائه بازخورد موثر به فراگیر در حین آموزش بالینی، یکی از شاخص های تدریس اثربخش است. با این حال، مطالعات نشان می دهد که گاه این مرحله مهم در تدریس بالینی نادیده گرفته می شود. در پژوهش حاضر وضعیت ارائه بازخورد از سوی مربی به دانشجو در حین آموزش بالینی بررسی شده است.
در این مطالعه مقطعی، اطلاعات مربوط به 148 دانشجو و 26 مربی به کمک دو پرسشنامه پژوهشگر ساخته خود ایفا جمع آوری شد. پرسشنامه ها شامل سؤالات مربوط به اطلاعات فردی، و نیز سؤالاتی در مورد وضعیت ارائه و دریافت بازخورد در حین آموزش بالینی و عوامل مرتبط با آن بود. سپس داده های مربوطه با استفاده از نرم افزار SPSS16 و آزمون های آماری تی، من ویتنی، ضریب همبستگی اسپیرمن و کروسکال والیس بررسی گردید.
بین میانگین امتیازات وضعیت بازخورد دو گروه دانشجویان و مربیان اختلاف معنا دار آماری وجود داشت (001/0>P). کلیه مربیان بیان داشتند در آموزش خود، بازخورد عملکرد ارائه کرده اند، در حالی که 35/77 % از دانشجویان اظهار کردند بازخورد دریافت نموده اند. اکثر دانشجویان و مربیان، ارائه بازخورد را ضروری دانسته و تمایل به دریافت و ارائه بازخورد بیشتر داشتند. همچنین در دو گروه مربیان و دانشجویان، اختلاف معناداری بین امتیاز بازخورد در بعد بازخورد شفاهی و رفتاری وجود داشت. در بین موانع ارائه بازخورد در دو گروه دانشجویان و مربیان، بیشترین اولویت مربوط به «زیاد بودن تعداد دانشجو» و «تنوع و دوگانگی روش های آموزشی اساتید» بود.
وضعیت ارائه بازخورد در آموزش بالینی، از دیدگاه مربیان و دانشجویان یکسان نبود.