ارزیابی نحوه یادگیری مهارتهای بالینی و موانع آن از دیدگاه فارغ التحصیلان مامایی

آموزش بالینی به لحاظ اهمیت تربیت نیروهای انسانی ماهر و متخصص، قلب آموزش رشته های علوم پزشکی است. برای دستیابی به هدف فوق باید کیفیت آموزش را ارتقاء داد که این امر مستلزم ارزشیابی مستمر آن می باشد. در این راستا اتخاذ استراتژی آموزشی مناسب توسط مربیان بالینی توانمند، منجر به بهبود برآیندهای آموزش بالینی می شود. این پژوهش با هدف ارزیابی نحوه یادگیری مهارتهای بالینی و موانع آن از دیدگاه فارغ التحصیلان مامایی انجام شد.
مطالعه توصیفی مقطعی روی 140 نفر کارشناس مامایی شاغل استان یزد با حداقل 6 ماه سابقه کار با استفاده از پرسشنامه متشکل از مشخصات دموگرافیک و گویه های مربوط به تعیین سطح مهارتهای رایج بالینی، راه ها و موانع یادگیری مهارت های فوق انجام شد. پرسشنامه ها پس از تکمیل با نرم افزار آماری Spss تحلیل گردید.
سطح مهارتهای رایج بالینی اکثریت نمونه ها (5/56%) در سطح خوب، 7/30% در سطح متوسط و 8/12% در سطح ضعیف قرار داشت. آزمونهای آماری بین سطح مهارت بالینی نمونه ها با سن، بخش و سابقه کار بالینی اختلاف معنی داری نشان داد. در بررسی راه های کسب مهارتهای بالینی در 4/46% موارد یادگیری توسط مربی و موانع یادگیری مهارتهای بالینی مواجه نشدن با کیسهای مربوطه در زمان دانشجویی (3/69%) و آموزش عملی ناکافی (6/68%) عنوان گردید.
هر چند مهارت بالینی فارغ التحصیلان در سطح خوب قرار داشت اما ضرورت بهسازی آموزش بالینی و اجرای برنامه های آموزش مداوم جهت کنترل و تضمین کیفیت مراقبتها احساس می گردد. همانطور که نمونه های پژوهش گزارش نمودند یادگیری مهارت بالینی در بیشتر موارد، توسط مربی بوده و موانع یادگیری مواجه نشدن با موردهای مربوطه در زمان دانشجویی و اثربخش نبودن آموزشها عنوان شده بود. لذا با برقراری توازن بین پذیرش دانشجو، نیازهای جامعه و امکانات موجود آموزشی شاهد ارتقاء کیفیت مراقبت ها خواهیم بود.