پژوهشی درباره جایگاه ادبیات تعلیمی در قصاید پارسی

ادبیات تعلیمی، یکی از مهم ترین انواع ادبی است که در فرهنگ و ادبیات هر کشوری یافت می شود و سعی در پرورش قوای روحی و صفات نیک اخلاقی انسان ها دارد. این نوع ادبی در بسیاری از آثار شاعران ایرانی وجود دارد. آثاری که به شیوه های گوناگون به تعلیم مردم و آموزه های اخلاقی ایشان اشاره دارد. شعرا با استفاده از صنایع مختلف ادبی، کلامی پر از پند و اندرز می سرایند و با استفاده از تمثیل های مختلف به فهم مسائل خوب و بد زندگی کمک می کنند.
این مقاله که جایگاه ادبیات تعلیمی در قصاید را مورد بررسی قرار می دهد، به سیر تحول این نوع ادبی و تعلیمات دینی و مذهبی، آموزش های اخلاقی- عرفانی و تعلیمات سیاسی- اجتماعی در قصاید شاعران بزرگ قصیده سرای پارسی می پردازد.