نقش نیروی انتظامی در تامین امنیت اجتماعی

مرجع امنیت اجتماعی در این مقاله جامعه و موضوع آن امنیت اجتماعی است. منظور از جامعه، مردمی است که در قلمرو جغرافیایی کشور ایران سکونت دارند و از گروه ها، طبقات، اقوام و مذاهب مختلف تشکیل شده اند. منظور از امنیت اجتماعی، آن بخش از اقدامات ایجابی دولت است که در راستای ارتقا و تامین امنیت اجتماعی صورت می گیرد و در حوزه ی ماموریت های ناجا قرار دارد. محقق تلاش کرده است تا این نقش را کاملا برجسته سازد و سهم آن را در تامین امنیت اجتماعی کشور مشخص کند. در این تحقیق از روش زمینه ای موردی با رویکرد همبستگی استفاده شده است. جامعه ی آماری تحقیق عبارتند از: کلیه ی فرماندهان و مدیران جایگاه های 18 (سرتیپی) و بالاتر در ستاد ناجا، فرماندهان انتظامی استان ها و همچنین استادان دانشگاه هایی که در زمینه ی امنیت اجتماعی صاحب نظر و صاحب اثر هستند. برای تعیین و اندازه گیری متغیرها و شاخص ها، از روش میدانی شامل تکمیل پرسشنامه، مصاحبه با کارشناسان، تشکیل میزگرد و طوفان مغزی و از روش اسنادی شامل فیش برداری از متون دینی و مستندات بالادستی و مطالعه ی اسناد و مدارک، استفاده شده است. متغیرهای مستقل این تحقیق پیش گیری از وقوع ناهنجاری ها و جرایم اجتماعی، نظارت بر حفظ انضباط اجتماعی، رعایت حقوق شهروندی، تعامل اجتماعی با نهادها، سازمان ها و بخش خصوصی و ارایه خدمات اجتماعی می باشند. با توجه به ماهیت سؤال های پژوهشی از ابزارهای مناسب آماری نظیر آزمون رتبه ای فریدمن، تحلیل رگرسیونی و تحلیل مسیر استفاده شده و نقش هر متغیر بر امنیت اجتماعی مشخص گردیده است. سپس با استفاده از نرم افزار لیزرل مهم ترین شاخص ها در هر متغیر تعیین شده اند.
نتایج نشان می دهند که ماموریت های اصلی نیروی انتظامی که در قالب نقش و به عنوان متغیر مستقل تحقیق آورده شد، بر متغیر وابسته امنیت اجتماعی تاثیر معنی دار و افزایشی دارد و با تغییر آنها می توان امنیت اجتماعی را در جامعه پیش بینی و تبیین نمود. هر چند میزان این همبستگی و معنی داری برای هر یک از مؤلفه های متغیر مستقل و تاثیر آن بر متغیر وابسته متفاوت است.