تبیین جهان شناختی سماع

سماع یکی از آداب پرشور صوفیان است که از سده سوم در میان آنان رواج داشته و دامنه وسیعی از ادبیات عرفانی را به خود اختصاص داده است.
ادبیات عرفانی صوفیان افزون بر ترسیم صحنه های گوناگون برپایی سماع، حاوی نکات فراوانی پیرامون ابعاد مختلف جهان شناسی، معرفت شناسی، روان شناسی، رفتار شناسی و زیبایی شناسی است.
موسیقی و نغمه های عارفانه، حرکت و چرخ زدن، پایکوبی و دست افشانی، و خرقه انداختن، اجزا و عناصر اصلی سماع را تشکیل می دهند.
با توجه به اصالت و اهمیت خداشناسی و جهان شناسی در عرفان و تجربه-های عرفانی، این مقاله در پی توجیه و تبیین ابعاد جهان شناختی سماع و نمادهای آن است.