بررسی کنایات شاهنامه در بخش تاریخی (رویکردی فرهنگ واره ای)

فردوسی در شاهنامه برای بیان افکار و اندیشه هایش نیروی تخیل را به کار می گیرد و گونه های مختلف خیال در تصویرپردازی های او بازتابی هنرمندانه می یابد. او از کنایه که یکی از طبیعی ترین راه های بیان و قوی ترین راه القای معانی است در مقایسه با دیگر صورخیال بیش ترین بهره را می گیرد. این مقاله، پژوهشی است در مورد جمع آوری و تنظیم کنایه های موجود در بخش تاریخی شاهنامه که همراه شاهدمثال ارائه شده است. حاصل این پژوهش این است که بیش تر کنایات استخراج شده بخش مذکور از نوع کنایه فعلی و از گونه ایما است که بسیاری از کنایات به کار رفته در آن در فارسی معاصر کاربرد دارند و برخی دیگر مخصوص شاهنامه اند.