اثر تجویز نیکوراندیل و گلی بنکلامید بر تحمل به اثرات ضد دردی مورفین

تجویز مزمن اپیوئیدها منجر به بروز تحمل به اثرات ضد دردی می شود. با وجود تحقیقات فراوان در این زمینه، هنوز مکانیسم سلولی دخیل در تحمل و وابستگی به اپیوئیدها به خوبی روشن نشده است. مطالعات زیادی در این زمینه نشان داده اند که سیستم نیتریک اکساید در پدیده تحمل به مورفین نقش کلیدی ایفاء می کند. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات نیکوراندیل (یک دهنده نیتریک اکساید و باز کننده کانال های پتاسیمی حساس به ATP) و گلی بن کلامید (مسدود کننده کانال های پتاسیمی حساس به ATP) بر تحمل به اثرات ضد دردی مورفین بود.

در این مطالعه موشهای سوری نر (با وزن30-20 گرم) در گروه های 8 تایی به صورت تصادفی انتخاب و رژیمهای دارویی متفاوتی را به مدت 5 روز دریافت کردند. گروه های مختلف مورد مطالعه مورفین (mg/kg، ip 50) به همراه نرمال سالین، نیکوراندیل (mg/kg، ip 10، 5، 5/2) یا گلی بن کلامید) mg/kg، ip 15و10و 5) را در هر روز دریافت می کردند. میزان احساس درد با استفاده از دستگاه Hotplateدر روز ششم مورد بررسی قرار گرفت. اثر درد زایی با استفاده از تستhotplate وقتی ثبت می گردید که موش پای عقب خود را می لیسید یا نسبت به حرارت به صورت پرش واکنش نشان می داد.

بررسی ها نشان دادند در گروه هایی که مورفین به همراه نیکوراندیل mg/kg،ip)10 و5) دریافت کرده بودند، میزان تحمل به اثرات ضد دردی مورفین به صورت معنی داری افزایش یافت (05/0p<)، اما در گروه هایی که مورفین را به همراه گلی بن کلامید دریافت کرده بودند، تحمل به اثرت ضد دردی مورفین بطور معنی داری کاهش نشان داد (05/0p<).

نتایج ما نشان داد که تجویز داخل صفاقی نیکوراندیل تحمل به اثرات ضد دردی مورفین را افزایش، در حالی که گلی بن کلامید آنرا کاهش داد. به نظر می رسد اثرات فوق به نقش سیستم نیتریک اکساید و کانال های پتاسیمی حساس بهATP در پدیده تحمل به مورفین مربوط باشد.