بررسی تاثیر اجتماع درمان مدار روزانه در ویژگی های شخصیتی بیماران معتاد مراجعه کننده به مرکزTC شهر خرم آباد

سوءمصرف مواد و اعتیاد امروزه یک معضل اجتماعی و درمانی است که تبعات آن در جامعه بسیار سنگین است. برنامه های مختلفی جهت درمان و بازتوانی بیماران وابسته به مواد افیونی وجود دارد. تحقیقات انجام شده نشان داده اند که روش اجتماع درمان مدار شیوه مناسبی برای بازگرداندن افراد معتاد به جامعه می باشد. در مطالعه حاضر بر آن شدیم تا تاثیر برنامه های درمانی اجتماع درمان مدار (TC) را در ویژگی های شخصیتی افراد وابسته به مواد مورد ارزیابی قرار دهیم.

مطالعه حاضر یک مطالعه مداخله ای است. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه معتادان مرد است که دوره سم زدائی در آنها به پایان رسیده است. نمونه ها به روش تصادفی ساده ازبین افراد مراجعه کننده به مرکز TC انتخاب و در مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. در ابتدای ورود به مطالعه پرسشنامه SCL 90 توسط روانشناس حهت کلیه واحدهای مورد پژوهش تکمیل گردید. نمونه ها بر اساس فرمول حجم نمونه به تعداد 60 انتخاب شدند. بیماران به مدت سه ماه، هر روز به غیر از روزهای جمعه دردو شیفت صبح و عصر تحت برنامه های آموزشی TC قرار گرفتند. در پایان دوره سه ماهه مجددا آزمون SCL 90 جهت کلیه نمونه ها اجرا و اطلاعات پس از جمع آوری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

همچنان که در یافته های تحقیق ذکر شد انجام مداخلات TC بطور معنی داری در نمرات اختلالات شخصیت موثر بود. پیشنهاد می گردد متولیان، دست اندرکاران و سیاست گزاران مبارزه با اعتیاد کشور با تقویت مراکز اجتماع درمان مدار در دست یافتن به زندگی بدون مواد و درمان اختلالات شخصیت در معتادان اهتمام ورزند.

نتایج بررسی بیماران قبل از ورود به مطالعه نشان داد 7/16 % سالم، 40 % اختلال شخصیت در حد مرزی، 30 % بیمار و 4/13 % به شدت بیمار و بعد از انجام مداخلات TC 25 % سالم، 7/66 % اختلال شخصیت در حد مرزی و 3/8 % بیمار بودند. هیچ یک از بیماران بعد از انجام برنامه های TC به شدت بیمار نبودند. میانگین نمرات اختلال شخصیت قبل از مداخلات TC 92/0 ± 40/2 و بعد از انجام مداخلات TC 56/0 ± 83/1 بود. آزمون رتبه ای ویلکاکسون تفاوت معنی داری بین شدت اختلالات شخصیتی قبل و بعد از انجام مداخلات TC نشان داد(001/0 >p).