مقایسه کارایی تیغه لارنگوسکوپ یک بار مصرف پلاستیکی با تیغه فلزی چند بار مصرف برای لوله گذاری داخل تراشه در طی القای بیهوشی به روش سریع

لارنگوسکوپ‎ها به علت تماس تیغه های آنها با غشاهای مخاطی دهان، یکی از واسطه های بالقوه انتقال عفونت می‎باشند. یک روش برای جلوگیری از انتقال عفونت، استفاده از تیغه های یک بار مصرف پلاستیکی می‎باشد. هدف ما در این مطالعه مقایسه کارایی تیغه های یک بار مصرف پلاستیکی در مقابل تیغه های فلزی برای لوله‎گذاری داخل تراشه می‎باشد. مواد و روش‎ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، تعداد 320 بیمار بالای 10 سال کاندیدای عمل جراحی الکتیو، وارد مطالعه شدند. پس از القای بیهوشی، لوله‎گذاری نای به وسیله یکی از تیغه های پلاستیکی یا فلزی برای بیماران انجام می‎شد و مدت زمان لوله‎گذاری و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل و بعد از لوله‎گذاری ثبت ‎گردید و داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تحلیل گردید.

لوله‎گذاری نای در تمامی بیماران با موفقیت صورت گرفت. میانگین اختلاف زمان لوله‎گذاری از حد بالای استاندارد در گروه تیغه های فلزی 22/4±87/1- و در گروه تیغه های پلاستیکی 19/8±42/1 بود. هم‎چنین میانگین اختلاف اشباع اکسیژن خون شریانی از حد پایین 90 درصد بعد از لوله‎گذاری در گروه تیغه های پلاستیکی برابر با 71/2±07/6 و فلزی برابر با 21/1±16/7 بود که هر دو پارامتر از نظر آماری با یکدیگر اختلاف معنی‎داری داشتند.

در صورت استفاده از تیغه های پلاستیکی، هم زمان لوله‎گذاری و هم میزان افت اشباع اکسیژن خون شریانی در مقابل تیغه های فلزی افزایش می‎یابد که این امر می‎تواند باعث ایجاد عوارضی مانند آسپیراسیون در بیمار گردد.