مقایسه اثربخشی مداخله ی نروفیدبک و ریتالین بر مشکلات سلوک و شاخص بیش فعالی

رویکردهای مختلفی برای درمان اختلال بیش فعالی- نقص توجهADHD)) وجود دارد که می توان از بین آن ها به دارودرمانی، رفتاردرمانی، آموزش مدیریت خانواده و نروفیدبک اشاره نمود. مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر بخشی شیوه های درمانی نروفیدبک و ریتالین بر مشکلات سلوک و شاخص بیش فعالی آزمون کانرز انجام شده است.
این مطالعه شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون دو گروهی بدون کنترل بود که جامعه آماری آنرا کودکان مبتلا به اختلال ADHD ساکن شهر تهران تشکیل میدادند. از بین مراجعه کنندگان به کلینیک تخصصی روانپزشکی کودک، بیست کودک مبتلا به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در دو گروه درمانی ریتالین و نروفیدبک قرار گرفتند. افراد مورد مطالعه قبل و بعد از ارائه درمان توسط مقیاس درجه بندی کانرز(فرم 48 سوالی والدین، CPRS-48) ارزیابی گردیدند و اطلاعات بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی، استنباطی وروش تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تجزیه و تحلیل شدند.
یافته های مطالعه حاضر نشان میدهدکه بین اثر بخشی دو روش درمانی ریتالین و نروفیدبک بر بهبود مشکلات سلوک تفاوت معنادار وجود دارد((P=0.009 به نحوی که درمان با ریتالین تاثیر بیشتری نسبت به نروفیدبک در بهبود مقیاس سلوک داشته است لیکن بین این دو روش درمانی برای بهبود شاخص بیش فعالی کودکان ADHD، تفاوت معنادار وجود نداردP=0.187)).
نتیجه نهایی: بطورکلی با توجه به تاثیر مطلوب تر ریتالین نسبت به نروفیدبک بر طیف خاصی از علائم و نشانه های این اختلال می توان عنوان نمود که اولویت درمانی می بایست بر اساس نوع، دامنه و شدت علائم و نشانه ها انتخاب گردد.