بازتاب جهانی شدن بر راهبرد منطقه گرایی دولت های جنوب

جهانی شدن به عنوان پدیده ای چندگانه (فرهنگی، سیاسی و اقتصادی) متضمن پیدایش بازیگران قدرتمندی است که در کنار عامل دولت در نظام بین الملل به تنظیم مناسبات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی می پردازند. حتی نقش آن به حوزه درون جوامع که گستره خاص دخل و تصرف انحصاری دولت ها است نیز تعمیم پیدا کرده است. چهره دیگر این فرآیند همانا گسترش قدرت و میدان بازی دولت های مرکز به سراسر جهان است. این معنای از جهانی شدن که ناظر به شکستن انحصار دولت در تولید کنترل اجتماعی است دارای پیامدهای مختلفی است. از لحاظ فرهنگی، انتقال آسان و سریع اطلاعات در جهان کوچک کنونی و نیز دسترسی آسان شهروندان به شبکه های اطلاعاتی موجب گسترش آگاهی افراد شده است. به عبارتی، اگر در گذشته دولت علاوه بر تصرف انحصاری ابزار سرکوب دارای سلطه انحصاری بر ابزار ذهن سازی بود، اینک به واسطه شبکه ای شدن نظام اطلاعات و کل جامعه و جهانی شدن ذهنیت از قدرت گذشته خود در این زمینه بهره مند نیست. این حکایت در سایر حوزه های فکری کاربردی دنیای جنوب جاری و ساری است. این تحولات و پیامدهای آن، ذهن اندیشمندان را به خود مشغول کرده تا برای تقویت دولت یا جلوگیری از تضعیف آن راه کاری بیابند. این تلاش در نهایت به موضوعیت یافتن استراتژی منطقه گرایی انجامید. این طرح متضمن تاکید دوباره بر نقش مهم دولت در پیشبرد اهداف اقتصادی کشور در قالب همکاری گروهی با کشورهای همجوار و از طریق همگرایی اقتصادی با همدیگر است.