بررسی اثرتابش لیزر کم توان فروسرخ با حالت منقطع بر التیام زخم باز پوستی درموش های سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین با استفاده از یک روش ارزیابی بیومکانیکی

بررسی تاثیر لیزر کم توان فروسرخ با حالت منقطع بر التیام زخم های با ضخامت کامل پوستی در موش های صحرایی دیابتی 18 سر موش صحرایی بالغ به دو گروه سالم و یک گروه دیابتی تقسیم شدند. دیابت در موش ها با تجویز داخل صفاقی استرپتوتوزوسین القا شد. در همه موش هادو زخم برشی با ضخامت کامل پوست در ناحیه پشت ایجاد شد. 2 زخم به دو گروه شم (sham) و لیزر تقسیم شد. به زخم های لیزر موش های سالم لیزر فرو سرخ با طول موج 890 نانومتر و فرکانس 80 هرتز به مدت 200 ثانیه با دوز2/0 ژول بر سانتی متر مربع برای هرنقطه تابش شد. به زخم های لیزر گروه موش های تجربی دیابتی، همان لیزر به مدت 200 ثانیه با دوز 2/0 ژول بر سانتی متر مربع برای هر نقطه تابش شد. تابش روزی 1 بار و 6 روز در هفته انجام شد. 15 روز بعد از ایجاد زخم، از زخم ها نمونه برداری شد و آزمایش بیومکانیکی از نوع کشش پذیری (tensiometery) روی آن ها انجام و نیروی حداکثر(N) آن ها محاسبه شد.
آزمایش های تنسیومتری نشان داد که تابش لیزر فروسرخ با دوز 2/0 ژول بر سانتی متر مربع برای هر نقطه، موجب افزایش معنی دار نیروی حداکثر زخم های لیزر گروه های تجربی سالم ((p =0.021 و دیابتی ((p =0.000 در مقایسه با زخم های گروه شم سالم و دیابتی شد.
تابش لیزر فروسرخ منقطع با دوز 2/0 ژول بر سانتی متر مربع علاوه بر تسریع بهبود زخم در هر دو گروه سالم و دیابتی بر زخم های دیابتی نیز موثرتر است.