دیالوگ، دیالکتیک، امتزاج افق ها

گادامر فهم را عملی دیالکتیکی می داند که از در آمیختگی افق مفسر و افق متن پدید می آید. این فهم دیالکتیکی، بر خلاف نگرش روشنگری، غیرروشمند وپیش بینی ناپذیر است. به این سبب، گادامر فهم را یک رخداد یا واقعه می خواند. بر طبق این نگرش، فهم دیگر انکشاف منفعلانه یک ابژه بر سوژه نیست، بلکه عبارت است از تفاهم یک سوژه با سوژه دیگر در فراشد گفت و گو. بدین ترتیب حقیقت چیزی نیست که از قبل وجود داشته باشد و سوژه صرفا آن را کشف می کند؛ حقیقت در گفت و گو و با گفت و گو پدید می آید. ساختار گفت و گو مبتنی بر پرسش و پاسخ است. مفسر برای حل مسائل امروزین خود به پرسشگری از متن می پردازد و متن را به سخن در می آورد. متن نیز که برخاسته از سنت و حامل سنت است، با پاسخ های خود موقعیت هرمنوتیکی مفسر را به پرسش می گیرد. حاصل این گفت و گو، گشودگی متن به سوی مفسر و گشودگی مفسر به سوی متن است و پایان آن امتزاج افق ها و ارتقای مفسر به فهم و افقی گسترده تر.