بررسی تغییرات ساختاری ناشی از جاده در پارک ملی گلستان در فاصله سال های 1366 تا 1389 با استفاده از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین

افزایش عمق آثار ناشی از فعالیت های انسان موجب شدهاست که پژواک این فعالیتها در همه مکانها حتی نواحی کاملا طبیعی (مانند پارکهای ملی) نیز احساس شود. به نحویکه وجود کاربری های معارض و ناسازگار که با هدف اولیه حفاظت در آنها در تضاد کامل است، باعث تخریب ساختار و جلوگیری از تحقق اهداف و عملکردهای این مناطق حساس و با اهمیت شده است. در میان کاربری های ناسازگاردرون مناطق حساس و تحت حفاظت،جاده ها از اهمیت ویژهای برخوردارند؛ چرا که به علت طول زیاد، محدوده تحت تاثیر و آثار ناشی ازآن ها وسعت و پیچیدگی بیشتری خواهد داشت. با توجه به تاثیرات منفی ساختاری عملیات راهسازی و بهره برداری همزمان از جاده گذرندهاز پارک ملی گلستان، در این تحقیق از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین برای کمی سازی تغییرات ساختاری در راستای تعیین تاثیر ات فضایی ناشی از این جاده استفاده شده است. نتایج اندازهگیری متریک ها، نشان دهنده افزایش از هم گسیختگی در پارک ملی گلستان است که در سطح سیمای سرزمین و طبقه جنگل متراکم قابل مشاهده است.