مکان یابی برای تفرج متمرکز در منطقه چاه نیمه (شهرستان زابل) با استفاده از سیستم تصمیم گیری چند متغیره

رشد و توسعه اقتصادی– اجتماعی در چند دهه اخیر منجر به روی آوردن جوامع انسانی به ایجاد فرصت های گردشگری شده که امروزه به مانند راهی برای پر کردن اوقات فراغت، کاهش تاثیر تنش های زندگی شهری و صنعتی محسوب می شود. در کنار تمام مناطق متنوع ایران،مناطق جنوب شرقی ایران نیز یکی از قطبهای سیاحتی کشور به شمار می رود و در این بین شهرستان زابل با برخورداری از شهر سوخته به عنوان مهد تمدن دیرین، داشتن دریاچه آب شیرین هامون و مردمانی آریایی با فرهنگ غنی نقش مهمی در فراهم کردن اکو جهانگردی دارد. در حال حاضر با وجود اهمیت موضوع، مطالعات چندانی به منظور مکان یابی پهنه های مناسب تفرج و برنامه ریزی در این ارتباط انجام نشده است. در این راستا طی تحقیق حاضر اقدام به پهنه بندی منطقه چاه نیمه با استفاده از روش ارزیابی چند متغیره و با تکیه بر معیارهای اکولوژیکی و برخی معیارهای اقتصادی اجتماعی شد. معیارهای مورد استفاده در این تحقیق شامل خاک، پایداری سازند زمین شناسی، فاصله از منابع آب سطحی، شیب، جهت، پوشش گیاهی، نزدیکی به تالاب، فاصله از جاده، فاصله از مراکز شهری و روستایی، فاصله از مکان های تاریخی، فاصله از مرز سیاسی و فاصله از تاسیسات رفاهی بودند. استاندارد سازی معیارها با استفاده از نظریه فازی صورت پذیرفت و نقشه محدودیت ها با استفاده از نظریه بولین تولید شد. برای وزن دهی به معیارها از روش مقایسات زوجی در قالب تحلیل سلسله مراتبی استفاده شد و سپس با روش ترکیب خطی وزن داده شده، لایه ها با هم ترکیب شده و شاخص قابلیت سرزمین محاسبه شد. در این منطقه 4 زون برای تفرج متمرکز شناسایی شد.