بازداری شناختی و رفتاری در جانبازان با و بدون اختلال تنیدگی پس از سانحه

شایع ترین اختلال در بین رزمندگان جنگ، اختلال تنیدگی پس از حادثه (PTSD) است. بازداری، مفهومی مهم در روان شناسی محسوب می شود و در افراد مبتلا به PTSD دچار نقص است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه بازداری شناختی و رفتاری در جانبازان با و بدون PTSD صورت گرفت.
این پژوهش توصیفی پس رویدادی در سال 1390 روی 44 نفر از جانبازان مرکز بازتوانی جانبازان و مرکز توان بخشی امام خمینی مشهد که با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند، انجام شد. نمونه ها در قالب دو گروه 22نفره مبتلا به PTSD و غیر PTSD مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های استروپ و برو/ نرو مورد ارزیابی قرار گرفت، سپس به وسیله آزمون T مستقل و تحلیل کوواریانس چندمتغیری به کمک نرم افزار SPSS 16 تحلیل شد.
دو گروه از لحاظ عملکرد کلی شان در دو آزمون استروپ و برو/ نرو با یکدیگر تفاوت معنی داری داشتند. از نظر تعداد پاسخ های درست، پاسخ های غلط و پاسخ های نداده در آزمون استروپ، همچنین میانگین زمان واکنش پاسخ های درست و تعداد خطا در آزمون برو/ نرو بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت(0/05 >p). از لحاظ زمان واکنش کلمات همخوان، زمان واکنش کلمات ناهمخوان و نمره تداخل آزمون استروپ و میانگین زمان واکنش پاسخ خطا در آزمون برو/ نرو بین گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0

نتیجه گیری

بازداری شناختی و رفتاری در افراد مبتلا به PTSD دچار نقص و نارسایی است و همین نارسایی زمینه ساز برانگیختگی، پرخاشگری، تجربه مجدد رویداد آسیب زا و بروز افکار مزاحم و ناخواسته است که جزء علایم اساسی اختلال مذکور محسوب می شوند.