بررسی امید در بیماران سرطانی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهید قاضی تبریز

بیماران سرطانی برای سازگاری با زندگی روزمره به منابع خودشان و حمایت های اجتماعی نیاز دارند. امید یک راهکار سازگاری مهم برای این بیماران است. این پژوهش با هدف تعیین سطح امید و ارتباط آن با مشخصات فردی اجتماعی در بیماران سرطانی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهید قاضی تبریز انجام شد.
این مطالعه یک پژوهش توصیفی مقطعی است. نمونه ها متشکل از 115 بیمار سرطانی بالای 15 سال بودند که به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند.داده ها با استفاده از پرسشنامه شاخص امید هرث(HerthHope Index) جمع آوری شد. روایی این پرسشنامه از طریق اعتبار محتوی و پایایی آن از طریق آلفای کرانباخ اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSSنسخه 14 تجزیه تحلیل شد. برای تعیین اختلاف بین گروه ها از نظر نمره امیدواری از آزمون آماری t گروه های مستقل و آنالیز واریانس یکطرفه در سطح معنی داری p<0/05استفاده شد.
3/51 درصد بیماران شرکت کننده زن بودند. 51درصد بیماران سرطان خون داشتند و 7/71درصد آنها تحت شیمی درمانی بودند. 4/30 درصد بیماران امیدوار، 10/53 درصد بیماران امید متوسط و هیچکدام از آنها ناامید نبودند. بین جنس بیماران، نوع سرطان، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، انواع درمان، مدت زمان درمان و نوع سرطان با نمره امید ارتباط آماری معنی دار مشاهده نشد، ولی بین وضعیت مالی، وضعیت شغلی، سبک زندگی، سطح فعالیت، توان فیزیکی، مشکل خواب، نحوه برخورد پرستاران و اعضای خانواده با امید همبستگی معنی دارآماری وجود داشت.
از بین عوامل مرتبط با امید بیماران سرطانی، نحوه رفتار پرستاران و اعضای خانواده، میزان خواب، سطح فعالیت، حفظ شغل قبلی و زندگی با اعضای مهم خانواده با امید بیماران سرطانی ارتباط داشتند. پرستاران و اعضای خانواده بیماران با بهبود شرایط مرتبط با این متغیرها میتوانند به حفظ امید این بیماران کمک کنند.