مطالعه اثرات هیستولوژیک آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین (بوسرلین) بر روی بافت اپیدیدیم موش های صحرایی نابالغ

اپیدیدیم از نظر رشد و حفظ ساختمان وابسته به تستوسترون است که ترشح آن وابسته به هورمون های گنادوتروپین هیپوفیزی است، ترشح گنادوتروپین ها هم تحت کنترل هورمون های آزادکننده هیپوتالاموس(GnRH) می باشد. استفاده از آنالوگ های GnRH می تواند محور هیپوفیزی-گنادی را مختل نماید. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثرات آگونیست GnRH (بوسرلین) بر روی بافت اپیدیدیم موش های صحرایی نابالغ است.
در این مطالعه نیمه تجربی تعداد بیست سر موش صحرایی نابالغ 25 روزه از خانه حیوانات دانشکده پزشکی به صورت غیرتصادفی و در دسترس تهیه و به چهار گروه (5=n) تقسیم شدند. از بین چهار گروه، دو گروه آزمایش اول و دوم و دو گروه دیگر کنترل اول و دوم در نظر گرفته شدند. به گروه های آزمایش، هر کدام mg/kg 1/0 بوسرلین و به گروه های کنترل ml 1/0 سرم فیزیولوژیک به مدت پنج روز تزریق و سپس به ترتیب در روز 30 گروه آزمایش و کنترل اول و در روز 35 گروه آزمایش و کنترل دوم تشریح شدند. داده های به دست آمده بعد از بررسی با میکروسکوپ مجهز به عدسی مدرج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ارتفاع اپیتلیوم و قطر لومن در گروه آزمایش اول و آزمایش دوم نسبت به گروه کنترل اول، افزایش معناداری یافته است (05/0 p≤). در مقایسه بین گروه آزمایش دوم و گروه کنترل دوم فقط افزایش ارتفاع اپی تلیوم معنادار بود ولی قطر لومن افزایش معناداری را نشان نداد. در حالی که ضخامت عضله صاف دیواره اپیدیدیم در بین گروه های آزمایش و کنترل، اختلاف معناداری را نشان نداد.
تجویز کوتاه مدت آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین با اثر تحریکی خود باعث رشد اپی تلیوم و افزایش قطر لومن اپیدیدیم می گردد، اما تاثیری بر روی ضخامت عضله دیواره اپیدیدیم به عدم وجود گیرنده هورمون آزادکننده گنادوتروپین ندارد.