بررسی شیوع لخته دهلیز و گوشک دهلیز چپ در بیماران مراجعه کننده با فلوتر دهلیزی بر حسب بیماری زمینه ای

مطالعات مختلف نشانگر آن است که ریسک وقوع ترومبوز دهلیز چپ در بیماران با ریتم فلوتر (AFL)نسبت به فیبریلاسیون دهلیزی(AF) قابل مقایسه است. اما هنوز ابهاماتی در میزان این ریسک و نیاز این بیماران به دریافت درمان ضد انعقادی وجود دارد و مطالعات مختلف ارقام متفاوتی را در زمینه میزان شیوع لخته دهلیزی و اکوکنتراست خودبخودی دهلیز چپ نشان می دهند. این مسئله در تعیین بیماران حاوی لخته، قبل از انجام اصلاح ریتم(Cardioversion) اهمیت دارد. در مورد اینکه آیا نحوه برخورد با بیماران با ریتم فلوتر قبل از کاردیوورشن، بایستی دقیقا عین بیماران با ریتم فیبریلاسیون باشد و یا نه، اتفاق نظر وجود ندارد. بنابراین مطالعه ی حاضر به بررسی میزان این ریسک می پردازد.
بررسی یک پژوهش Case series، با استفاده از اکوکاردیوگرافی از راه مری در بیماران با ریتم فلوتر دهلیزی با مدت زمان بیش از 48 ساعت، می باشد. تمامی بیماران با این ریتم، که منعی جهت انجام اکوی از راه مری نداشتند، از نظر لخته دهلیز و یا گوشک دهلیزی چپ بررسی شدند.
از حدود 110 بیمار مبتلا، 40 بیمار مشخصه های ورود به طرح را داشتند. در مجموع 10%(4 مورد) از نظر وجود لخته، مثبت بودند. تمام موارد مثبت، در افراد با زمینه بیماری روماتیسمی قلب و شایع ترین آن تنگی شدید میترال بود(72%). شیوع لخته در این بیماران(40%) مشخص گردید.
شیوع لخته دهلیزی در بیماران با ریتم فلوتر در 10% موارد دیده شد، این میزان در بیماران با بیماری روماتیسمی قلب و بخصوص تنگی شدید میترال(severe MS) افزایش قابل توجه نشان می دهد. لذا، توجه خاص، به این گروه از بیماران قبل از کاردیوورژن، توصیه می شود. همچنین می توان بیماران با سایر علل بیماری های زمینه ای را از نظر نیاز به بررسی لخته دهلیزی توسط اکوی از راه مری، مستثنی کرد.