اثر وابسته به دوز تجویز تیموکینون بر میزان استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش صحرایی دیابتی

با توجه به نقش تشدید استرس اکسیداتیو در بروز بیماری کلیوی در حالت دیابت و با در نظر گرفتن خاصیت ضد دیابتی و آنتی اکسیدانتی تیموکینون، هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز این ماده بر سطح بافتی برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش های صحرایی دیابتی بود. در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با دوز بالای تیموکینون (20 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با تیموکینون (10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. پس از گذشت چهار هفته، سطح بافتی مالون دی آلدئید و نیتریت و میزان فعالیت سوپراکسید دیس موتاز بافت کلیه، اندازه-گیری شد. موش های دیابتی، افزایشی معنادار در سطح بافتی مالون دی آلدئید (01/0 p<) و نیتریت و نیترات (005/0 p<) و کاهشی معنی دار در فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (05/0 p<) را نشان دادند و درمان با تیموکینون در دوز بالا فقط میزان مالون دی آلدئید و نیتریت را به صورت معنادار کاهش داد (05/0 p<) و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در موش های دیابتی تیمار شده به طور غیر معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی افزایش نشان داد. تجویز تیموکینون به صورت وابسته به دوز می تواند برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه را در موش های صحرایی دیابتی کاهش دهد.