اثر گیرنده های دوپامینی D1 هیپوکامپ پشتی بررفتار اضطرابی القا شده با هیستامین در موش کوچک آزمایشگاهی

گیرنده های دوپامینی و هیستامین رفتارهای شبه اضطرابی را تحت تاثیر قرار می دهند. به علاوه برهمکنش بین هیستامین و گیرنده های دوپامینی D1 در زمینه ی تعدیل برخی رفتارها اثبات شده است. در این مطالعه برهمکنش بین هیستامین و گیرنده ی دوپامینی D1 در زمینه ی رفتار اضطرابی در هیپوکامپ پشتی مورد مطالعه قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی از آزمون ماز به علاوه ای شکل مرتفع برای سنجش رفتارهای شبه اضطرابی مورد استفاده قرار گرفت. موش های سوری نر با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید، به علاوه زایلزین بی هوش شدند و دو کانول در ناحیه ی هیپوکامپ پشتی آن ها قرار داده شد. آنالیز واریانس دوطرفه و یکطرفه (ANOVA) و به دنبال آن تست LSD برای آنالیز داده ها استفاده شد. تمامی آزمایشات مطابق با راهنمای اخلاقی نگهداری و کار با حیوانات آزمایشگاهی انجام گرفت.
تزریق هیستامین و آگونیست (SKF 38393) و آنتاگونیست (SCH23390) گیرنده ی دوپامینی D1 به داخل ناحیه ی CA1 باعث القای اضطراب گردید. تزریق SKF 38393 و SCH23390 دو دقیقه بعد از دوز موثر هیستامین (10 میکروگرم بر موش) اثرات اضطراب زای هیستامین را مهار کرد.
به نظر می رسد علاوه بر اینکه هیستامین و گیرنده های دوپامینی D1 در تعدیل اضطراب در هیپوکامپ پشتی موش سوری نقش دارند، بین آن ها یک برهمکنش پیچیده نیز وجود دارد.