مجله سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران
سال بیست و ششم شماره 1 (پیاپی 101، بهار 1387)

یکی از شیوه های معرفی بیماران بستری در بیمارستان های آموزشی، معرفی بیمار بر بالین وی است. برخی از مطالعات بیانگر آنند که استفاده از این شیوه ممکن است موجب ایجاد فشارهای روانی در بیماران شود. مطالعه حاضر، برخی از جنبه های این روش را که بنظر می رسد نیازمند تغییر یا اصلاح باشند، مورد بررسی قرار داده است.
120 بیمار بستری در 8 بخش طبی یکی از بیمارستان های بزرگ آموزشی تهران، با استفاده از نمونه گیری هدفمند در قالب یک مطالعه توصیفی مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه مطالعه، پس از بررسی متون، انجام مطالعه ای مشاهده ای و نظرخواهی از گروهی از صاحب نظران در مورد محتوا سوالات، طراحی گردید. پس از گردآوری اطلاعات، داده ها بصورت توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
37% از بیماران از اینکه مطالب درج شده در پرونده پزشکی آنها در طول معاینه پزشکان، بلند بیان شود بگونه ای که برای دیگر بیماران قابل شنیدن باشد، احساس ناراحتی می کردند.بنظر 63% از بیماران، عمده زمان سپری شده در بالین بیمار صرف بحث علمی پزشکان با یکدیگر می شد. استفاده از اصطلاحات پزشکی در حضور بیان، موجب اضطراب در 47% بیماران گردید. سرانجام در مورد ارتباط پزشک - بیمار، 37% از بیماران معتقد بودند که پزشکان آنها، آنان را درک نمی کنند.
یافته های مطالعه حاضر بیانگر آنند که روش معرفی بیمار بر بالین وی می تواند موجب خدشه دار شدن حریم خصوصی بیماران، منبع فشار روانی برای آنها و تخریب رابطه پزشک - بیمار گردد که لازم است برخی تغییرات در نحوه بکارگیری این روش پدید آید.

این مطالعه برای اولین بار به ارزیابی کیفیت مراقبت بیماری های دیابت در ایران پرداخته است.
در این مطالعه مقطعی، بیماران دیابتی 75-18 ساله در 25 استان کشور بررسی شدند. اطلاعات شامل نحوه درمان، آموزش، بررسی عوارض دیابت و نتایج آزمایشهای قند و لیپید بیماران در طی یک سال پیش از مطالعه از طریق مصاحبه، پرونده بهداشتی بیماران و گزارشهای آزمایشگاهی جمع آوری گردید. ارزیابی کیفیت اداره دیابت با استفاده از دستورالعمل اتحاد ملی بهبود کیفیت دیابت (NDQIA) انجام شد.
2456 بیمار با میانگین سنی (خطای معیار±) 0.2±57.2 سال بررسی شدند. اکثریت بیماران (68.7%) از داروهای خوراکی ضددیابت (OAD) و 7.6% از انسولین (تنها یا ترکیب با OAD) استفاده می کند. بررسی وزن، فشار خون و پای بیمار (هر سه با هم) فقط در 9.2%، در طی 6 ماه پیش از مطالعه انجام شده است. اندازه گیری سالیانه HbAlc، کلسترول، گلیسرید و معاینه سالیانه چشم، ادرار 24 ساعته و آموزش دیابت به ترتیب در 6.4، 57.9، 55.6، 29.9، 4.4 و 22.9 درصد انجام شده است. کلسترول (<200 mg/dl) و تری گلیسرید هدف (<150 mg/dl) به ترتیب در 36.9% و 29.1% مشاهده شد. فشار خون کمتر از 80/140 میلی متر جیوه در 20% بیماران مشاهده گردید.
این مطالعه نشان دهنده شکاف عمیق میان کیفیت مراقبت دیابت در ایران و معیارهای کنترل استاندارد می باشد. لذا اقدامات جدید جهت ارتقا کیفیت اداره دیابت به منظور پیشگیری از عوارض طولانی مدت آن در بیماران دیابتی کشور ضروری به نظر می رسد.

عواملی نظیر باورهای اجتماعی، اعتقادات مذهبی و سطح آگاهی و نگرش افراد بر میزان اهدا موثر می باشد. افزایش آگاهی و نگرش جامعه با هدف تغییر باورهای نادرست می تواند در افزایش اهدا اعضا و نسوج پس از مرگ موثر باشد. این مطالعه به منظور بررسی آگاهی و نگرش افراد دارای کارت اهدا پس از مرگ در زمینه اهدا و پیوند اعضا و نسوج انجام شده است.
مطالعه به روش مورد - شاهد از خرداد ماه 1385 لغایت فروردین ماه 1386 در بانک فرآورده های پیوندی ایران انجام شد. 178 نفر داوطلب دریافت کارت اهدای پس از مرگ گروه مورد مطالعه و همین تعداد از افرادی که به دلایلی غیر از پیوند به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه نمودند گروه شاهد در نظر گرفته شد. دو گروه با پرسشنامه یکسان 23 سوالی با اطلاعات دموگرافیک و سوالاتی در زمینه مورد مطالعه، سنجیده شوند.
در این بررسی میزان آگاهی و میزان نگرش گروه مورد مطالعه بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (Pvalue<0.05). میزان نگرش و سن در گروه مورد مطالعه ارتباط معنی داری با هم داشت و هر چه سن کمتر میزان نگرش بیشتر بود.
این مطالعه نشان داد که علت اصلی عدم تمایل به اهدا اعضا و نسوج، آگاهی ناکافی، نگرش منفی و اطلاعات نادرست در زمینه اهدا و پیوند می باشد، در نتیجه می توان با آموزشهای عمومی در سطح جامعه و ایجاد نگرش مثبت میزان اهدا و به تبع آن میزان پیوند را افزایش داد.

سندرم روده تحریک پذیر، یک اختلال شایع گوارشی است، به طوریکه شایع ترین علت ارجاع بیماران به درمانگاه گوارش می باشد. از سوی دیگر، عدم تحمل لاکتوز نیز مشکل شایعی می باشد که علایم بالینی آن مشابه سندرم روده تحریک پذیر است. از این رو، تعیین و جدا کردن این بیماران، اهمیت زیادی دارد و مشخص نمودن این موضوع نقش مهمی در درمان این بیماران ایفا می کند.
جمعیت مورد مطالعه، بیماران مراجعه کننده به درمانگاه گوارش بودند که بر اساس معیارهای Rome II، تشخیص سندرم روده تحریک پذیر برایشان مطرح شد. سپس بیماران تحت انجام تست تنفسی هیدروژن با لاکتوز قرار گرفتند و بر اساس نتایج آن به 3 گروه منفی، بینابینی و مثبت تقسیم شدند. سپس با توجه به علایم بالینی و نتایج تست تنفسی، تحت رژیم بدون لاکتوز، درمان با آنتی بیوتیک و تحت نظر باقی ماندند. پس از پایان 2 هفته، مجددا مورد پرسش و ویزیت قرار گرفتند.
در طی دوره مطالعه، 94 بیمار واجد شرایط وارد طرح شدند. از این تعداد 39.4% بیماران، مذکر و 60.1% نفر مونث با محدوده سنی 49.24 سال بودند. پس از بررسی های لازم، فراوانی تشخیص های زیر به دست آمد: فراوانی کمبود لاکتاز (35.0%)، فراوانی رشد باکتری (27.0%) و فراوانی افراد نرمال (38.0%). پس از اقدامات درمانی انجام شده، شدت اتساع شکم و دفع گاز به طور معناداری کاهش نشان داد.
کمبود لاکتاز روده ای و رشد بیش ازحد باکتری ها در روده می توانند همراه با سندرم تحریک پذیر وجود داشته باشد. لذا توصیه می شود در طی روند تشخیص سندرم روده تحریک پذیر با توجه به ساده بودن تست تنفسی هیدروژن، بیماران از لحاظ کمبود لاکتاز و یا رشد بیش از حد باکتری ها نیز مورد بررسی قرار گیرند.

رضایت آگاهانه فرآیندی است که طی آن بیماران و یا قایم مقام قانونی آنها طرح درمانی را درک کرده و با آن موافقت می نمایند. هدف این مطالعه بررسی تفصیلی نحوه اخذ رضایت از بیماران بستری در یکی از بیمارستانهای آموزشی تهران است.
مطالعه از نوع توصیفی - مقطعی (Descriptive Cross-Sectional) جمعیت مورد مطالعه شامل کلیه بیماران بستری شده در بخش های جراحی بیمارستان شریعتی تهران در سه ماهه چهارم سال 1385 می باشد. اطلاعات مورد نیاز با مراجعه به بیمارستان شریعتی، مصاحبه حضوری با بیماران، پاسخ آنها به سوالات تدوین شده در پرسشنامه، و همچنین بررسی رضایت نامه های موجود در پرونده های آنان جمع آوری و با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
تعداد بیماران شرکت کننده در این تحقیق 254 نفر (158 نفر مذکر و 96 نفر مونث) و میانگین سنی آنها (19.04±48.01 سال) بود. فقط حدود نیمی از بیماران اطلاعات لازم را از پزشکان خود کسب کرده بودند. میزان آگاه شدن بیماران در مورد درصد احتمال موفقیت عمل جراحی (قبل از عمل جراحی) 44.5%، میزان آگاه شدن از عوارض احتمالی عمل جراحی 54.3%، و میزان اطلاع بیماران در مورد سایر روش های درمانی جایگزین 61.4% بود. 67.3% بیماران اظهار داشتند فرم رضایت نامه جراحی را آزادانه و با اختیار امضا کرده اند و 69.7% نیز اعلام کردند که پاسخهای آنان به سوالات این تحقیق، قبل از عمل و بعد از عمل یکسان خواهد بود. میزان فراوانی بیمارانی که در صورت بروز عوارض، پزشکان خود را کاملا مقصر می دانستند 5.9% و فراوانی بیمارانی که در صورت بروز عوارض، پزشکان خود را بطور نسبی مقصر می دانستند 57.1% بود.
با توجه به یافته ها، میزان آگاه شدن بیماران از عوارض احتمالی عمل جراحی و درصد موفقیت عمل نسبتا ضعیف ارزیابی میشود. از طرفی با توجه به نگرش اکثر بیماران مبنی بر تقصیر نسبی پزشکان، در صورت بروز عوارض، لازم است به اهمیت اخذ رضایت نامه و برائت نامه آگاهانه، قبل از هر گونه اقدام درمانی تاکید گردد.

قرار دادن لوله ژژنوستومی در حین عمل، روشی پذیرفته شده برای دستیابی به تغذیه روده ای بخصوص در بیماران با مشکلات نورولوژیک و نیازمند حمایت تغذیه ای طولانی مدت می باشد. اگر چه، مطالعات مختلفی عوارض خطرناکی را برای این دو روش گزارش نموده اند. هدف از این مطالعه بررسی عوارض ناشی از این رویه می باشد.
بیمارانی که بعلت مشکلات نورولوژیک طی سالهای 85-1381 بنابر نظر متخصص مربوطه کاندید حمایت تغذیه ای شده بودند، در این مطالعه وارد شدند. ژژنوستومی به روش Roux-en-Y برای همه بیماران انجام شد.نتایج تغذیه از راه ژژنوستومی برای 12 بیمار در این دوره زمانی انجام گرفت. الکترولیتها در این روش افت نکرده و در محدوده طبیعی حفظ گردید. قند خون، کلسیم، آلبومین و توتال پروتئین قبل از عمل پایین تر ازنرمال بود ولی بعد از عمل تا محدوده طبیعی افزایش یافته بود. نشت داخل پریتونئال در دو بیمار، اتساع شکمی نیز در دو مورد و اسهال در یک مورد از بیماران مورد مطالعه شد، که همگی به روش غیر جراحی درمان شدند. هیچ مرگ و میری ناشی از عوارض این عمل گزارش نشد.بحث تغذیه از راه ژژنوستومی با عوارض جدی و مرگ و میر بالایی همراه نیست.

سل از بزرگترین قاتلین انسانها در طول تاریخ بوده است که کماکان رو به گسترش می باشد و با توجه به انتقال تنفسی آن، بسیار خطرناکتر از سایر بیماری های عفونی نظیر ایدز است. از جمله روش های پیشگیری از بیماری سل واکسن B.C.G می باشد و اسکار ناشی از آن می تواند به عنوان معیاری مناسب جهت تعیین اثر بخشی واکسن بکار رود. هدف از اجرای این مطالعه بررسی وضعیت اسکار پس از تزریق واکسن B.C.G در شیرخواران و همچنین بررسی میزان آگاهی والدین پیرامون واکسیناسیون B.C.G بوده است.
جامعه مورد مطالعه شامل کلیه شیرخواران (4-12 ماهه) که در بدو تولد واکسن B.C.G دریافت نموده و جهت تزریق سایر واکسن ها به سه پایگاه بهداشتی شمال تهران مراجعه کرده بودند. این مطالعه به مدت 6 ماه در سال 83 انجام پذیرفت. اطلاعات لازم به صورت تکمیل پرسشنامه و از طریق مشاهده و اندازه گیری اسکار و مصاحبه با والدین جمع آوری گردید.
94% شیرخواران دارای اسکار بدنبال تزریق واکسن B.C.G بودند. 44% مادران دارای آگاهی بالا، 29% آگاهی خوب و 27% آگاهی ضعیف در زمینه واکسن B.C.G بودند. ارتباط مستقیمی بین سطح تحصیلات مادر و سطح آگاهی آنان پیرامون واکسن B.C.G وجود داشت (0.01>P). همچنین رابطه معکوس بین وجود اسکار B.C.G و سن هنگام تولد شیرخواران (Gestational age) مشاهده گردید (0.01>P).
در 6% شیرخواران اسکار واکسن B.C.G مشاهده نشد که ارتباط با نارس بودن آنها در بدو تولد داشت.

تاخیر رشد سرشتی (CDGP) یکی از شایعترین مشکلات طب اطفال می باشد. این اختلال رشد، سبب مشکلات روحی، روانی و اجتماعی در بین خانواده ها می شود. در حال حاضر روش های درمانی مختلفی از جمله تجویز تستوسترون انانتات، اکساندرولون و هورمون رشد وجود دارد. هدف از این مطالعه که برای دومین بار در جهان و اولین بار در ایران انجام شده مقایسه اثر آهن و ویتامین A با اکساندرولون در افزایش رشد قدی و سن استخوانی این کودکان است. معیارهای ورود استفاده شامل SMR، WSDS BMI، HSDS، سن استخوانی و سطح سرمی IGF-I می باشد.
این مطالعه به صورت Clinical Trial روی هشتاد و پنج پسر با تشخیص CDGP صورت گرفت. کودکان به صورت تصادفی پس از ثبت مشخصات فردی و گرفتن نمونه خون ادرار و مدفوع جهت بررسی و رد بیماری های زمینه ای و عوامل مداخله گر به سه گروه تقسیم شده اند. (گروه شاهد، گروه درمان شده با اکساندرولون و گروه درمان شده با آهن و ویتامین A) اطلاعات به نرم افزار آماری منتقل شد و یافته های بدست آمده بر اساس آزمونهای Tuky، ANOVA، Paired t test ویلکاکسون و کروسکالوالیس مورد بررسی و آزمون قرار گرفت.
در بررسی (P value=0.56) HSDS و (P value=0.08) WSDS اختلاف معنی داری بین دو گروه درمان شده دیده نشد. در بررسی BMI نیز بین دو گروه درمان شده اختلاف معنی داری دیده نشد (P value=0.51) ولی در بررسی (P value<0.0001) SMR و سن استخوانی (P value<0.0001) اختلاف آماری معنی دار بود و نهایتا در بررسی سطح سرمی IGF-I بین دو گروه درمان شده اختلاف معنی دار دیده نشد (P value=0.98).
در درمان کودکان CDGP می توان به جای اکساندرولون از آهن و ویتامین A کمک گرفت. و همان اثرات هورمون درمانی را بدون اینکه بیمار دچار عوارض هورمون درمانی شود بدست آورد. از طرفی این روش درمانی جدید بر عکس درمان با اکساندرولون روی SMR و سن استخوانی اثر شدیدی ندارد.

باقی ماندن وزن بعد از زایمان یک مشکل برای سلامت عمومی است زیرا می تواند باعث چاقی دراز مدت شود و همچنین خطرات قلبی را به همراه داشته باشد. عوامل متعددی با کاهش وزن مادران پس از زایمان ارتباط دارند. این مطالعه به منظور بررسی ارتباط نحوه زایمان (زایمان واژینال و سزارین) با کاهش وزن مادران پس از زایمان انجام شده است.
این یک مطالعه مقطعی تحلیلی است که در سال 1385 در بیمارستان جواهری تهران بر روی دو گروه 100 نفری از خانم هایی صورت گرفت که تحت زایمان واژینال یا سزارین قرار گرفته بودند. در این دو گروه وزن مادر هنگام زایمان، یک هفته و یک ماه بعد از زایمان اندازه گیری شد. سپس با استفاده از نرم افزار spss و آزمون آماری تی مستقل تجزیه و تحلیل آماری انجام گرفت.
میانگین وزن هنگام زایمان و میانگین افزایش وزن طی حاملگی در دو گروه زایمان واژینال و سزارین تفاوت آماری معنی دار با یکدیگر نداشتد. درصد کاهش وزن یک هفته و یک ماه بعد از زایمان در مادران با زایمان واژینال بیش تر از مادران سزارینی بود و این اختلاف معنی دار بود. همچنین درصد کاهش وزن در زنان مولتی پار کمتر از زنان نولی پار بود.
روش زایمان واژینال در مقایسه با روش سزارین از نظر بازگشت سریعتر به وزن قبل از بارداری نتایج بهتری را برای خانم های باردار به همراه دارد. نحوه زایمان در کاهش وزن در ماه اول بعد از زایمان موثر است، اما در دراز مدت عوامل دیگر اهمیت بیشتری دارند.

استفاده از دیالیز در بیماران مبتلا به بیماری مراحل انتهایی کلیه (ESRD) یکی از مهمترین علت های مصرف منابع و در عین حال یکی از مداخلات درمانی گران قیمت محسوب می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی هزینه همودیالیز در ایران است.
این مطالعه در بخش نفرولوژی بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران از ابتدای سال 1385 تا تیرماه سال 1386 صورت گرفت. در این مطالعه بیماران مبتلا به ESRD که نیاز به همودیالیز به صورت طولانی مدت داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات لازم از طریق مصاحبه و پرسشنامه بدست آمد. آنالیز هزینه ها شامل هزینه های طبی از جمله تجهیزات درمانی، دارو و سایر پروسه های درمانی، و هزینه های غیر طبی و بهداشتی چون حمل و نقل، غیبت بیمار از کار، غذا، پرسنل، لوازم و خدمات پشتیبانی لازم برای ساختمان، استهلاک ماشین آلات و لوازم همودیالیز، استهلاک Revers Osmosis (RO) و اجاره بهای ساختمان بود.
هزینه سالیانه دیالیز در ایران مشابه سایر کشورهای در حال توسعه می باشد اما نسبت به سایر کشورهای توسعه یافته به میزان چشمگیری کمتر است.

از وظایف هر جراح توانا در برخورد و درمان بیماران دیالیزی انجام اعمال جراحی Angioaccess می باشد. با توجه به استفاده دراز مدت اغلب بیماران از دیالیز و هزینه بالای Angioaccess این مطالعه با هدف تعیین میزان باز ماندن accessهای عروقی و میزان بروز عوارض در آن ها طراحی گردید.
در این مطالعه آینده نگر، access 311 که بر روی 169 بیمار ایجاد شده بود، مورد مطالعه قرار گرفت. اطلاعات لازم توسط پرسشنامه جمع آوری شد و داده ها توسط نرم افزار SPSS آنالیز گردید.نتایج برای 186 نفر از بیماران فیستول گذاشته شده بود. نتایج مطالعه نشان داد که، patency rate دوماهه 84.9%، چهارماهه 80.5% و patency rate شش ماهه 73% بود. بین patency rate و مشخصات دموگرافیک رابطه ای وجود نداشت. 33.7% از بیماران مبتلا به دیابت بودند. در بیماران دیابتی patency در فیستول های کوبیتال خوب بوده و با بیماران غیر دیابتی تفاوت قبل ملاحظه ای نداشت. اما در فیستول های دیستال، patency در بیماران دیابتی بطور چشمگیری کمتر از غیر دیابتی ها بود. میزان بروز اشکال مختلف عارضه در موارد دارای فیستول 48.6% بود که شایع ترین عوارض نارسایی قلبی و ادم خفیف اندام بودند.بحث تعداد بیماران دیابتی به عنوان یک عامل زمینه ساز به نحو چشمگیری بیشتر از منابع موجود بود که علت آن را می توان در ضعف برنامه های غربالگری دیابت، آگاهی اندک مردم از خطرات و نحوه صحیح پیگیری بیماری جستجو کرد. در بیماران دیابتی فیستول ناحیه کوبیتال می بایست مورد توجه بیشتری قرار گیرد و کمتر از فیستول های دیستال استفاده شود. میزان بروز اشکال مختلف عارضه در بیماران تحت مطالعه بالاتر از آمار جهانی بوده است. از آنجا که بروز این عوارض تا حد زیادی به جراح وابسته است، توجه بیشتر به آموزش دستیاران تخصصی و شرکت در کنگره های بازآموزی حایز اهمیت بسیار است.

خود کار آمدی شامل ارزیابی فرد از توانایی خودش برای مقابله با موقعیتهای پر استرس و اجرای رفتارهای ضروری خصوصا در مقابله با درد زایمان می باشد. درک خود کار آمدی قبل از یک رویداد پیش بینی می کند آیا افراد در مقابله با موقعیت تلاش خواهند کرد و چه مدت تلاش تداوم می یابد. تحقیقات نشان می دهد زنانی که خود کار آمدی پایین دارند انجام زایمان طبیعی را امری دست نایافتنی دانسته و ترس بالایی را در طی بارداری تجربه می کنند. با توجه به اهمیت خود کار آمدی در انتخاب روش زایمان طبیعی و غلبه بر ترس زایمان تعیین میزان خود کار آمدی در زنان باردار در طی بارداری ضروری می باشد تا بر اساس آن بتوان مداخلات آموزشی مناسب را به منظور ارتقای خود کار آمدی مقابله با درد زایمان طرح ریزی کرد.
به منظور تعیین خود کار آمدی از پرسشنامه خود کار آمدی زایمان و نگرش به زایمان استفاده گردید. بعد از انجام تغییرات لازم، این پرسشنامه برای 176 زنان باردار نخست حامله و چند زای مراجعه کننده به کلینیک های مراقبت های بارداری 5 بیمارستان دولتی آموزشی زنان و زایمان که بطور تصادفی انتخاب شده بودند، تکمیل گردید. به منظور تعیین همسویی درونی از ضریب آلفای کرونباخ و به منظور تعیین روایی سازه از تحلیل عاملی اکتشافی استفاده گردید.نتایج یافته های این تحقیق نشان داد که پرسشنامه خود کار آمدی زایمان از همسویی درونی بالایی 91-84. برخوردار است. بین انتظار پیامد زایمان و خود کار آمدی فاز فعال لیبروفاز دوم لیبر ارتباط معنی داری آماری مشاهده گردید در هر دو مورد (P<0.001).
این مطالعه نقش خود کار آمدی زایمان را به عنوان عامل اساسی در رفتار مقابله با درد زایمان تایید می کند.

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یکی از شکایات شایع گوارش می باشد و حدود یک چهارم مراجعین به متخصصین گوارش را تشکیل می دهد. چندین مطالعه کنترل شده تاثیر بعضی از داروهای ضد افسردگی در درمان این بیماری را مورد بررسی قرار داده اند ولی مطالعاتی که اثرات این داروها را مورد مقایسه و بررسی قرار داده باشند بسیار معدودند. این مطالعه قصد دارد اثر آمی تریپتیلن و نورتریپتیلن را در درمان این بیماری با هم مورد مقایسه و بررسی قرار دهد.
60 بیمار به IBS با غلبه اسهال و درد شکم که با معیارهای Rome II تشخیص داده شده بودند در این مطالعه شرکت داده شدند. با شرح حال، معاینه بالینی و آزمون های آزمایشگاهی (مشتمل بر آزمون های سلیاک) علل عضو رد شدند. این بیماران بطور تصادفی در یکی از دو گروه آمی تریپتیلن 10 میلی گرم و یا نورتریپتیلن 10 میلی گرم تقسیم شدند. علایم این بیماران در ابتدای مطالعه و در پایان ماه اول و سوم از شروع درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند.
در پایان ماه اول و سوم بیماران هر دو گروه کاهش قابل ملاحظه ای در بهبود علایم داشته و میزان بهبودی کلی در گروه آمی تریپتیلن از 49% به 9% و در گروه نورتریپتیلن از 52% به 8% در پایان ماه سوم رسید.
آمی تریپتیلن و نورتریپتیلن، هر دو، در کاهش علایم بیماران IBS با غلبه اسهال و درد شکم موثر می باشند و تفاوتی در اثرات این دو دارو در این بیماران وجود ندارد.

خلاصه: اریتم مولتی فرم یک یافته پوستی ناشی از واکنش افزایش حساسیت به داروها و عفونت ها می باشد. این حالت به صورت بثورات جلدی چند شکلی شامل ماکول ها، پاپول ها و ضایعات مشخص هدف مانند (target) با توزیع قرینه به ویژه در نواحی التهابی اندام ها تظاهر می کند. معمولا درگیری مخاطی همراه اندک می باشد. مداوای مرسوم شامل درمان عفونت زمینه ای موجود یا قطع مصرف داروی احتمالی موثر می باشد. موارد خفیف بدون هیچ عارضه ای بهبود یافته و نیاز به درمان ندارد. موارد راجعه را می توان با مصرف مداوم آسیکلوویر پیشگیری نمود. بیمارانی که به آسیکلوویر پاسخ نمی دهند، ممکن است با تجویز والاسیکلوویر به علت فراهمی زیستی بهتر، تناوب مصرف آسانتر کنترل گردند. بیماران با اریتم مولتی فرم راجعه علیرغم درمان ضد ویروسی سرکوبگر باید برای درمان بهینه به متخصص پوست ارجاع گردند.

مقدمه تاکنون گرفتاری داخل جمجمه ای یا نخاعی ناشی از هماتوپوییز اکسترا مدولاری در موارد معدودی گزارش شده است که به صورت ضایعات اکسترادورال بوده و یا بندرت در داخل یک تومور از نوع همانژیوبلاستوم، مننژیوم یا آستروستیوم پیلوسیتیک رخ داده است. چنین مواردی اغلب بدنبال ابتلا به یک بیماری خونی مثل لوسمی میلوبلاستیک حاد، میلوفیبروز یا سندرم های میلودیسپلاستیک و همچنین تالاسمی ماژور بوده است. در این مقاله ما مواردی را گزارش داده ایم که در آن هماتوپوییز اکسترامدولاری به شکل یک ضایعه فشارنده نخاعی و پس از مدتی به شکل یک ضایعه داخل جمجمه ای تظاهر کرده است. در این مقاله علاوه بر یافته های آسیب شناختی و تصویر برداری متدهای درمانی و تاثیر آنها با جزییات ارایه شده است.

پزشک جوانی پس از اینکه در امتحانات تخصصی بالینی رشته جراحی با نمرات عالی قبول شد، به عضویت هیات علمی یکی از بخش های جراحی دانشگاهی درآمد. با سر افرازی و اعتماد به نفس، پا به بخش جراحی می گذارد. اما دیری نمی گذرد که احساس می کند از آن جنب و جوش علمی که انتظارش را داشت خبری نیست و با رویایی که در سر می پروراند فاصله زیادی دارد. بیماران بستری می شوند و اعمال جراحی در بخش انجام می گیرد و دانشجویانی هم می آیند و می روند و همه با هم خوش و بش می کنند. اما برنامه دقیقی یا هدف مشخصی در کار نیست. همه در فکر این هستند که صبح را به ظهر برسانند که پس از آن هم تقریبا همه چیز کم و بیش عملا به حالت تعطیلی در می آید.جراح تازه وارد بی اختیار از خود می پرسد که رسالتش در این دانشگاه چیست؟خوشبختانه این جراح تازه وارد حاضر نیست تسلیم قضا و قدر شود. بلکه مصمم است تحولی در بخش ایجاد کند. برایش مسلم است که آغاز کار، اصلاح نحوه آموزش دستیاران است. پس خردمندانه وضعیت را تجزیه و تحلیل می کند تا دریابد موانع کدامند و راه حل چیست و به این نتیجه می رسد که سر نخ اصلاحات در دست استادان است.