مجله علوم پزشکی رازی
سال نهم شماره 4 (پیاپی 31، زمستان 1381)

خشونت علیه زنان یکی از معضلات اجتماعی در تمام کشورهای دنیا به حساب می آید. این معضل اجتماعی علاوه بر ایجاد مشکلات جسمی و روانی در شخص مضروب، موجب بروز عواقب جبران ناپذیر اجتماعی نیز می گردد. لذا در این مطالعه سعی شده است تا موارد ارجاعی آزار فیزیکی به سازمان پزشکی قانونی بررسی شود تا با استفاده از نتایج این طرح بتوان گامی موثر در جهت رفع این پدیده ضد اجتماعی در جامعه برداشت. این مطالعه به صورت مقطعی به بررسی همسر آزاری، فراوانی انواع و عوامل موثر بر آن در پاییز 1379 پرداخته است. در این بررسی برای جمع آوری داده ها از تمام زنانی که جهت معاینه به منظور تآیید همسر آزاری در پاییز 1379 به بخش معاینه زنان سازمان پزشکی قانونی تهران مراجعه کرده بودند، استفاده شد و برای هر یک از آنها پرسشنامه ای شامل مشخصات دموگرافیک، نوع و دفعات و سابقه همسرآزاری، علل اختلاف در خانواده در اطلاعات دموگرافیک همسر فرد مراجعه کننده تکمیل گردید. 2/87 زنان مورد پژوهش تحصیلات دیپلم یا پایین تر از آن داشتند. میانگین و دامنه تغییرات سنی زنان مورد بررسی 9/28(8/29-28) سال و میانگین و دامنه تغییرات سنی ازدواج آنها 2/20(8/20-6/19) سال بوده است. 7/68 آنها توسط آلتهای ضرب و جرح مورد آزار قرار گرفته بودند و 7/58 آنها سابقه آزار و تنبیه بدنی فرزندان را از سوی همسرانشان ذکر می کردند. 1/40 و 41/42 از همسران آزار رسان به ترتیب از مشروبات الکلی و مواد مخدر استفاده می نمودند. با نگاه کلی به نتایج این طرح، عواملی مانند جوان بودن زوجها، سطح تحصیلات پایین هر یک از زوجها، خانه دار بودن، مصرف الکل و مواد مخدر توسط همسر آزار رسان از مهمترین عوامل مربوط به همسرآزاری می باشند لذا آموزشهای همگانی و اختصاصی در این زمینه جهت مقابله با این معضل اجتماعی و نیز گزارش این موارد توسط پزشکان و روان پزشکان جهت پیشگیری از عوارض وخیمتر توصیه می گردد.

هدف از این پژوهش توصیفی، بیان وضعیت بیماران اسکیزوفرنیک مزمن و مراقبان آنها پس از ترخیص از بیمارستان از نظر کارکرد، کیفیت زندگی بیماران و میزان فشار مراقبان بود. بدین منظور پرسشنامه هایی شامل برنامه تجربه های خانواده بیماران روانی(FEIS)، وضعیت توانبخشی مرنینگ ساید (MRSS) و کیفیت زندگی ویسکانسین (WQL) تهیه شد و اطلاعات مربوط به 260 بیمار اسکیزوفرنیک مزمن و 261 نفر از مراقبان آنها در این پرسشنامه ها وارد شد یافته ها نشان دادند که تنش ها (70) و احساسات منفی (94) در مراقبان شایع است. مراقبت از بیمار، نظم زندگی اغلب مراقبان را مختل کرده بود. بیش از نیمی از بیماران وابستگی متوسط به دیگران داشتند، ارتباط اجتماعی محدودی داشته و بیکار بودند. اوقات فراغت 72 بیماران محدود به پیاده روی یا گوش کردن به رادیو و ضبط بود. بیش از نیمی از بیماران اشکالات قابل توجهی در عملکردهای خود داشتند و وضعیت بهداشت روان خود را (بد) توصیف کرده بودند. جز در مورد نحوه گذراندن اوقات فراغت و احساس تنهایی در سایر ابعاد زندگی، از کیفیت زندگی خود راضی بودند. این یافته ها ضرورت ارائه خدمات روانی اجتماعی که در برگیرنده آموزش مهارتهای زندگی و ماهیت بیماری باشند را برای بیمار و مراقبان مورد تاکید قرار می دهد.

هدف از این مطالعه مقایسه عاقبت بالینی در 2 گروه بیماران اسکلروز سیستمیک با درگیری منتشر پوست (dcSSc) در مقابل درگیری محدود پوست (LcSSc) در دراز مدت و نیز تعیین فاکتورهای پیشگویی کننده برای درگیری ارگانهای خاص بوده است. در این بررسی بیماران درصورتی که شاخصهای کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) را برای طبقه بندی اسکلروز سیستمیک داشتند، وارد مطالعه می شدند. در این مطالعه فقط درگیری مربوط به SSc ارگانها که بر اساس شواهد بالینی در زمان حیات قابل تشخیص بودند در نظر گرفته شدند. دو گروه از نظر عواقب بالینی موضعی و کلی و نیز درگیری هر یک از ارگانها به تنهایی و میزان بقا مقایسه شدند. فاکتورهای پیش بینی کننده برای درگیری هر یک از ارگانها محاسبه شد و میانگین گروه ها با استفاده از 2-Tail T-Test مقایسه گردید، متغیرهای اسمی با استفاده از تست chi-square مقایسه شدند. برای تعیین عوامل پیش بینی کننده برای درگیری هر یک از ارگانها از رگرسیون لجستیک و برای مطالعه بقا از روش Life-table استفاده شد. در این پژوهش 38 بیمار وارد مطالعه شدند که 9 بیمار در گروه منتشر و 29 بیمار در گروه محدود قرار داشتند. میانگین سنی در 2 گروه، 8/40 سال و نسبت جنسی بیماران 8:1 (مرد: زن) بود. میانگین طول بیماری از زمان شروع اولین علامت 3/8 سال برای هر دو گروه بود. بین درگیری ارگانهای مختلف یا عواقب بالینی کلی و موضعی در دراز مدت بین 2 گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. بقا نیز بین 2 گروه اختلاف معنی داری نداشت(05/0P>). در تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک هیچ متغیری برای درگیری ارگانهای خاص نقش پیش بینی کننده نداشت(05/0P>).

داروی پروپوفول یک داروی جدید خواب آور وریدی است که کاربرد زیادی در بیهوشی دارد و مانیتور کردن عمق بیهوشی با (Bispectral Index)BIS نیز یک پارامتر مشتق شده از الکتروآنسفالوگرافی(EEG) می باشد که با ایجاد خواب و از دست رفتن هوشیاری در ارتباط است. هدف از این مطالعه مقایسه زمان بیدار شدن در انتهای جراحی پس از قطع داروی پروپوفل در گروه شاهد که دوز ثابت از پروپوفل دریافت می کردند و گروه مورد مطالعه که دوز متغیر پروپوفل را تحت مانیتورینگ BIS دریافت می کردند، بوده است. در این مطالعه 50 بیمار که قرار بود در یک بیمارستان عمومی تحت عمل جراحی انتخابی ستون فقرات قرار گیرند به صورت اتفاقی به 2 گروه 25 نفری تقسیم شدند و به شکل یک کارآزمایی بالینی (RCT) مورد بررسی قرار گرفتند. پس از تزریق میدازولام و سوفنتانیل به عنوان پیش دارو، القای بیهوشی توسط داروی پروپوفل انجام شد. در گروه اول دوز نگهدارنده داروی بیهوشی طوری تعیین شده بود که شاخص BIS بین اعداد 40 و 50 قرار گیرد. و در گروه دوم دوز ثابت پروپوفل به میزان 150 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم در نظر گرفته شد، و از دوزهای متناوب سوفنتانیل برای بی دردی استفاده گردید. در طی عمل جراحی مانیتورینگ عبارت بودند از: شاخص BIS، علائم حیاتی (فشار خون و ضربان قلب) و زمان ریکاوری پس از قطع دارو. براساس نتایج به دست آمده زمان اولین پاسخ بیداری در گروه اول که دوز متغیر پروپوفل را دریافت کرده بودند بطور میانگین 480 ثانیه و در گروه دوم 549 ثانیه بود(05/0P<). میزان کل داروی مصرفی حین جراحی که حدود 30±120 دقیقه برای همه بیماران طول کشیده بود، در گروه اول بطور میانگین 980 میلی گرم و در گروه دوم بطور متوسط 1240 میلی گرم بوده است. بر اساس نتایج به دست آمده میزان هوشیاری در زمان رسیدن به ریکاوری در گروه اول نسبت به گروه دوم بیشتر بوده است(در گروه اول 45 و در گروه دوم 19 بیماران هوشیار بودند). براساس نتایج حاصل از این بررسی می توان گفت که تجویز انفوزیون پروپوفل با مانیتور کردن عمق بیهوشی با شاخص BIS در حین بیهوشی سبب سریعتر شدن ریکاوری و کاهش میزان مصرف پروپوفل می شود.

آمپولهای DMPA دارای مزایایی نظیر سهولت استفاده، اثر بخشی بالا، افزایش سطح هموگلوبین و عدم افزایش خطر ترمبولیسم نسبت به قرصهای ترکیبی می باشند. اما علیرغم مزایای ذکر شده تعداد زیادی از زنان پس از 1 یا 2 نوبت تزریق درخواست قطع آمپول را می کنند که این امر نیاز به بررسی و تحقیق دارد تا دلایل قطع آمپول مشخص شده و عوارض احتمالی ناشی از این روش پیشگیری، مورد توجه قرار گیرد. این پژوهش با هدف تعیین دلایل قطع آمپول، روی 900 زن مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. اطلاعات در مدت 10 ماه توسط پرسشنامه و از طریق مصاحبه با زنانی که آمپول را قطع کرده بودند، جمع آوری گردید. نتایج حاکی از آن بود که حدود 61 از نمونه ها پس از 1 تا 2 نوبت تزریق آمپول، اقدام به قطع آن کرده بودند و 40 نمونه ها پس از قطع آمپول تاخیر در وقوع قاعدگی داشتند. عمده ترین دلایل قطع آمپول شامل اختلال در قاعدگی (6/53) آمنوره (6/50) سردرد (5/33) و کاهش میل جنسی (3/20) و غیره بوده است. با توجه به آمار بالای زنانی که آمپول را قطع می کنند. لازم است تا کارکنان واحدهای تنظیم خانواده درهنگام مشاوره و توصیه آمپول بررسی همه جانبه و دقیقی از متقاضیان به عمل آورده و در صورت انتخاب آمپول به عنوان روش پیشگیری، آنها را بطور مرتب پیگیری کرده و معاینات دوره ای را بطور منظم و ادواری برای آنها انجام دهند تا در صورت بروز مشکل بتوانند به موقع برای رفع آن اقدام نمایند.

در این مطالعه توصیفی با هدف تعیین فراوانی کندروکلسینوز زانو در مبتلایان به آرتروز زانو که به درمانگاه های روماتولوژی مراجعه کرده بودند و سن بالای 40 سال داشتند انجام شد. طی این بررسی 65 بیمار مبتلا به آرتروز زانو با متوسط سنی 30/59 سال (1206/9=SD) و محدوده سنی 81-42 سال به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند که 56 نفر آنها زن و 9 نفر دیگر مرد بودند. در بین این بیماران 23/9]01/19-46/3: (CI)Confidence interval [مبتلا به کندروکلسینوز بودند که همگی سن بالای 60 سال داشتند و در مرحله (grade)4 کلاس بندی کلگرن لارنس (Kellgren-Lawrence) قرار گرفته بودند. به عبارت دیگر شیوع کندروکلسینوز در این افراد در سن بالای 60 سال حدود 35/19(47/37-45/7: CI) بود که این یافته ها مطرح کننده افزایش شیوع کندروکلسینوز با افزایش سن و افزایش شدت آرتروز می باشد. از 65 بیمار، 6/84(36/92-5/73 CI: آرتروز پیشرفته داشتند که در این گروه 69/7(17-5/2 CI:) آنها دارای کیستهای استخوانی نیز بودند. نسبت بیماران زن به مرد 2/6 به 1 بود که این به نفع شیوع بیشتر آرتروز در زنها است اما این نسبت در بین مبتلایان به کندروکلسینوز 2 به 1 بود که به نفع بیشتر بودن کندروکلسینوز در مردها در این بررسی می باشد. افزایش وزن و چاقی در 7/87(5/94-2/77: CI) بیماران مبتلا به آرتروز دیده شد. از 6 بیمار مبتلا به کندروکلسینوز 2 نفر وزن طبیعی و 2 نفر افزایش وزن داشتند و 2 نفر چاق بودند. از کل بیماران مبتلا به آرتروز 7 نفر یعنی 77/10(9/20-4/4: CI) سیگار می کشیدند اما هیچ کدام از مبتلایان به کندروکلسینوز مصرف سیگار نداشتند. 5/61(3/73-6/48 CI:) از بیماران مبتلا به آرتروز دارای نود (node) بوشارد، هبردن یا هر دوی آنها بودند که این به نفع شایعتر بودن آنها در آرتروز اولیه می باشد. اغلب بیماران یعنی 15/66(43/77-35/53 CI:) آنها کاهش فضای مفصلی تیبیوفمورال داخلی را بطور ایزوله داشتند.

فیبروپلازی(میوزیت) اسیفیکان پیشرونده بیماری نادر بافت همبند می باشد که مشخصه آن استخوان سازی نابجا در نسج نرم و بطور منتشر در تمام بدن و هالوکس والگوس دوطرفه هیپوپلاستیک(انگشت شست کوچک در پا) می باشد. شروع بیماری در اوایل کودکی بوده و به صورت پیشرونده ستون فقرات و ریشه اندامها را گرفتار می کند بطوری که اختلال عملکرد مفاصل و بی حرکتی ایجاد می گردد. تاکنون درمان موثری برای این بیماری شناخته نشده است اما نکته مهم پرهیز از عوامل تشدید کننده مثل نمونه برداری، اعمال جراحی و تزریق عضلانی می باشد. در این مقاله پسر 16 ساله ای با محدودیت شدید حرکتی در مفاصل محیطی و محوری، هالوکس والگوس دو طرفه و کری هدایتی گوش راست معرفی می گردد.

سندرم کرو فوکاس (crow-fukas)، تاکاتسوکی (takatsuki) یا نشانگان پوئمز (POEMS syndrome) که نام آن بر گرفته از ترکیب حروف اول یافته های بالینی و پاراکلینیکی به لاتین، شامل: پلی نوروپاتی(Polyneuropathy)، ارگانومگالی (Organomegaly)، اندوکرینوپاتی (Endocrinopathy)، وجود جزء میلوم (Myeloma component) و ضایعات پوستی (Skin lesions) است، نوعی اختلال نادر پلاسما سل همراه ضایعات اسکلروتیک استخوانی می باشد که اعضای مختلفی را درگیر می نماید. این نشانگان در ژاپن و سایر کشورهای آسیای جنوب شرقی بطور مکرر گزارش می شود اما در سایر نقاط دنیا و در سفید پوستان شایع نیست. علائم دیگر این نشانگان شامل لاغری مفرط، تب، وجود مایع در فضای جنب، ادم شدید و افزایش پلاکتها می باشد. افزایش سطح اینترلوکین 6 (IL-6) و تومور نکروزیس فاکتور الفا (TNF-α) در سرم نیز بطور مکرر گزارش می گردد. درمان آن مشابه مولتیپل میلوما بوده و با کنترل جزء میلوم سایر علائم فروکش کرده و بهبودی نسبی صورت می گیرد. پیش آگهی این نشانگان از مولتیپل میلوما به مراتب بهتر است. ما در این گزارش بیماری را معرفی می کنیم که با پلی نوروپاتی مراجعه کرده بود و در بررسی های بیشتری که از وی به عمل آمد بزرگی طحال و غدد لنفاوی، چماقی شدن انگشتان، تیره شدن پوست دست و وجود میلوما در بیمار مشاهده گردید. بررسی بیشتر گرفتاری اندوکرینی و فاکتور روماتوئید با تیتر بالا را نیز نشان داد.

بیماری که معرفی می شود یک مورد لنفوم اولیه سیستم عصبی مرکزی است که به دنبال سندرم بهجت ایجاد شده بود. بیمار مردی 24 ساله بود که سابقه بروز ضایعات جلدی مخاطی را به صورت آفت های دهانی و تناسلی، آکنه صورت. زخمهای کف پا و یووئیت قدامی را از اردیبهشت ماه سال 1378 ذکر می کرد. بیمار برای پیگیری و تشخیص بیماری به یکی از درمانگاه های فوق تخصصی سندرم بهجت مراجعه کرده و آزمایشهای ضروری برای وی انجام گردیده بود. در حین بررسی، بیمار دچار علائم عصبی شامل تغییر رفتار، پرخاشگری و بیقراری شد که با توجه به یافته های آزمایشگاهی و تصویربرداری مغز، با تشخیص سندرم بهجت و واسکولیت سیستم عصبی مرکزی ناشی از آن تحت درمان با کلشی سین، پردنیزولون، کلرامبوسیل و پنتوکسی فیلین در مراحل مختلف قرار گرفت که بهبود نسبی حاصل شد. در آذرماه سال 1380 بیمار دچار سردرد، عدم تعادل و استفراغهای مکرر گردید که به دنبال مشاهده افزایش شدید فشار داخل جمجمه در سی تی اسکن، بیمار به صورت اورژانس تحت عمل جراحی کرانیوتومی قرار گرفت که توموری در حفره خلفی مشاهده و برداشته شد. در بررسی پاتولوژیک ضایعه، لنفوم غیر هوچکینی از نوع سلولهای بزرگ منتشر گزارش گردید. به منظور تعیین مرحله بیماری اقدامات تشخیصی انجام شد که با توجه به عدم درگیری سایر ارگانها، به عنوان لنفوم اولیه سیستم عصبی مرکزی تحت پرتودرمانی و شیمی درمانی قرار گرفت و پس از کسب پاسخ مناسب، در حال حاضر به صورت سرپایی به درمانگاه مراجعه می کند و تحت نظر قرار دارد. این مورد دومین بیمار مبتلا به لنفوم اولیه سیستم عصبی مرکزی همراه با سندرم بهجت است که تا پایان سال 2001 گزارش شده است. به نظر می رسد پیدایش لنفوم در سندرم بهجت در ارتباط با مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نظیر کلشی سین و داروهای مشابه یا خود بیماری باشد و ضروری است بیماران مبتلا به سندرم بهجت از نظر ابتلا به بدخیمی ها تحت مراقبت خاص قرار گیرند.

امروزه پیوند عروق کرونری بیشترین تعداد عمل جراحی را در میان اعمال جراحی قلب باز دارد. در کشور ما براساس گزارشها و بررسی های انجام شده، بیش از 50 افرادی که برای عمل جراحی پیوند عروق کرونر(CABG) مراجعه می کنند، اعتیاد به تریاک دارند و از مقادیر بالایی از تریاک به صورت روزانه استفاده می کنند که در حین عمل جراحی و بیهوشی و در دوره پس از آن عوارض متعددی را برای بیماران ایجاد می کند. در مطالعات متعدد متادون به عنوان داروی ترک اعتیاد برای به حداقل رساندن عوارض ناشی از اعتیاد به تریاک و سندرم قطع آن مورد استفاده قرار گرفته است، در این مطالعه نیز از متادون که یک مخدر صناعی است برای ایجاد بی دردی حین و بعد از عمل جراحی استفاده شد بدین ترتیب که به 120 نفر از بیماران کاندید CABG مقدار 6/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت دوز واحد(بولوس) و داخل وریدی قبل از القای بیهوشی تزریق شد و مشاهده گردید که متادون در 83/80 از بیماران این گروه، علاوه بر ایجاد بی دردی مناسب حین عمل و دوره پس از عمل جراحی، آثار و عوارض ناشی از عدم مصرف تریاک در ICU (بخش مراقبت های ویژه) را نیز برطرف کرده است و تنها در 5/7 از بیماران مجبور به استفاده از تریاک خوراکی در مرحله پس از عمل و دوران بستری در بخش مراقبتهای ویژه(ICU) شدیم.

هدف از این مطالعه بررسی شیوع نئوپلازی داخل اپی تلیالی پروستات با درجه بالا و همراهی آن با کانسر پروستات بوده است. در این مطالعه اسلایدهای 137 مورد نمونه پروستات از سال 1378 لغایت 1379 در بیمارستان شهید هاشمی نژاد که شامل بیوپسی سوزنی، توتال پروستاتکتومی و ترانس یورترال رزکسیون بود، از نظر نئوپلازی داخل اپی تلیالی با درجه بالا (H.G. PIN) و وجود کانسر همراه با آن بررسی شد. 50 نمونه (5/36) از H.G. PIN(HG PIN) مورد مطالعه قرار گرفت که مشخص شد از این میزان، 31 مورد (62%) همراه با کانسر می باشد. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه باید گفت که توجه پاتولوژیست ها به H.G. PIN ممکن است کمکی برای پیگیری و تشخیص زودرس کانسر پروستات در بیماران با این ضایعه باشد.

شیوع جهانی سوء هاضمه 41-7 است که کمتر از 50 این افراد به پزشک مراجعه می کنند. با این حال بخش عظیمی از منابع پزشکی و اقتصادی برای رفع این مشکل مصرف می شود. در رابطه با درمان یا عدم درمان H.pylori در بیماران دچار انواع مختلف سوء هاضمه مطالب متناقضی بیان شده است. به نظر می رسد که پاسخهای متفاوت درمانی در زیر گروه های سوء هاضمه بدون زخم (nonulcer dyspepsia) با میزان شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری ارتباط داشته باشد. لذا در این مطالعه بر آن شدیم تا شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری را در این گروه ها با هم مقایسه کنیم. این بررسی یک مطالعه مقطعی تحلیلی بود که روی 120 بیمار دچار سوء هاضمه بدون زخم صورت گرفت. در این مطالعه افرادی که علائم سوء هاضمه را حداقل به مدت 3 ماه داشتند، مورد بررسی بالینی و پاراکلینیکی از نظر CBC، آمیلاز سرم، T3، T4، TSH، LFT، آزمایش مدفوع در 3 نوبت، سونوگرافی شکم، ECG و آندوسکوپی قرار گرفتند که با رد سایر تشخیصها، نوع سوء هاضمه آنها و بر اساس تست اوره آز، وجود H.pylori در آنها مشخص می شد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از تستهای t و Chi2 استفاده شد. در بررسی نتایج این مطالعه 3/68 افراد دارای H.Pylori بودند. تعداد افراد دارای H.Pylori در زیر گروه های سوء هاضمه بدون زخم یکسان نبود. (00001/0=P) اما میانگین سنی زیرگروه ها تفاوتی با هم نداشت. بین نوع سوء هاضمه بدون زخم و وجود H.Pylori ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت. از این مطالعه می توان چنین نتیجه گیری کرد که وجود H.Pylori یا سن خاص، هیچ یک تاثیری در ایجاد نوع خاصی از سوء هاضمه بدون زخم ندارند. ریشه کنی H.Pylori در اغلب مطالعات در کاهش و بهبود علائم بیماران در دراز مدت ناتوان بوده است. H.Pylori علت مناسبی برای سوء هاضمه بدون زخم نیست و هنوز ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری در بیماران با سوء هاضمه بدون زخم توصیه نمی شود.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر اضافه کردن تمرین دویدن به جلو و عقب به تمرینهای تخته تعادل، روی تعادل استاتیک افراد با ضایعه کشیدگی رباطهای خارجی مچ پا بود. به این منظور 30 نفر از افراد غیر ورزشکار بین 35-15 سال که علائمی از بی ثباتی عملکرد مچ پا را داشتند و حداقل 1 ماه و حداکثر 6 ماه از ایجاد ضایعه گذشته بود، به روش غیراحتمالی ساده انتخاب و به روش تصادفی متوالی به 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول، دوم و سوم هر یک شامل 10 نفر بودند که گروه اول 15 دقیقه تمرین دویدن به جلو به اضافه تمرینهای تخته تعادل، گروه دوم 15 دقیقه تمرین دویدن به عقب و گروه سوم تنها 15 دقیقه تمرینهای تخته تعادل را انجام دادند. برای هر یک از گروه ها 6 هفته تمرین و به صورت 3 جلسه در هفته تکرار گردید. آزمون عملکردی ایستادن روی یک پا (Single leg Stance) در 2 حالت با چشمهای باز (آزمون A) و با چشمهای بسته (آزمون B) به صورت اندازه گیری حداکثر زمان ایستادن روی پای آسیب دیده انجام شد. این آزمونها در فواصل 2 هفته ای در 4 مرحله اندازه گیری شدند. در پایان 6 هفته تمرین، اختلاف معنی داری بین 3 گروه در آزمون A مشاهده نشد اما در پایان هفته های دوم و چهارم، میانگین مقادیر آزمونB معنی دار گردید. که این مطلب نشان دهنده آن است که دویدن به عقب باعث افزایش تعادل استاتیک در حالتی که چشمها بسته هستند، می شود.

در این گزارش پسر 9 ساله ای معرفی می شود که از سن 5 سالگی مبتلا به عفونتهای مکرر استخوانی در نواحی ترقوه ها، استرنوم، استخوان ناویکولر، انتهای رادیوس و بالای تیبیا بوده است. بیمار در تمام این موارد با تشخیص استئومیلیت عفونی تحت درمانهای اختصاصی آنتی بیوتیکی قرار گرفته بود که به این درمانها پاسخ مناسب نداده بود. علاوه بر آن در تمام موارد کشت از مناطق گرفتار از نظر باکتری ها، قارچها و نیز مایکوباکتری ها منفی بود. همچنین بررسی تستهای سیستم ایمنی از نظر وجود بیماری گرانولوماتوز مزمن و سایر اختلالات نقص سیستم ایمنی منفی بود. بعد از مطرح شدن تشخیص CRMO، درمان با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی برای بیمار انجام شد که موفقیت آمیز بود و بیماری خاموش شد. در پیگیری های بعدی تا 7 ماه گذشته، بیماری عود جدیدی نداشته است.

براساس گزارشهای موجود سلولهای کرومافینی، فعال کننده های عصبی متعددی را از کاتکول آمینها و انکفالینها ترشح می کنند که در کاهش درد نقش دارند. پیوند قسمت مرکزی آدرنال به عنوان منبع کاتکول آمینی در مدلهای ایجاد کننده ضایعه، همواره مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی نقش پیوند داخل نخاعی قسمت مرکزی آدرنال در ترمیم اعمال حسی و حرکتی به دنبال آسیب اعصاب محیطی بوده است. به این منظور 32 رت از نژاد Sprague Dawley در محدوده وزنی 300-250 گرم انتخاب و سپس به 4 گروه تقسیم شدند. برای ایجاد نوروپاتی بر اساس مدل Bennett و Xie ابتدا 4 گره شل به صورت یک طرفه روی عصب سیاتیک بسته شد. سپس جهت پیوند داخل نخاعی 1 هفته بعد از ایجاد نوروپاتی در سطح مهره های 2L-1L نخاع لامینکتومی انجام شد و قطعاتی از مغز غده فوق کلیه که از حیوان دیگری گرفته شده بود با تقسیم به قطعه های 5/0 میلیمتری در لایه ساب دورا گذاشته شد. رفتارهای حسی و حرکتی قبل از ایجاد ضایعه (روز صفر به عنوان کنترل) و سپس در روزهای 2، 4، 7، 10، 14، 21، 28، 42و 56 بعد از آسیب عصبی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین رفتار حرکتی حیوان با مشاهده پاسخهای grasping و placing مطالعه شد. جهت بررسی رفتارهای حسی درد از تستهای مکانیکی، حرارتی، استون و مشاهده مستقیم حیوانات استفاده گردید. نتایج نشان داد که آسیب عصب سیاتیک باعث اختلال در رفتارهای طبیعی حرکتی و حسی حیوان می شود که 2 روز پس از ایجاد ضایعه شروع و پس از 10 روز به حداکثر می رسد. بر اساس این مطالعه پیوند سلولهای کرومافینی در نخاع می تواند باعث کاهش اختلالات حسی و حرکتی حاصل از آسیب عصب گردد.

آستیگماتیسم بعد از عمل کاتاراکت تاثیر زیادی بر بینایی بیمار دارد که خود نیز به عوامل متعددی از جمله نوع بخیه به کار برده شده بستگی دارد. این پژوهش برای مقایسه اثر دو نخ ویکریل 0-8 و نایلون 0-10 در میزان آستیگماتیسم القایی و تغییرات آن نسبت به زمان در عمل کاتاراکت انجام شده است. این پژوهش به صورت گذشته نگر روی بیمارانی که طی 6 سال گذشته به روش Consequetive case series توسط یک جراح و با یک روش یعنی اسکلرال فلپ و بخیه افقی تحت عمل کاتاراکت و کارگذاری عدسی درون چشمی قرار گرفته بودند، انجام شد. بیماران دارای پرونده ناکامل، سابقه بیماری قند، مصرف کورتون موضعی یا خوراکی، سابقه عمل جراحی چشم قبل یا بعد از عمل کاتاراکت و سن کمتر از 40 سال، از مطالعه حذف شدند. از پرونده های دارای شرایط مطالعه، سن، جنس، بینایی و کراتومتری قبل و 1 هفته، 1 ماه، 3 ماه و 6 ماه بعد و آخرین ویزیت، نوع بخیه استفاده شده و وجود هر نوع عارضه، استخراج و وارد کامپیوتر شد. بیماران براساس نوع و تعداد بخیه به کار برده شده به 2 گروه نخ ویکریل 0-8 و نایلون 0-10 و براساس آستیگماتیسم القایی به 3 گروه بدون و با WTRA و ATRA تقسیم شدند و مورد آزمون آماری X2 قرار گرفتند. از 345 پرونده که پیگیری حداقل 6 ماه داشتند، 162 چشم با نخ ویکریل 0-8 و 183 چشم با نایلون 0-10 ترمیم شده بودند. متوسط سنی بیماران 2/4±56/62 بود و 47 مرد بودند. هفته اول 5/89 از گروه ویکریل و 2/91 از گروه نایلون WTRA داشتند. 1 ماه بعد از عمل 8/35 از گروه ویکریل و 6/36 از گروه نایلون ATRA پیدا کرده بودند. پس از 3 ماه WTRA در گروه ویکریل 7/3 و گروه نایلون 9/4 و در مقابل ATRA در گروه ویکریل 4/81 و گروه نایلون 5/83 بود. بعد از 6 ماه WTRA در گروه ویکریل 4/2 و گروه نایلون 2/3 و در مقابل ATRA در گروه ویکریل 8/80 و در گروه نایلون 6/83 بود. در هر مرحله بین گروه ویکریل و نایلون تفاوت آماری دیده نشد اما بین هفته اول و مراحل بعد و نیز 1 ماه بعد و مراحل بعدی اختلاف آماری قابل توجهی مشاهده گردید(05/0P<). بین ماه سوم و ششم نیز اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت(05/0P>). به صورت یک نتیجه کلی می توان گفت که در عمل کاتاراکت با روش اسکلرال فلپ و با استفاده از بخیه افقی، تفاوتی بین نخ ویکریل 0-8 و نایلون 0-10 وجود ندارد. چشم بیماران از هفته اول WTRA دارد که بسرعت به ATRA تغییر می یابد و در 3 ماه بعد از عمل تقریبا تثبیت می شود.

تعیین پارامترهای تولد جز اقدامات اصلی و اولیه در ارزیابی هر نوزاد تازه متولد شده است که این پارامترها شامل اندازه گیری قد، وزن، دورسر و دور سینه می باشند. باتوجه به تفاوتهای نژادی، اقلیمی و تاثیر شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی بر رشد جنین و پارامترهای هنگام تولد، تعیین این معیارها در جمعیتهای مختلف لازم به نظر می رسد. در این مطالعه سعی شد تا با بررسی 1000 نوزاد سالم ایرانی، مقادیر مذکورتعیین و با مقادیر استاندارد NCHS مقایسه گردد. این بررسی یک مطالعه مقطعی بود و روی 1000 نوزاد سالم ایرانی که در بیمارستان فیروزآبادی شهر تهران متولد شده بودند، صورت گرفت که طی آن معاینه نوزادان از نظر بررسی سلامت و اندازه گیری قد، وزن، دورسر و دور سینه آنها توسط یک متخصص اطفال و توسط دستگاه های اندازه گیری واحد انجام شد. جهت پیشگویی مشخصات آنتروپومتری نوزادان نیز از مدل رگرسیونی خطی چندگانه استفاده گردید. در این مطالعه نسبت M/F برابر 1/1 بود و بررسی میانگین قدی و وزنی نوزادان نشان داد که این مقادیر در نوزادان پسر بطور معنی داری بیشتر از نوزادان دختر است (003/0P= و009/0P=). در مقایسه نتایج به دست آمده با گزارش NCHS، اختلاف آماری معنی داری بین میانگین وزن و دورسر نوزادان وجود داشت که کمتر از مقادیر مذکور بود. میانگین قد نوزادان دختر مطالعه حاضر بطور معنی داری بیشتر از گزارش NCHS بود اما میانگین قدی نوزادان پسر تفاوت معنی داری با مقادیر گزارش NCHS نداشت. جهت پیشگویی قد، وزن و دورسر نوزادان براساس یافته های این پژوهش و به روش مدل رگرسیونی خطی چندگانه مدلهای پیشگویی کننده پیشنهاد شد. در مطالعه حاضر تفاوتهای آماری معنی داری بین مقادیر وزن. دورسر و قد نوزادان (در هر دو جنس) با مقادیر استاندارد NCHS وجود داشت که اگر چه از نظر بالینی چندان ارزشمند نیستند اما در توجیه علل این اختلاف می توان فاکتورهای نژادی، اقتصادی، مادری جفتی را دخیل دانست. باتوجه به مسائل فوق و نیز نحوه نمونه گیری این مطالعه، لزوم مطالعات وسیع در سطح کشور و در طبقه های مختلف جامعه به چشم می خورد.

بیماری که در این مقاله معرفی می شود خانم 68 ساله ای است که به دنبال ورم پای راست از حدود 3 ماه قبل، به جراح مراجعه کرده بود. در معاینه، توده ای در ران وی وجود داشت که بیمار سابقه ظاهرشدن آن را از حدود 3 سال قبل از مراجعه داشت و در آن زمان بررسی آسیب شناسی و نمونه برداری، غده لنفاوی نکروزه را گزارش کرده بود. در این بار مراجعه توده ران وی طی جراحی نمونه برداری شد که در بررسی آسیب شناسی همراه با مطالعه ایمونوهیستوشیمی، تشخیص لنفوم Diffuse mixed small and large cell از نوع سلول B داده شد. درگیری بافت نرم توسط لنفوم، تظاهر نادری از این بیماری است که در انواع مورفولوژیک آن وجود دارد بیماری به صورت اولیه یا ثانویه دیده می شود و اغلب افراد بالای 50 سال را مبتلا می کند. اگر چه نواحی مختلف آناتومیک می توانند محل ظهور آن باشند اما اغلب موارد در اندام تحتانی گزارش می گردد. ضایعات متعدد دیگری در بافت نرم وجود دارند که شیوع بیشتری نسبت به لنفوم دارند و در تشخیص افتراقی قرار می گیرند. به دلیل رویکرد درمانی متفاوت، افتراق صحیح و تشخیص قطعی لنفوم ضروری می باشد.

اثرات مفید سولفات منیزیوم در کاهش درد در مطالعات کلینیکی مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است. این دارو علاوه بر اثرات ضد آریتمی و ضد تشنجی، دارای اثرات مفید ضد درد می باشد. در این مطالعه ما بر آن شدیم تا اثرات ضد درد سولفات منیزیوم را قبل و حین عمل و همچنین تاثیر آن بر سطح نوراپی نفرین سرم را 24 ساعت پس از عمل در 50 بیمار با ASA I&II که تحت عمل جراحی آرتروسکوپی تشخیصی زانو قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار دهیم. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بطور اتفاقی روی 2 گروه موازی انجام شد. در این بررسی بیماران گروه مورد مطالعه سولفات منیزیم را به میزان 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی قبل از عمل و 8 میلی گرم به ازای کیلوگرم در ساعت در طی عمل دریافت می کردند و بیماران گروه کنترل به حجم مساوی محلول ایزوتونیک نرمال سالین را به صورت وریدی دریافت می کردند. سپس اینداکشن با میدازولام 2/0 میلی گرم به ازای کیلوگرم وریدی و فنتانیل 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم وریدی و تسهیل لوله گذاری با تجویز شل کننده عضلانی آتراکوریوم 5/0 میلی گرم به ازای کیلوگرم وریدی انجام شد. نگهداری بیهوشی بعد از لوله گذاری با اکسیژن 100 و میدازولام (1میلی گرم به ازای کیلوگرم در دقیقه) بدون تجویز N2O بود. در حین عمل شدت درد با افزایش فشار خون سیستولیک و ضربان قلب به میزان 20 پایه (میزان فشار خون سیستولیک و ضربان قلب 5 دقیقه پس از لوله گذاری) تخمین زده می شد و در صورت نیاز، فنتانیل با دوز 2-1 میکروگرم به ازای کیلوگرم وریدی تجویز می شد. درد پس از عمل با معیار VAS(Visual analog scale) که معیار رایج استاندارد ارزیابی درد بعد از عمل است تا 4 ساعت (در دقیقه های صفر 30 60 90 120 و 240) پس از عمل ارزیابی شده و در صورت نیاز، فنتانیل (5/0میکروگرم به ازای کیلوگرم) وریدی جهت تسکین درد تجویز می شد. همچنین 24 ساعت بعد از عمل نمونه خون جهت اندازه گیری سطح نوراپی نفرین سرم از بیمار گرفته می شد. در حین عمل و پس از عمل بیماران گروه دریافت کننده سولفات منیزیوم بطور معنی داری نسبت به گروه کنترل، نیاز به فنتانیل کمتری داشتند (گروه سولفات منیزیوم 97/32 + 41 میکروگرم نسبت به گروه کنترل 18/40 + 75 میکروگرم با 002/0=P در حین عمل و گروه سولفات منیزیوم 69/52 + 72 میکروگرم نسبت به گروه کنترل 87/65 + 153 میکروگرم با 0001/0=P پس از عمل جراحی) اما سطح نوراپی نفرین سرم در 2 گروه اختلاف معنی داری نداشت(گروه سولفات منیزیوم 109/0 + 318/0 و در گروه کنترل 182/0 + 312/0 با 9/0=P). ما در این مطالعه نتیجه گرفتیم با اینکه سولفات منیزیوم باعث کاهش میزان درد حین و بعد از عمل و همچنین کاهش میزان مصرف فنتانیل شده است اما سطح نوراپی نفرین سرم 24 ساعت پس از عمل در 2 گروه اختلاف معنی داری نداشته است یعنی کاهش میزان درد تاثیری بر سطح نوراپی نفرین سرم نداشته است.

هلیکوباکتر پیلوری باسیل متحرک، گرم منفی، کاتالاز مثبت، اکسیداز مثبت و اوره از مثبت است که در اتمسفر 10-5 زندگی می کند. برای تشخیص هلیکوباکتر پیلوری روش های تشخیصی زیادی با میزان اختصاصی بودن و حساسیت مختلف وجود دارد که بعضی بدون نیاز به آندوسکوپی و بعضی نیازمند آندوسکوپی هستند و از بین آنها بررسی هیستولوژی و جستجوی هلیکوباکترپیلوری در نمونه بافتی به وسیله رنگ آمیزی های اختصاصی، بهترین روش می باشد. در برخی از مقالات احتمال ارتباط بین هلیکوباکتر پیلوری و کله سیستیت مزمن که خود زمینه ساز کانسر کیسه صفرا می باشد مطرح شده است. در صورت اثبات این ارتباط و در نتیجه تغییر درمان کله سیستیت مزمن از جراحی به درمان مدیکال، می توان از هزاران مورد کله سیستکتومی در سال که به جهت جلوگیری از کانسر کیسه صفرا انجام می شود، جلوگیری به عمل آورد. ما در این مطالعه 100 کیسه صفرا را در بیمارانی که با تشخیص کله سیستیت مزمن تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند ارزیابی کردیم. بدین ترتیب که ابتدا کیسه از نظر وجود یا عدم وجود سنگ بررسی می شد سپس قطعات کوچکی از 3 قسمت تنه، فوندوس و گردن آن برداشته شده و طی مراحل خاصی، برشهای کوچک میکرونی از آن تهیه می گردید و پس از رنگ آمیزی گیمسا و هماتوکسیلین ائوزین بطور جداگانه، در زیر میکروسکوپ با عدسی های 40 و 100 از نظر وجود هلیکوباکتر پیلوری بررسی می شد که از 100 نمونه بافتی در هیچ موردی ارگانیسمی شبیه به هلیکوباکتر پیدا نشد. با توجه به نتایج کاملا منفی ما و نتایج مثبت بسیار کم دو مطالعه جداگانه در کشور چین و مکزیک و با توجه به این مطلب که در آزمایشگاه تنها 3 هلیکوباکتر پیلوری ها در حضور صفرا زنده می مانند به نظر می رسد که رابطه معنی داری بین وجود هلیکوباکترپیلوری و کله سیستیت مزمن وجود نداشته باشد. با وجود این تایید کامل این مطلب نیازمند مطالعه موارد بیشتر در مناطق مختلف می باشد.