مجله علوم پزشکی رازی
سال هشتم شماره 4 (پیاپی 26، زمستان 1380)

سرطان ریه هنوز هم شایعترین علت مرگ و میر ناشی از سرطان را در بین زنان و مردان تشکیل می دهد. بالا بودن میزان بروز این بدخیمی و پیش آگهی ضعیف آن (حتی با وجود پیشرفتهای جدید در درمان) سبب گشته است که سرطان ریه بعنوان یک معضل مهم بهداشتی در چند دهه اخیر مطرح باشد. با توجه به ارزش تعیین انواع هیستوپاتولوژیک بدخیمی های ریه جهت تمرکز بخشیدن به برنامه های درمانی و مهمتر از آن جهت شناخت علل موثر در ایجاد آن و نبود اطلاعات کافی در این زمینه در ایران، این مطالعه با هدف شناخت فراوانی انواع هیستوپاتولوژیک بدخیمی های اولیه ریه طراحی شده است. این مطالعه به روش مشاهده ای توصیفی مقطعی با حجم نمونه 384 نفر انجام شد. روش نمونه گیری بروش چند مرحله ای (multistages) بود. ابتدا شهر تهران به پنج منطقه تقسیم شد(stratification) و سپس از هر ناحیه یک بیمارستان مرجع انتخاب شد(clustering). در نهایت نمونه های مربوط به فاصله سالهای 1377-1370 از این بیمارستانها (امام خمینی، حضرت رسول اکرم(ص)، فیروزگر، لبافی نژاد، مسیح دانشوری و شهدای هفتم تیر) جمع آوری شدند. 1/77 % نمونه ها مربوط به بیماران مرد و مابقی (9/22 %) متعلق به بیماران زن بود. میانگین سنی مبتلایان 34/1 ± 01/63 بود و بیشتر مبتلایان در دهه هفتم زندگی قرار داشتند. 57 % بیماران سابقه مصرف سیگار و 22/13 % سابقه مصرف مواد مخدر را ذکر می نمودند. در گروهی که مصرف سیگار داشتند شایعترین انواع بذخیمی بترتیب سرطان سلول سنگفرشی (6/51 %)، آدنوکارسینوما (4/16 %) و سرطان سلول کوچک (3/14 %) بود و سرطانهای سلول بزرگ، تومور کارسینوئید، کارسینوم غدد برونشی و کارسینوم آدنواسکوآموس در رده های بعدی قرار داشتند.
شایعترین علایم بالینی که بیماران با آنها مراجعه کرده بودند بترتیب شامل سرفه، تنگی نفس، خلط خونی و درد قفسه سینه بود. نتایج این پژوهش از جهت فراوانی انواع بدخیمی های ریه و فراوانی مصرف سیگار در مبتلایان با نتایج مطالعات خارج از کشور تفاوت قابل توجهی دارد. این اختلاف با مطالعات مشابه دیگری که در داخل کشور انجام شده است نیز مشاهده می گردد و همین امر احتمال متفاوت بودن عوامل خطر در کشور و ضرورت تحقیقات مناسب و دقیقتر در جهت شناخت آنها را مطرح می کند.

بیماری هوچکین یکی از سرطانهای شایع دوران کودکی است که در صورت تشخیص و معالجه موثر قابل درمان است. بطور شگفت آوری ظرف 30 سال گذشته طول عمر مبتلایان به این بیماری بدلیل پیشرفت روش های درمانی اقزایش یافته است. یکی از موانع مهم در بهبود این بیماران بروز سرطان ثانویه است که چندین سال پیش از درمان بیماران مبتلا به هوچکین ظاهر می شود. علت ایجاد سرطان ثانویه را مربوط به روش درمانی بکار رفته (شیمی درمانی، رادیوتراپی و یا هر دو)، سن شروع درمان، جنس بیماران و طبیعت ذاتی نقص ایمنی حاصل از بیماری می دانند. سرطانهای ثانویه ایجاد شده در 3/2 موارد شامل تومورهای توپر(Solid) و در 3/1 موارد شامل سرطان خون و غدد لنفاوی است. بیمارانی که تحت درمان رادیوتراپی قرار گرفته اند غالبا مبتلا به تومورهای توپر و بیمارانی که شیمی درمانی دریافت داشته اند بیشتر دچار سرطان خون می شوند. بهمین جهت در مورد درمان کودکان مبتلا توصیه می شود تا حد امکان از رادیوتراپی در درمان بیماری هوچکین استفاده نشود و با استفاده از شیمی درمانی، دوره های درمان حتی الامکان کوتاه شود و کلیه بیمارانی که تحت درمان بیماری هوچکین بوده اند نیز از نظر بروز سرطان ثانویه پیگیری شوند.
در بررسی که بر روی 228 مورد بیمار مبتلا به هوچکین در بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) بعمل آمد چهار مورد سرطان ثانویه بروز نمود که سه مورد آن تومور توپر و یک مورد نیز سرطان خون (AML) بود. سه بیماری که مبتلا به تومور توپر شدند تحت درمان اولیه رادیوتراپی قرار گرفته بودند و بترتیب 8 سال، 17 سال و 19 سال پس از درمان به تومور توپر مبتلا شدند. از این سه مورد یک مورد تومور مغزی بود که منجر به مرگ بیمار شد و دو مورد نیز شامل سرطان تیروئید بودند که با تیروئیدکتومی بهبود یافتند و در حال حاضر در سلامت بسر می برند. یک مورد نیز 6 سال پس از دوره های متعدد شیمی درمانی بدلیل عودهای مکرر مبتلا به سرطان خون شد که در نهایت منجر به فوت بیمار گردید. در این مرکز بدلیل کاربرد محدود رادیوتراپی شیوع سرطان ثانویه نسبت به مراکز دیگر کمتر مشاهده شد.

چرخش منفرد لوله فالوپ در حاملگی بسیار نادر است. از عوامل مساعدکننده می توان به هیدروسالپنکس، اعمال جراحی قبلی بر لوله، توده های تخمدانی و جنب تخمدانی اشاره نمود. در بعضی موارد نیز هیچ عامل مساعدکننده ای یافت نمی شود. مهمترین شکایت بیمار درد در ناحیه تحتانی شکم است. تشخیص معمولا پس از انجام عمل جراحی بعلت شکم حاد مشخص می شود و در اغلب موارد نیز خارج سازی (resection) لوله اجتناب ناپذیر است. در این گزارش خانم حامله 24 هفته ای معرفی می گردد که بعلت درد ناحیه تحتانی راست شکم و با تشخیص سنگ حالب و پیلونفریت بمدت دو هفته تحت درمان بود و بعلت عدم پاسخ به درمان و تشدید درد، پس از انجام بررسی های لازم با تشخیص شکم حاد تحت عمل جراحی قرار گرفت و چرخش لوله راست بصورت منفرد مشخص گردید. این مورد به لحاظ نادر بودن و اهمیت آن بعنوان تشخیص افتراقی شکم حاد در حاملگی معرفی می گردد.

نظر به اینکه هیپوتیروئیدی یکی از عوارض مهم غددی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور می باشد می بایست حتی الامکان از بروز این عارضه که ناشی از رسوب بار اضافی آهن در غده تیروئید است پیشگیری نمود. هدف از این مطالعه بررسی اثر تزریق مرتب خون و دسفرال در پیشگیری از بروز این عارضه در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور بود. طی یک پژوهش مقطعی تحلیلی در بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) بررسی 185 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور از طریق پرونده های آنان انجام شد. معیار بررسی تزریق مرتب خون سطح هموگلوبین بیمار در هر نوبت تزریق خون قرار داده شد. همچنین سطح فریتین خون در هر دوره سه ماهه که بررسی ذخایر آهن بیماران انجام می گرفت معیاری برای تزریق دسفرال در نظرگرفته شد. کلیه بیماران در محدوده سنی 20-12 سال (میانگین سنی 61/14 سال) قرار داشتند و در فاصله زمانی سالهای1378-1373 به مرکز درمانی مورد مطالعه مراجعه نموده بودند. 112 نفر (60%) از مراجعان پسر و 73 نفر (40%) نیز دختر بودند. 24 نفر از کل بیماران (13%) نیز مبتلا به هیپوتیروئیدی بودند، بعبارتی 161 نفر (87%) از بیماران فاقد عارضه هیپوتیروئیدی بودند. هر دو گروه بیماران بر اساس سطح هموگلوبین و فریتین به سه دسته تقسیم شدند. نتیجه مقایسه این دو گروه (عارضه دار وبدون عارضه) بیماران به این گونه بود که درصد فراوانی بیمارانیکه با هموگلوبین بیشتر از gr/dl 10 در هر نوبت، تزریق خون داشته اند (مجموعا50 نفر) در گروه مبتلا به هیپوتیروئیدی 30% و در گروه بدون عارضه 8% بود. عارضه هیپوتیروئیدی در این گروه از بیماران (g/dl 10 Hb>) از آن دسته بیماران دچار تالاسمی که با هموگلوبین کمتر از gr/dl 10 خون دریافت کردند، کمتر بود(08/0 = P). این مقایسه در سطوح هموگلوبین g/dl 10 -7 (130 نفر) شامل 88% بیماران عارضه دار در مقابل 68% بیماران بدون عارضه و در سطح هموگلوبین کمتر از g/dl 7 (5 نفر) شامل4% بیماران عارضه دار در مقابل 3% بیماران بدون عارضه بود. نیز آن دسته از بیمارانی که با فریتین کمتر از ng/ml 1500 مرتبا دسفرال دریافت کرده بودند (88 نفر) 21% دچار هیپوتیروئیدی در مقابل 52% فاقد عارضه هیپوتیروئیدی بودند که نشان می دهد فراوانی عارضه هیپوتیروئیدی در این گروه از بیماران نسبت به بیمارانی که با فریتین بالاتر از ng/ml 1500 دسفرال دریافت کرده بودند کمتر است(004/0 = P). این مقایسه در فریتین ng/ml 2500 -1500 (با تعداد کل 51 نفر) بصورت 54% تالاسمی هیپوتیروئید در مقابل 24% تالاسمی بدون عارضه بود و در گروه سوم (فریتین بالاتر از ng/ml 2500) که شامل 46 نفر بودند، درصد فراوانی هر دو گروه عارضه دار وبدون عارضه برابر و معادل 25% بود. البته لازم بذکر است کلیه بیماران دسفرال را بصورت تزریق زیرجلدی و یا وریدی دریافت داشتند. همچنین تمام بیماران مبتلا به هیپوتیروئیدی، دچار هیپوتیروئیدی اولیه که ناشی از رسوب بار اضافی آهن در خود غده تیروئید و نه هیپوفیز می باشد بودند. نتایج این بررسی نشان می دهد که بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور در تزریق مرتب خون با هموگلوبین بالاتر از gr/dl 10 و دسفرال با فریتین کمتر از ng/ml 1500 بمیزان کمتری دچار هیپوتیروئیدی می شوند.

9 بیماری که با تشخیص موکورمایکوزیس در بخش گوش، گلو و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) تحت درمان قرار گرفتند همگی دارای بیماری زمینه ای (دیابت و یا نقص سیستم ایمنی) بودند. اغلب بیماران در شروع، علائمی نظیر سرماخوردگی و سینوزیت داشتند و بتدریج دچار کوری، پروپتوز، فلج اعصاب زوج پنج و هفتم مغزی و کاهش سطح هوشیاری شدند. درمان این بیماران شامل درمان طبی با استفاده از آمفوتریسین و نیز درمان جراحی شامل تخلیه حفره اربیت و همچنین تخلیه سینوسها بود. اقدامات درمانی باید هر چه سریعتر انجام پذیرد و تخلیه چشم نیز در بعضی موارد می بایست مدنظر باشد.

پلی هیدرآمنیوس به افزایش بیش از حد طبیعی مایع آمنیوتیک اطلاق می گردد. با توجه به عوارض خطیر این بیماری نظیر دکولمان، تولد زودرس و پرولاپس بندناف و همچنین میزان بالای مرگ و میر دوره نوزادی (30%)، طی یک کارآزمایی بالینی 12 خانم باردار با تشخیص پلی هیدرآمنیوس شدید (cm 24 Amniotic Fluid Index، AFI>) که سن بارداری آنها در محدوده 32-24 هفته بود تحت درمان با ایندومتاسین خوراکی (mg/day 100 بمدت 8 روز) قرار گرفتند. در کلیه بیماران حجم مایع آمنیوتیک پس از درمان کاهش یافت(000/0= P). بعلاوه هیچ گونه عارضه مادری و جنینی نوزادی نیز مشاهده نشد. سن متوسط زایمان در افراد تحت بررسی 1 ± 7/37 هفته بود. براساس نتایج این بررسی تجویز یک دوره کوتاه مدت ایندومتاسین بدون اینکه موجب افزایش بروز عوارض مادری و جنینی شود روش درمانی مناسبی در موارد پلی هیدر آمنیوس شدید می باشد.

سوختگی صورت در مردان سبب از بین رفتن دائمی موهای این ناحیه می شود و اسکار ایجاد شده ظاهر ناخوشایندی برای بیمار ایجاد می نماید. در مقالات مختلف روش های متفاوتی جهت بازسازی چانه، گونه و لب بالا از یک گرافت ساده پوستی تا فلاپهای پیچیده ارائه شده است. در مواردی فلاپ پوست سر از نوع bipedicle به تنهایی جهت بازسازی لب بالا بکار رفته است. در این مقاله روش استفاده از فلاپ موداری که از شریانهای دو طرفه تمپورال مشروب می شوند (bitemporal artery hair-bearing flap) جهت ترمیم چانه، گونه و لب بالا در هشت بیمار که پوست صورت آنها در اثر سوختگی دفرمه شده بود توضیح داده می شود.
هدف از بیان این مطلب تاکید مجدد بر اهمیت فلاپ پوست سر بعنوان یکی از فلاپهای هماهنگ جهت ترمیم قسمت میانی و تحتانی صورت در آقایان می باشد.
در موارد معرفی شده در این مقاله با انتخاب سایز مناسب فلاپ از گسترش دهنده بافتی (tissue expander) استفاده نشد و محل اهداء فلاپ نیز بطور اولیه ترمیم گشت. در نتیجه بیماران سریعتر به زندگی طبیعی خود بازگشتند، هر چند پهنای فلاپ در حدی نبود که بتواند تمام قسمت تحتانی صورت و گونه را بپوشاند ولی در حد مناسب می تواند ظاهر خوشایندتری به صورت بدهد.

نخستین گام در راه تشخیص علت مایع جنبی جدانمودن موارد اگزودا از ترانسودا می باشد. در این راستا معیار Light سالها مورد استفاده قرار گرفته است، ولی گاهی مقادیر پروتئین و LDH مایع جنبی در محدوده مرزی قرار می گیرند و لذا استفاده از میزان دیگر مواد موجود در مایع جنبی می تواند کمک کننده باشد. این تحقیق یک مطالعه مقطعی با حجم نمونه 70 نفر بود که در آن بیماران دارای تجمع مایع جنبی مورد بررسی قرار گرفتند و میزان LDH، بیلی روبین، کلسترول و پروتئین مایع پلور و سرم بطور همزمان اندازه گیری شد. از معیارهای Light نیز بعنوان محک (gold standard) استفاده گردید. میزان کلسترول مایع جنبی معادل و یا بیشتر از mg/dl 60، نسبت کلسترول پلور به سرم معادل و یا بیشتر از 3/0 و نسبت بیلی روبین پلور به سرم معادل 6/0 و بالاتر نیز بعنوان اگزودا در نظر گرفته شد. در آنالیز نتایج از شاخصهای حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی، نسبت درست نمایی مثبت و منفی و دقت استفاده گردید.
حساسیت و ویژگی نسبت بیلی روبین پلور به سرم بترتیب 4/5% و 2/69% محاسبه گردید و این شاخصها برای کلسترول پلور بترتیب 5/81% و 6/66% بدست آمد. برای شاخص کلسترول پلور به سرم حساسیت 2/87%، ویژگی 6/68%، ارزش اخباری مثبت برابر 2/87%، ارزش اخباری منفی برابر 4/68%، نسبت درست نمایی مثبت (PLR) برابر 75/2 و نسبت درست نمایی منفی (NLR) برابر 18/0 محاسبه گردید. با نگاه کلی به نتایج طرح، شاخصهای کلسترول پلور و نسبت کلسترول پلور به کلسترول سرم از ارزش تشخیصی بالایی بر خوردارند اما شاخص نسبت بیلی روبین پلور به سرم ارزش تشخیصی مناسبی در افتراق مایع جنبی اگزودا از ترانسودا ندارند.

ابتلاء به سینوزیت مزمن در اثر اختلالات میکروآناتومیک بینی و سینوسها ایجاد می شود. این اختلالات عمدتا در مه آی میانی (middle meatus) ایجاد می شود و سبب بروز تغییراتی در مجموعه استیومئاتال (ostiumeatal) می گردد. این مطالعه با هدف بررسی اختلالات فوق و با مقایسه اجساد نرمال و بیماران مبتلا به سینوزیت مزمن انجام شد. این مطالعه بروش بررسی توصیفی مقایسه ای بین 50 مجموعه بینی و سینوس (sinonasal complex) در اجساد نرمال و 50 مجموعه بینی و سینوس در بیماران دچار سینوزیت مزمن انجام شد. نتایج نشان دهنده شیوع بالاتر کونکابولوزا(concha bullosa)، زائده آنسینیت با انحراف بداخل (medialized uncinate process)، بزرگی بولای اتموئید، انحراف S شکل سپتوم و استیوم فرعی سینوس ماگزیلاری در بیماران مبتلا بود. سلول انودی (onodi cell) در اجساد از شیوع بالاتری برخوردار بود. بنظر می رسد انحرافات(Variations) فوق بعنوان عوامل زمینه ساز سینوزیت مزمن مطرح باشند.

مورد معرفی خانم 48 ساله ایست که با شکایت تنگی نفس بمدت یکماه قبل از مراجعه، به بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) مراجعه نمود. در بررسی های بعمل آمده علاوه بر وجود پلورال افیوژن وسیع ریه راست، توده دو طرفه در شکم بیمار مشخص شد. پس از بررسی های مقدماتی، بیمار تحت عمل جراحی خارج سازی دو طرفه لوله و تخمدان (bilateral salpingo-oophorectomy) قرار گرفت. در بررسی آسیب شناسی تشخیص تومور برنر بدخیم مسجل شد. تومور برنر جزو تومورهای اپی تلیالی تخمدان می باشد و براساس نمای هیستولوژیک به سه نوع خوش خیم، بینابینی(proliferating) و بدخیم طبقه بندی می شود. این سه نما در مجموع 3-2 درصد همه نئوپلاسمهای تخمدان را شامل می شوند. نوع بدخیم تومور برنر نادر است و کمتر از 2% موارد این تومور را شامل می شود. متوسط سن بیماران در زمان تشخیص 60 سال می باشد و شایعترین علامت آن نیز توده یکطرفه شکمی است. مبتلایان به این تومور پیش آگهی خوبی ندارند و 56% بیماران طی سه سال پس از تشخیص فوت می شوند.

عصاره دانه گیاه اسفند (Peganum harmala L.) از جمله اجزای تشکیل دهنده یکی از فرآورده های گیاهی بومی بکار رفته جهت درمان سرطان در ایران است. آلکالوئیدهای بتا کاربولینی نظیر هارمین و هارمالین قسمت اعظم ترکیبات فعال موجود در اسفند را تشکیل می دهند. در پژوهش حاضر از روش تغییر یافته آزمون رنگ سنجی MTT (3- (4و 5 – دی متیل تیازول 2-ایل) - 2، 5-دی فنیل تترازولیوم برماید) جهت تعیین سمیت سلولی عصاره دانه های اسفند و آلکالوئیدهای بتا کاربولینی آن روی سه رده سلولی HFFF-P16، Hela و KB استفاده شد. در این روش ملح تترازولیوم MTT که زرد رنگ است توسط آنزیمهای دهیدروژناز موجود در میتوکندری سلولهای فعال به ترکیب غیرمحلول و ارغوانی رنگ فورمازان تبدیل می شود. جذب این ترکیب پس از حل شدن در DMSO در 570 نانومتر قابل اندازه گیری است. میزان سمیت سلولی در بین ترکیبات مورد مطالعه با توالی هارمین < هارمن < هارمالین < عصاره کاهش نشان می دهد. تعیین مقدار آلکالوئیدهای بتا کاربولینی در عصاره با استفاده از روش HPTLC و مقایسه آن با نتایج حاصل از آزمون سمیت سلولی نشان داد که فعالیت بیولوژیک عصاره ارتباط مستقیمی با میزان آلکالوئیدهای بتا کاربولینی موجو در آن (بویژه مقدار هارمین) دارد.

با نگاهی به تاریخچه اعمال جراحی قلب، می توان دریافت که با گذشت زمان کیفیت و کمیت این اعمال رو به بهبود است. در این زمینه با بکارگیری Cardiopulmonary bypass (CPB) مرگ و میر بطور قابل توجهی کاهش یافته است. بعلت محدودیت اطلاعات موجود در این زمینه در کشور ایران، مطالعه ای با هدف جمع آوری اطلاعات در یکی از مهمترین مراکز جراحی قلب کودکان طراحی شد. در این مطالعه انواع اعمال جراحی قلب کودکان و مرگ و میر ناشی از آن طی مدت 10 سال بررسی شد. این مطالعه به روش توصیفی گذشته نگر و با مراجعه به اطلاعات موجود در پرونده بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه انجام شد. از حدود 7900 بیمار عمل شده طی مدت 10 سال، 1500 بیمار بعنوان نمونه و بطور تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات مربوط به نوع عمل جراحی و مرگ و میر آنها از طریق تکمیل پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از روش های آمار توصیفی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. محدوده سنی بیماران مورد مطالعه از یک روز تا 18 سال متفاوت بود. از نظر شیوع جنسی، تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. شصت درصد بیماران با استفاده CPB و 40% آنان بدون آن عمل شدند.
اعمال جراحی انجام شده شامل بستن مجرای سرخرگی بازمانده (Patent Ductus Arteriosus، PDA) (22%)، اصلاح کامل تترالوژی فالوت (TOF) (5/16%)، ایجاد شنت سیستمیک به پولمونری (5/12%)، بستن نقص دیواره بطنی (VSD) و نقص دیواره دهلیزی (ASD) (هر کدام 8%) و سایر ناهنجاری های قلبی بود. مرگ و میر کلی بیماران در حدود 9/5% بود. با ملاحظه نتایج پژوهش مشخص می شود که تعداد اعمال جراحی مادرزادی قلب کودکان رو به افزایش است. بطوریکه در اواخر سالهای مورد مطالعه تعداد اعمال افزایشی معادل دو الی سه برابر سالهای مشابه داشته است. کیفیت اعمال جراحی قلب کودکان با گذشت زمان بهبود یافته است، بطوریکه اعمال جراحی پیچیده برای بیماران دچار ضایعات پیچیده مادرزادی قلبی از سال 1372 به بعد رو به افزایش است. مرگ و میر کودکانی که تحت اعمال جراحی قلب باز قرار گرفته اند با گذشت زمان، بهبود روش ها و نیز افزایش تجربه تیم مراقبت کننده رو به کاهش است.

برخی بیماری ها مانند بیماری های کبدی و کلیوی، دیابت ملیتوس و نیز وخامت وضعیت عمومی بیمار می توانند منجر به تغییر سطوح هورمونهای تیروئید گردند. بیماران بخش مراقبتهای ویژه که اغلب بدحال بوده و مبتلا به بیماری های سیستمیک حاد و مزمن می باشند در معرض این تغییرات هستند. در برخی مطالعات ارتباط این هورمونها با پیش آگهی بیماری گزارش شده است. هدف این مطالعه تعیین ارتباط سطوح این هورمونها و مرگ و میر در بخش مراقبتهای ویژه بود. بهمین منظور 100 بیمار بستری در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) در سه ماهه پائیز سال 1378 مورد بررسی قرار گرفتند. این مطالعه بروش مقطعی (cross-sectional) انجام شد و سطح هورمونهای TSH، Total T4، Total T3 و Free T3 در بیماران اندازه گیری شد. از 100 بیمار مورد بررسی، 64% زنده ماندند و 36% فوت شدند. 32% دچار سندرم سیک یوتیروئید (Sick Euthyroid Syndrome،SES) بودند. از 22 بیمار مبتلا به SES1 16 بیمار زنده ماندند و 6 بیمار فوت شدند که این ارقام در گروه شاهد بترتیب شامل 48 و 30 بود. از 10 بیمار دچار SES2 7 بیمار زنده ماندند و 3 بیمار فوت شدند که این ارقام در گروه شاهد بترتیب 57 و 33 بود. ارتباط معنی داری بین تغییر سطح هورمونهای مورد نظر و مرگ و میر مشاهده نشد.

تکامل عدسی از اکتودرم سطحی مجاور حباب بینایی محتاج میان کنشهای پیچیده و منظمی بین اکتودرم سطحی ناحیه کرانیال جنین، نورواکتودرم پروزنسفالون و مزانشیم مابین آنها است. ترکیبات قندی سطح سلول (گلیکوکونژوگه ها) و ماتریکس خارج سلولی نقش بسیار با اهمیتی در هدایت وقایع مورفوژنز تشکیل عدسی دارند. به منظور بررسی توزیع طبیعی ترکیبات قندی سطح سلول و اجزای ماتریکس خارج سلولی، 20 سر موش از نژاد Whistar انتخاب شدند و پلاگ واژینال بعنوان روز صفر حاملگی در نظر گرفته شد. موشهای حامله بر اساس روز حاملگی از روز یازدهم تا بیستم جنینی تحت بیهوشی عمیق باز شدند و جنینها در محلول B4G، کارنوی و بوئن ثابت(fix) شدند. مقاطع برش به ضخامت 6-5 میکرومتر تحت رنگ آمیزی های H&E، 5/2 PAS/Alcian Blue، PH=، Trichrome و لکتینهای PNA و BSA1-B4 و S/PNA قرار گرفتند. لکتین PNA و BSA1-B4 بترتیب وجود قندهای انتهایی Gal/GalNac و D-Gal را در استرومای عدسی مشخص نمودند. کاربرد آنزیم سیالیداز تغییری در میزان واکنش عدسی به لکتین PNA را بدنبال نداشت. همچنین وجود ترکیبات اسیدوفیل در استرومای عدسی و ترکیبات قندی خنثی در کپسول عدسی پس از تشکیل حباب عدسی نشان داده شد. بنظر می رسد ترکیبات قندی سطح سلول و ماتریکس خارج سلول همپای مورفوژنز تغییر می کنند و زمینه ساز تحولات تکاملی در آن هستند.

جهت بررسی اثرات تسکین بخشی (سداسیون) بر میزان رضایت بیمارانی که جهت اعمال جراحی زنان تحت بیحسی موضعی (regional) قرار می گیرند 120 بیمار بطور تصادفی و بروش نمونه برداری آسان در بیمارستان شهیداکبرآبادی انتخاب شدند و بعد از انجام بیحسی موضعی براساس دریافت یا عدم دریافت داروی سداتیو در دو گروه قرار گرفتند. میزان رضایت بیماران از نوع بیهوشی در هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت(double blind). از 60 بیماری که داروی سداتیو دریافت نمودند، 51 بیمار (85%) از نوع بیهوشی خود ابراز رضایت نمودند در حالیکه در گروه بیمارانی که داروهای سداتیو دریافت ننمود تنها 40 بیمار (67%) از نوع بیهوشی خود اظهار رضایت نمودند(018/0= p).

در این گزارش خانم 37 ساله ای معرفی می گردد که در سال 1374 بعلت خونریزی غیرطبیعی رحم تحت عمل هیسترکتومی قرار گرفت و نتیجه بررسی پاتولوژی آن سارکوم استرومای آندومتر با درجه پائین گزارش شد. در آن زمان هیچ گونه درمان تکمیلی خاصی برای بیمار انجام نشد و بیمار در مرتبه دوم بعلت وجود توده در واژن مراجعه نمود. حین لاپاراتومی توده های متعددی در کف لگن بین مثانه، کولون، کاف واژن و قسمت قدامی پریتوئن دیده شد و در بررسی پاتولوژی نیز عود سارکوم استرومای آندومتر با درجه پایین گزارش گردید.

هدف از انجام این تحقیق بررسی اپیدمیولوژیک و پیش بینی عوامل تاثیرگذار در زمینه ابتلا به عفونتهای قارچی در بین مراجعه کنندگان به درمانگاه پوست مجتمع آموزشی حضرت رسول اکرم (ص) بود. این پژوهش بر روی 500 بیمار مشکوک به ضایعه قارچ پوستی انجام پذیرفت. بیماران پس از معاینات بالینی جهت تشخیص قطعی به درمانگاه قارچ شناسی معرفی شدند، از آنها آزمایش مستقیم، کشت و کشت اسلاید (Slide culture) بعمل آمد و نوع عفونت قارچی مشخص گردید.
نتایج بدست آمده از 253 مورد مثبت تحت مطالعه (128 نفر مونث و 125 نفر مذکر) نشان می دهد که قارچها و شبه قارچهای جدا شده دراین مطالعه بترتیب عبارت بودند از درماتوفیت (4/51%)، اریتراسما (1/20%)، کاندیدیازیس (6/18%)، پتیریازیس ورسیکالر(3/8%) و آسپرژیلوس ناخن (6/1%). همانگونه که مشخص است درماتوفیتها شایعترین عامل بودند و از نظر آماری نیز اختلاف معنی داری را با سایر عوامل نشان دادند(001/0 P<، 185= X2). شایعترین ارگانیسم جدا شده از درماتوفیتها اپیدرموفیتون فلوکوزوم بود که از کشاله ران و پا جدا گردید (001/0 P<، 7/33= X2). بررسی نتایج فراوانی عفونتهای قارچی در گروه های سنی مختلف نشان داد که با افزایش سن، شیوع عفونتهای قارچی بیشتر می شود. در این مطالعه گروه سنی بالای 40 سال بیشترین درصد ابتلا به بیماری های قارچی جلدی (2/46%) را نشان دادند (001/0 P<، 164= X2). از نظر محل عفونت قارچی در روی پوست (با در نظر گرفتن مجموعه ای از انواع مختلف قارچها)، کشاله ران هم در افراد مذکر (بمیزان 4/26%) و هم در بیماران مونث (بمیزان 7/54%)، بیشترین میزان ابتلا را داشت (بترتیب با29 Χ 2 = و 3/178 Χ 2 =، 001/0 P<). درصد فراوانی محلهای مختلف درگیری پوست در دو جنس مذکر و مونث از الگوی مشابهی پیروی نمی کند (02/0 P<، 5/21= X2). بطوریکه فراوانی عفونت قارچی ناحیه کشاله ران در افراد مونث بطور معنی داری با افراد مذکر اختلاف دارد (001/0 P<، 21= X2).

استرپتوکوک پنومونیه از عوامل مهم بیماریزای شناخته شده در انسان و بویژه کودکان است. اطلاع پزشکان هر کشور از میزان مقاومت این میکروب در انتخاب آنتی بیوتیک مناسب برای درمان انواع مختلف بیماری های ناشی از آن در کودکان (مننژیت، پنومونی، اتیت میانی و سینوزیت) اهمیت زیادی دارد. در دو مطالعه انجام شده بر روی کودکان مقیم در مهدکودکهای آمریکا بترتیب 59% و 53% کودکان با پنوموکوک مقاوم به پنی سیلین کلنیزه بودند. طی سالهای 1376-1375 از 170 کودک سالم مقیم در مهدکودکهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران کشت نازوفارنکس انجام گردید. 8/51% افراد مورد مطالعه دختر (میانگین سنی 98/3 سال) و 2/48% پسر (میانگین سنی 99/3) بودند. شایعترین عوامل بیماریزای جدا شده شامل استرپتوکوک گروه D (GDS) 60% (میانگین سن ابتلا 07/4 سال)، استرپتوکوک گروه A (GAS) 5/32% (میانگین سن 1/4)، استرپتوکوک پنومونیه 5/2% (میانگین سن ابتلا 5/4 سال)، هموفیلوس آنفولونزا 6/0%(میانگین سن ابتلا 2 سال) و استافیلوکوک9/5% (میانگین سن ابتلا 6/2 سال) بود. از نظر تنوع عوامل و درصد فراوانی هر کدام تفاوت معنی داری بین دو گروه پسر و دختر وجود نداشت. پنوموکوکهای جدا شده با روش دیسک، در صددرصد موارد به پنی سیلین و آمپی سیلین مقاوم بودند اما به اریترومایسین، کوتریموکسازول، کلرامفنیل، سفالوتین، سیپروفلوکساسین و وانکومایسین حساس بودند. نتیجه آنکه با توجه به تعریف استاندارد از انواع مقاومت، احتمالا پنوموکوکهای کلنیزه کننده نازوفارنکس کودکان در این مطالعه از نوع شدیدا مقاوم (highly resistant) نبوده و عمدتا شامل انواع مقاومت بینابینی (intermediate) به پنی سیلین بودند.

در این بررسی اثر ضد درد دوزهای مختلف نیکوتین روی موش سوری مورد آزمایش قرار گرفت. نیکوتین با غلظتهای مختلف (mg/kg 0001/0 و 001/0 و 01/0 و 1/0) بصورت داخل صفاقی تزریق گردید و پس از ده دقیقه تست فرمالین انجام شد. نیکوتین با دوزهای (mg/kg 001/0 و 01/0 و 1/0) در هر دو فاز حاد و مزمن ایجاد بی دردی می نماید و بیشترین بی دردی با دوز (mg/kg 1/0) حاصل می شود.
تئوفیلین (بعنوان آنتاگونیست گیرنده آدنوزینی) با دوزهای کم (mg/kg 20و 10و 5) ایجاد بی دردی می نماید ولی در دوزهای بالاتر (mg/kg 50و 40) فاقد چنین اثری است. از طرف دیگر تئوفیلین بی دردی حاصل از نیکوتین را کاهش می دهد و بالاخره NECA (5 N-Ethyl Carboxy Amino Adenosine) که آگونیست گیرنده آدنوزینی می باشد از یکسو باعث بی دردی می شود و از سوی دیگر اثر بی دردی حاصل از نیکوتین را تقویت می کند.