مجله چشم پزشکی بینا
سال هجدهم شماره 4 (تابستان 1392)

بررسی میزان شیوع و شدت رتینوپاتی در جمعیت 40 الی 80 سال مبتلا به دیابت شهرستان یزد در سال 1390.
روش پژوهش: این مطالعه به صورت مقطعی و مبتنی بر جمعیت بر روی 2320 نفر از جمعیت شهری و روستایی ساکن شهرستان یزد صورت گرفت. روش نمونه گیری خوشه ای- تصادفی چند مرحله ای و تشخیص بیماری دیابت بر اساس سوابق پزشکی قبلی و مصرف دارو یا تزریق انسولین و در افراد بدون سابقه دیابت بر اساس دو نوبت نمونه قند خون ناشتا مساوی یا بیش از mg/dl 126 مطرح گردید. در مرحله بعد تمام مبتلایان شناخته شده قبلی و جدید دیابت جهت انجام بررسی های تکمیلی به یک مرکز درمانی که به طور خاص برای انجام مطالعه تجهیز شده بود ارجاع شدند و بررسی فشار خون، دیس لیپیدمی، نفروپاتی، شاخص توده بدنی، هموگلوبین 1 CA و معاینات کامل چشم و فوندوس فتوگرافی استرئوسکوپیک از طریق مردمک متسع صورت پذیرفت. در نهایت نتایج معاینات بالینی و تصاویر شبکیه توسط سه نفر فوق تخصص شبکیه مشاهده و تشخیص و درجه بندی رتینوپاتی دیابتی (DR) بر اساس معیارهای EDTRS و International Clinical Diabetic Retinopathy Disease Severity Scale صورت گرفت.
تعداد 2098 نفر (90.4 درصد) از افراد انتخاب شده، در مراحل مختلف تشخیصی مطالعه شرکت کردند. شیوع استاندارد شده دیابت بر اساس سن و جنس معادل 24.5 درصد (حدود اطمینان 95 درصد: 26.8-22.2) بود. به طور کلی 29.6 درصد (34.3-25 درصد) از مبتلایان به دیابت، هم زمان به رتینوپاتی دیابتی مبتلا بودند. شیوع انواع خفیف، متوسط و شدید NPDR و فرم PDR به ترتیب برابر 12.7 درصد (15.8-9.5 درصد)، 11.8 درصد (14.7-9 درصد)، 9.9 درصد (13.3-6.6 درصد) و 3.9 درصد (5.8-2 درصد) بود. شیوع ادم ماکولای قابل توجه بالینی (CSME) 9.4 درصد (7.2 تا 2.7 درصد) بود که در نهایت فرم تهدید کننده بینایی رتینوپاتی دیابتی شامل NPDR شدید، PDR و CSME در 11.1 درصد (14.3-7.9 درصد) بیماران مشاهده گردید.
حدود یک چهارم جمعیت مورد بررسی مبتلا به بیماری دیابت و یک سوم بیماران دیابتی مبتلا به رتینوپاتی دیابتی بودند. به طور کلی بیش از 10 درصد بیماران دیابتی بالای 40 سال در خطر از دست دادن بینایی به علت عارضه رتینوپاتی دیابتی قرار داشتند. این آمار بر لزوم ارتقا برنامه های پیش گیری از بیماری دیابت و عوارض چشمی آن و نیز آمادگی مراکز ارایه دهنده خدمات چشم پزشکی شهرستان یزد به منظور درمان موارد پرخطر رتینوپاتی تاکید می نماید.

مقایسه نتایج داکریوسیستوستومی خارجی بدون لوله گذاری و با لوله گذاری تک کانالیکول در انسداد اولیه اکتسابی مجرای اشکی.
روش پژوهش: طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی، بیماران با تشخیص انسداد اولیه اکتسابی در قسمت دیستال مجرای اشکی به دو گروه تقسیم شده و مورد عمل داکریوسیستوستومی خارجی (DCR) قرار گرفتند. در گروه اول داکریوسیستورینوستومی خارجی بدون لوله گذاری و در گروه دوم با لوله گذاری تک کانالیکول Monaca Crawford انجام گرفت. بیماران یک و شش هفته بعد از جراحی معاینه شدند و در آخرین معاینه، لوله سیلیکونی خارج شد. برای ارزیابی موفقیت ذهنی (سابژکتیو)، از سیستم Munk و برای ارزیابی عینی (آبژکتیو)، از میل زدن (پروبینگ) و شستشوی مجرای اشکی استفاده شد. بیماران حداقل برای سه ماه، مورد پی گیری قرار گرفتند. اطلاعات جمعیت شناسی مانند جنس، سن، موفقیت سابژکتیو و آبژکتیو جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفتند.
در این تحقیق، 52 چشم از 50 بیمار (26 چشم در گروه تک کانالیکول و 26 چشم در گروه بدون کانالیکول) برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. میانگین سنی بیماران در گروه تک کانالیکول 18.6±44.5 سال و در گروه بدون کانالیکول 21.2±48.3 سال بود که از لحاظ آماری تفاوت معنی داری وجود نداشت (P=0.5). از 26 بیمار مورد بررسی در گروه تک کانالیکول، 17 نفر (65.4 درصد) زن و 9 نفر (34.6 درصد) مرد و از 26 بیمار ارزیابی شده در گروه بدون کانالیکول، 19 نفر (73.1 درصد) زن و 7 نفر (26.9 درصد) مرد بودند. در تفکیک جنسی، میانگین سنی برای هر جنس به ترتیب برای مردان و زنان در گروه بدون کانالیکول 16.2±38.3 و 22.5±53.5 سال و در گروه با تعبیه لوله سیلیکونی تک کانالیکولی به ترتیب 23.6±44.7 و 17.1±44.5 سال محاسبه شد. در گروه بدون کانالیکول 96.15 درصد موفقیت آبژکتیو و 92.3 درصد موفقیت سابژکتیو و در گروه با کانالیکول 92.3 درصد موفقیت آبژکتیو و 84.6 درصد موفقیت سابژکتیو دیده شد که براساس آزمون آماری فیشر معنی دار نبود (P=0.5). زمان پی گیری بیماران در گروه بدون کانالیکول 2.5±7.2 ماه و در گروه با کانالیکول 2.2±7 ماه بود (P=0.76).
میزان موفقیت هر دو روش ذکر شده، بالا و با هم قابل مقایسه اند. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه به نظر می رسد روش جراحی، عامل اصلی موفقیت بوده و تعبیه یا عدم تعبیه لوله نقشی در میزان موفقیت ندارد.

ارزیابی و مقایسه میزان عود و عوارض ناشی از عمل جراحی ناخنک اولیه به دو روش «تزریق میتومایسین C زیر ناخنک یک ماه قبل از برداشت جراح به روش صلبیه برهنه» با روش «فلپ چرخشی از ملتحمه سالم همراه با میتومایسین C حین عمل جراحی».
روش پژوهش: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 82 چشم از 82 بیمار با تشخیص ناخنک اولیه به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه اول، یک ماه قبل از جراحی به روش صلبیه برهنه مورد تزریق زیر ملتحمه با میتومایسین C (MMC) قرار گرفتند و گروه دوم، به روش فلپ چرخشی ملتحمه و استفاده از میتومایسین C حین عمل به مدت 2 دقیقه، درمان شدند. بارداری و شیردهی، سابقه جراحی چشمی، گلوکوم، کراتیت هرپسی، تراخم و هرگونه بیماری خودایمنی معیارهای خروج از مطالعه بودند. پیامدهای اصلی شامل عود و عوارض در هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند.
میانگین سنی بیماران 13.67±48.48 سال بود و 51.1 درصد زن بودند. پی گیری در فواصل 1، 3، 6، 9 و 12 ماه انجام شد. دو مورد عود در گروه دوم دیده شد (3/4 درصد) ولی اختلاف آماری معنی دار از نظر عود و عوارض بین دو گروه حاصل نشد (0.31=P).
تزریق ملتحمه میتومایسین C یک ماه قبل از عمل صلبیه برهنه روشی ساده و ایمن می باشد و به همان میزان استفاده از فلپ چرخشی ملتحمه و میتومایسین C حین جراحی در کاهش عود و عوارض درمان ناخنک اولیه موثر است.

بررسی اثر مصرف میزان کم ایزوترتینویین بر وضعیت انکساری و اشک چشم هنگام استفاده و یک ماه پس از قطع آن در افراد جوان مبتلا به اکنه ولگاریسروش پژوهش: در این تحقیق آینده نگر، 13 بیمار)26 چشم) مبتلا به اکنه ولگاریس که توسط متخصص پوست برای درمان با ایزوترتینویین خوراکی (mg/kg 5 /0) انتخاب و به مرکز چشم پزشکی زاهدان ارجاع شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تمام این بیماران قبل و دو ماه پس از شروع و یک ماه بعد از قطع درمان، معاینات کامل سگمان های قدامی و خلفی، بررسی وضعیت انکساری و دید اصلاح شده دور و هم چنین آزمایش زمان شکست لایه اشک (TBUT) و آزمون شیرمر با بی حسی و میزان اسمولاریته اشک صورت پذیرفت.
در دید اصلاح شده و وضعیت انکساری بیمار تغییر قابل توجهی به وجود نیامد و در هیچ یک از بیماران کدورت قرنیه حاصل نشد. نتایج آزمایش زمان شکست لایه اشک در زمان درمان و یک ماه بعد از قطع آن به ترتیب در دو و سه نفر از 13 نفر غیرطبیعی گزارش شد و آزمون شیرمر با بی حسی نیز در زمان درمان به صورت قابل توجهی کاهش نشان داد (P=0.01) که این کاهش تا بعد از قطع دارو ادامه یافت، هرچند از نظر آماری با اهمیت تلقی نشد (P=0.78)، ولی اسمولاریته اشک دو ماه پس از شروع درمان به طور قابل توجهی افزایش (از m osm /L 51.11±83.291 به m osm/L 71.15±91.303) یافت و این روند تا یک ماه پس از درمان (m osm/L 39.28±75.312) نیز مشاهده شد (P=0.01).
مصرف میزان کم ایزوترتینویین خوراکی در مدت دو ماه پس از شروع درمان و یک ماه بعد از قطع آن تغییر قابل توجهی در میزان اشک پایه ایجاد نمی کند ولی اسمولاریته اشک را به شکل موثری افزایش می دهد که به صورت کوتاه مدت پس از قطع درمان باقی می ماند، بنابراین پزشکان هنگام درمان با ایزوترتینویین خوراکی باید توجه ویژه ای به این عارضه داشته باشند.

مقایسه پیامدهای پیوند نافذ قرنیه از نظر بقا و حدت بینایی در افراد مبتلا به قوزقرنیه در مرحله هیدروپس حاد با افراد مبتلا به قوزقرنیه بدون هیدروپس حاد.
روش پژوهش: این مطالعه به صورت گذشته نگر، مداخله ای و مقایسه ای (Retrospective Comparative Interventional) انجام شد. چهارده چشم از 14 بیمار مبتلا به قوزقرنیه با هیدروپس حاد که طی 60 روز از شروع علایم مورد عمل پیوند نافذ قرنیه (PK) قرار گرفتند (گروه 1) با 37 چشم، از 37 بیمار بدون سابقه هیدروپس حاد و انجام پیوند نافذ در دوره زمانی مشابه به عنوان شاهد (گروه 2) مورد مقایسه قرار گرفتند. برای انجام پیوند، قرنیه بیمار با Hessburg-Barron Suction Trephine (Katena، Denville، New Jersey، USA) تا سوراخ شدن قرنیه بریده شد و سپس برش به وسیله قیچی پیوند راست بر و چپ بر کامل گردید. در گروه 1، سعی بر این بود که پس از برش یک حاشیه شفاف استروما بیش تر یا مساوی 1 میلی متر باقی بماند. اختلاف اندازه قرنیه دهنده-گیرنده برای طول زجاجیه بیش تر از 16 میلی متر، 0.25 میلی متر و برای طول زجاجیه کم تر از 16 میلی متر، 0.5 میلی متر در نظر گرفته شد. پس از عمل، میزان حدت بینایی با و بدون اصلاح و هم چنین عوارض حین و پس از عمل و یا مداخلات ثانویه مانند بخیه مجدد و اصلاح عیوب انکساری و رد پیوند بررسی شدند.
میانگین سنی در گروه اول 11.7±27 سال و در گروه دوم 10.1±30.5 سال بود (P=0.37). فاصله زمانی بین شروع علایم هیدروپس حاد و پیوند نافذ قرنیه در گروه اول 29±32 روز بود (دامنه تغییرات: 58-5 روز). مدت زمان پی گیری در گروه های اول و دوم به ترتیب 15.5±30.5 ماه و 11.4±28.2 ماه بود (P=0.9). خارج نمودن بخیه ها پس از 5.7±7.8 ماه در گروه اول و 7.4±11.6 ماه در گروه دوم آغاز شد (P=0.17) پس از 13.2±16.3 ماه در گروه اول و 6.2±16.7 ماه در گروه دوم بخیه ها به طور کامل خارج شد (P=0.13). در آخرین معاینه بعد از عمل میانگین بهترین حدت بینایی با اصلاح (BCVA) 0.1±0.23 لوگمار و 0.1±0.15 لوگمار (P=0.80)، میانگین معادل کروی خطای انکساری 1.73±–3.57 دیوپتر و2.31 ±32.2- دیوپتر (P=0.25) و متوسط آستیگمات کراتومتریک، 1.54±3.55 دیوپتر و 1.78±4.63 دیوپتر (P=0.26) به ترتیب در گروه های اول و دوم حاصل شد. نتایج دو گروه از نظر بقا و رد پیوند، قابل مقایسه بودند.
نتایج پیوند نافذ قرنیه از نظر پیامد بینایی و شفاف بودن پیوند، زمانی که در مرحله اولیه هیدروپس حاد با بیش از نصف درگیری قرنیه انجام شود، مشابه موارد بدون هیدروپس می باشد.

تعیین تاثیر جراحی فتورفراکتیو کراتکتومی بر حدت دید سه بعدی در بیماران آنیزومتروپ نزدیک بین.
روش پژوهش: این مطالعه کارآزمایی بالینی نیمه تجربی در فاصله زمانی 7 ماه بر روی بیماران نزدیک بین با حداقل 1 دیوپتر انیزومتروپی در سطح معادل کروی (Spherical Equivalent)، کروی و یا آستیگماتیسم در رفراکشن که مورد عمل جراحی فتورفراکتیو کراتکتومی قرار گرفته بودند، انجام گرفت. معاینات کامل قبل از جراحی همراه با اندازه گیری دید سه بعدی به وسیله 2 آزمون Butterfly Stereoacuity و TNO قبل، دو هفته، یک ماه و سه ماه پس از عمل جراحی انجام شد.
نود و هشت چشم از 49 بیمار مورد عمل جراحی قرار گرفتند که 71.4 درصد از بیماران مرد با میانگین سنی 4.3±27.5 سال و 28.6 درصد زن با میانگین سنی 6.7±27.9 سال، با میزان متوسط نزدیک بینی 1.74±3.32- دیوپتر و آستیگماتیسم 1.3±1.3 دیوپتر بودند. میانگین حدت دید سه بعدی با استفاده از آزمون TNO قبل از عمل sec/arc 44/103±102 و بعد از عمل sec/arc 52/110±90 بود که این میزان بهبودی از نظر آماری معنی دار بود (P=0.009) و نسبت بهبودی حدت دید سه بعدی با این آزمون 10.2 درصد بود. با استفاده از آزمون Butterfly Stereoacuity میانگین حدت دید سه بعدی قبل از عمل sec/arc 41±8.56 و بعد از عمل sec/arc 3.41±5.56 بود که تفاوت معنی داری نشان نداد (P=0.80) ولی نسبت بهبودی حدت دید سه بعدی با این آزمون 6.12 درصد بود.
با استفاده از دو آزمون BFSA و TNO میانگین حدت دید سه بعدی پس از عمل جراحی فتورفراکتیوکراتکتومی در بیماران نزدیک بین آنیزومتروپ افزایش می یابد. با توجه به اختلاف معنادار آماری، آزمون TNO نسبت به BSFA بهبود حدت دید سه بعدی را بهتر مشخص می کند

بررسی خصوصیات بیومکانیک قرنیه پیوندی پس از پیوند قرنیه به روش نافذ (PK)، لایه ای عمیق قدامی قرنیه (DALK) و Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty (DSAEK).
روش پژوهش: پنجاه و پنج چشم از 36 بیمار که تحت PK، 23 چشم از 21 بیمار که تحت DALK با استفاده از روش Anwar’s Big Bubble و 17 چشم از 17 بیمار که تحت DSAEK قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. سی و سه چشم راست طبیعی به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. حداقل سه ماه بعد از خارج کردن تمام بخیه های پیوند قرنیه، هیسترزیس قرنیه (CH) و عامل مقاومت قرنیه (CRF) با استفاده از دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی (ORA) محاسبه گردید. برای مقایسه متغیرها بین گروه های مورد مطالعه از آزمون آماری One-way ANOVA استفاده شد.
میانگین سنی گروه شاهد 5±26.9 سال، گروه PK 4.2±28.8 سال، گروه DALK 6.5±27.2 سال و در گروه DSAEK 1.8±62.5 سال بود (P<0.001). ضخامت مرکزی قرنیه در چهار گروه به ترتیب 24.8±539، 38.8±567.5، 42.6±547 و 84.8±631.1 میکرومتر بود (P<0.001). CH و CRF به طور معناداری در گروه DSAEK (به ترتیب 2±7.79 و 1.74±7.88 میلی متر جیوه) نسبت به دو گروه PK (به ترتیب 2.07±10.23 و 2.22±10.13 میلی متر جیوه) و DALK (به ترتیب 2.07±9.64 و 2.09±9.36 میلی متر جیوه) پایین تر بود. دو گروه آخر نتایج مشابهی با گروه طبیعی داشتند (به ترتیب 1.59±9.84 و 1.73±9.89 میلی متر جیوه، P>0.05).
ویژگی های بیومکانیکی قرنیه بعد از DSAEK نسبت به PK و DALK پایین تر می باشد. در هر دو پیوند PK و DALK خصوصیات بیومکانیک چشم های مبتلا به قوزقرنیه می تواند در حد قرنیه طبیعی افزایش یابد. این تفاوت ها در خصوصیات بیومکانیکی پیوند باید در تفسیر اندازه گیری فشار داخل چشم یا انتخاب روش جراحی عیب انکساری بعد از پیوند، در نظر گرفته شوند.

ارزیابی تغییرات پارامترهای اتاق قدامی، قبل و یک ماه بعد از انجام عملNd:YAG کپسولوتومی.
روش پژوهش: تعداد 30 چشم از 27 بیمار مبتلا به کدورت کپسول خلفی درجه 2 تا 4 برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. تمام بیماران دارای سابقه انجام جراحی آب مروارید بدون عارضه به روش فیکوامولسیفیکاسیون و لنز داخل چشمی اکریلیک انعطاف پذیربودند. قبل و یک ماه پس از کپسولوتومی، عمق، حجم و زاویه اتاق قدامی به روش تصویربرداری شیمفلاگ اندازه گیری شد.
بهترین دید تصحیح شده در تمام بیماران به نحو معناداری افزایش یافت. شیفت قدامی لنز داخل چشمی (IOL) و در نتیجه تغییرات نزدیک بینی در بیماران نیز معنادار بود. حجم و زاویه اتاق قدامی پس از عمل افزایش داشت؛ اما این افزایش از نظر آماری حائز اهمیت نبود. یک ماه پس از کپسولوتومی عمق اتاق قدامی کاهش معناداری را نشان داد (P<0.001).
در این پژوهش حرکت رو به جلوی IOL اکریلیک One Piece (یک تکه) یک ماه پس از کپسولوتومی اتفاق افتاد که منجر به کاهش عمق اتاق قدامی و نیز تغییرات نزدیک بینی در بیماران گردید. به نظر می رسد وضعیت Post-focus دستگاه های لیزر Nd:YAG جدید و در نتیجه حرکت قدامی امواج این دستگاه در تغییر وضعیت IOL دخیل باشد، هرچند Nd:YAG کپسولوتومی هنوز مطمئن ترین روش درمان کدورت کپسول خلفی (PCO) به شمار می آید، با توجه به احتمال بروز نزدیک بینی بعد از عمل پیشنهاد می شود که تجویز عینک تا زمان پایدار شدن وضعیت لنز به تعویق افتد.

تعیین توافق دو دستگاه Topcon OCT و Cirrus در اندازه گیری ضخامت لایه رشته های عصبی ناحیه پری پاپیلاری شبکیه.
روش پژوهش: هر دو چشم 89 فرد توسط Topcon OCT و Cirrus OCT تصویربرداری شد. از هر نفر یک چشم به طور تصادفی انتخاب و اندازه های ضخامت لایه رشته های عصبی شبکیه (RNFL) پری پاپیلاری مقایسه شد. نمودار Bland-Altman برای تعیین میزان توافق دو دستگاه مورد استفاده قرار گرفت. چهل و چهار نمونه سالم با میانگین سنی 15±47 سال و 45 بیمار مبتلا به گلوکوم با میانگین سنی 14±55 سال برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. میانگین ضخامت RNFL پری پاپیلاری اندازه گیری شده توسط Topcon OCT به طور معنی داری بیش تر از Cirrus OCT به ترتیب در افراد طبیعی (12±101 در برابر 8±91 میکرون، 0.001 P<) و مبتلایان به گلوکوم (18±89 در برابر 16±76 میکرون، P<0.001) بود. حدود توافق میانگین ضخامت RNFL پری پاپیلاری، ضعیف بود به طوری که در افراد طبیعی در حدود 11- تا 32 و در افراد مبتلا به گلوکوم حدود 4- تا 30 به دست آمد.
مقادیر ضخامت لایه رشته های عصبی شبکیه در ناحیه پری پاپیلاری اندازه گیری شده به وسیله Topcon OCT در هر دو گروه طبیعی و مبتلا به گلوکوم بیش تر از Cirrus OCT است. بنابراین چشم پزشکان باید در نظر داشته باشند که مقادیر حاصل از این دو دستگاه قابل جایگزینی نمی باشند.

رتینوپاتی دیابتی از علل اصلی نابینایی در دنیا به شمار می رود. کنترل دقیق قند و فشار خون، درمان توسط لیزر، دارو و ویترکتومی از درمان های رایج رتینوپاتی دیابتی می باشند. مطالعات دیگری جهت بررسی اثر مهارکننده های پروتئین کیناز C، مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین، هورمون رشد و دیگر درمان های مطرح در رتینوپاتی دیابتی در حال انجام می باشد. در آینده نتایج این مطالعات منجر به معرفی درمان های جدید و کاهش اختلالات بینایی ناشی از رتینوپاتی دیابتی خواهند شد.

امروزه رایانه در خانه و محل کار مورد استفاده قرار می گیرد و اثراتی که بر روی سیستم بینایی می گذارد، روز به روز محسوس تر می گردد. مشکلات بینایی ناشی از رایانه به طور کلی با عنوان سندرم بینایی رایانه (CVS: Computer Vision Syndrome) شناخته می شوند. این مشکلات شامل خستگی چشم ها، التهاب، قرمزی، تاری دید، دوبینی و مهم ترین عارضه آن خشکی چشم می باشد. تمامی این مشکلات در درازمدت تاثیرات نامطلوبی روی فرد داشته و باعث کاهش بازدهی و کیفیت نامطلوب کارها می شود. علت ایجاد این سندرم ویژگی های صفحه نمایش مانند روشنایی، درخشندگی زیاد در محیط کار، سرعت جایگزینی تصویر و تشعشع از یک سو و کاهش میزان پلک زدن، سطح زیادی از چشم که در معرض خشکی قرار دارد و تلاش تطابقی طی کار نزدیک از سوی دیگر، می باشد. برای بهبود این سندرم رعایت شرایط مناسب محیط کار، تنظیمات صفحه نمایش رایانه، استراحت با فواصل زمانی مناسب، استفاده از قطره های اشک مصنوعی و عینک برای فاصله کار با رایانه (حدود 70-50 سانتی متر) مفید می باشند. اگر چه درمان این سندرم به ویژه در مراحل ابتدایی دارای نتایج موفقیت آمیزی است، تعداد زیادی از کاربران به دلیل عدم آگاهی از علت مشکلات خود عوارض زیادی را تحمل می نمایند.

گزارش یک بیمار مبتلا به سیستینوزیس، پرفشاری ایدیوپاتیک داخل مغزی و سندرم دوئن تیپ یک همراه یکدیگر.
معرفی بیمار: بیمار دختر 15 ساله ای بود که مورد شناخته شده سیستینوزیس با درگیری کلیوی محسوب می شد و 6 سال قبل مورد پیوند کلیه قرار گرفته بود که با شکایت از تغییرات شکاف پلکی در نگاه های جانبی از بدو تولد و سردرد از 6 ماه قبل مراجعه کرد. وی فردی چاق و کوتاه قد بود. در معاینه چشمی رسوبات کریستال های سیستین در قرنیه و ملتحمه مشاهده می شد. حرکت هر دو چشم به خارج محدود بوده و در نگاه به داخل شکاف پلکی تنگ شده و رتراکسیون کره چشم دیده می شد. در معاینه فوندوس هر دو چشم، عصب بینایی حدود محو داشته و متورم به نظر می رسید. در بررسی مایع مغزی نخاعی فشار داخل مغز افزایش یافته بود. یک ماه پس از شروع استازولامید ادم عصب بینایی و سردرد بهبودی چشم گیری نشان داد. بیمار سه ماه پس از مراجعه، به خاطر مشکلات متابولیک در بخش مغز و اعصاب فوت شد.
در این مقاله همراهی سه بیماری نادر سیستینوزیس و سندرم دوئن دو طرفه تیپ I و نیز افزایش فشار داخل مغز ایدیوپاتیک گزارش شد. توصیه ما آن است که این همراهی هر چه زودتر شناخته شود تا بتوان از عوارض و مرگ ناشی از آن ها جلوگیری کرد.

معرفی یک مورد رخداد هم زمان عفونت های HSV و HPV در بیمار مبتلا به سندروم Job به صورت ظهور یک توده ملتحمه.
معرفی بیمار: پسر 12 ساله ای با توده ی بزرگ ملتحمه چشم چپ مراجعه نمود. وی مورد شناخته شده مبتلا به سندرم Job بود. وجود ویروس HPV در این ضایعه، با کمک بیوپسی و مطالعات آنالیز (Line Prob Assay) DNA به اثبات رسید. این توده با درمان توسط داروهای ضد HPV و اینترفرون- b2α موضعی و سایمتیدین خوراکی و آسیکلوویر خوراکی پاسخ نداد ولی بلافاصله با داروی ضدویروسی آسیکلوویر وریدی که برای ضایعات هرپس پوستی بیمار تجویز شده بود بهبود یافت. تشخیص عفونت HSV به صورت بالینی با وجود ضایعات دندریتیک اپی تلیال بر سطح ضایعه ملتحمه و پاسخ بسیار سریع به آسیکلوویر وریدی مطرح شد.
با توجه به یافته های حاصل شده و هم چنین براساس مقالات مرتبط، برای این تظاهرات بالینی هم زمان و غیرمعمول عفونت های ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس و ویروس پاپیلومای انسانی در سندروم Hyper-IgE، می توان یک سازوکار ایمونولوژیک را پیشنهاد نمود.

گزارش یک مورد بولوس سنترال سروزکوریورتینوپاتی ایدیوپاتیک دوطرفه.
معرفی بیمار: دختر 26 ساله ای به علت کاهش دید حاد دوطرفه به بخش چشم پزشکی بیمارستان امیرالمومنین معرفی شد. در معاینات، میزان تیزبینی در هر چشم با اصلاح 10/1 و معاینه سگمان قدامی با اسلیت لمپ طبیعی بود. در فوندوسکوپی، دکولمان سروزی دوطرفه ماکولا که تا محیط اطراف ادامه داشت، مشاهده گردید و به نظر رسید راکسیون سلولی (+1) در زجاجیه داشته باشد. در فلورسین آنژیوگرافی، لکه های متعدد هیپرفلورسنت در سطح لایه پیگمانته مشاهده گردید. لذا بیمار با تشخیص Vogt-Koyanagi-Harada Syndrom (VKH) تحت درمان با کورتن خوراکی قرار گرفت. در معاینه یک هفته بعد از درمان، شدت دکولمان سروزی به شدت افزایش یافته بود، بنابراین تشخیص VKH منتفی گردید و جهت ارزیابی بیش تر ICG و OCT انجام شد. براساس یافته های جدید، برای بیمار تشخیص بولوس سنترال سروز کوریو رتینوپاتی دوطرفه مطرح گردید.
شکل شدید و غیرمعمول سنترال سروز کوریورتینوپاتی ایدیوپاتیک (ICSC) ممکن است به صورت دکولمان سروزی دوطرفه هم زمان در یک فرد مونث جوان و سالم، نمای بالینی پیدا کند. شناخت این فرم از نظر تظاهر بالینی ICSC به منظور اجتناب از تشخیص و درمان نادرست ضروری است.

با وجود شیوع نسبتا کم، یووییت سومین علت نابینایی قابل پیش گیری در جهان به شمار می رود. یکی از جدی ترین عوارض التهاب چشمی، گلوکوم مرتبط با یووییت می باشد. در این مقاله مطالبی در رابطه با جزییات اپیدمیولوژیک، بیماری زایی گلوکوم مرتبط با یووییت و تاثیرات، ایمنی و مفید بودن روش های مختلف درمان دارویی و جراحی ارایه می شود.

اهمیت قرنیه در ساختار چشم و سیستم بینایی معمولا به خاطر ماهیت شفاف آن نادیده گرفته می شود. قرنیه فاقد ساختار نوروبیولوژیک پیچیده شبکیه و ماهیت دینامیک لنز می باشد ولی به رغم این مساله، بدون وجود شفافیت در این عضو چشم قادر نیست عملکرد صحیح خود را انجام دهد. پیچیدگی ساختار و عملکرد قرنیه که موجب شفاف ماندن آن می گردد، شگفتی است که ما را بر آن داشت که به بررسی یکی از مهم ترین اجزای سیستم بینایی بپردازیم.
قرنیه یک بافت همبندی فاقد عروق می باشد که به عنوان اولین مانع در برابر انتشار عفونت به داخل کره چشم و نیز ساختمان تشکیل دهنده دیواره چشم عمل می کند. هم چنین قرنیه به همراه لایه اشکی پوشاننده آن، سطح انکساری قدامی چشم را فراهم می نمایند. شفافیت قرنیه ناشی از عوامل متعددی از جمله آناتومی ساختاری و فیزیولوژی اجزای سلولی تشکیل دهنده آن می باشد. ما در این مقاله به توصیف تعادل ظریف و پیچیده اجزای سلولی قرنیه و عواملی که مهم ترین جز انکساری چشم ما را تشکیل می دهد خواهیم پرداخت.