International Journal of Reproductive BioMedicine
Volume:12 Issue: 1, Jan 2014

مدارک نشان می دهند که اینترلوکین یک آلفا و یک بتا و hCG توسط بلاستوسیست ترشح می شوند و این مواد می توانند اثر مثبت بر روی اندومتر و گیرنده های آن داشته باشند. اخیرا نشادن داده شده است که rhCG از رخ دادن آپپتوز در سلول های استرومایی آندومتر دسیدوال انسانی که در معرض استرس اکسیداتیو قرار گرفته اند، جلوگیری می کند.
هدف از انجام این مطالعه ارزیابی اثر تزریق داخل رحمی rhCG قبل از انتقال جنین روی نتایج حاملگی بود.
تعداد 182 بیمار با مشکل نازایی که تاکنون تحت IVF قرار نگرفته اند، در این طرح کلینیکی کنترل شده پلاسیبوی رندوم شرکت کرده اند که از آن ها، تعداد 84 نفر، مقدار μg 250 از داروی rhCG و تعداد 98 نفر، پلاسیبو دریافت کرده اند. میزان لانه گزینی و حامگی بین دو گروه، مقایسه شد.
بیمارانی که rhCG را قبل از انتقال جنین دریافت کرده بودند، به طور مشخصی افزایش در لانه گزینی (36.9% vs. 22.4%; p=0.035) و حاملگی (34.5% vs. 20.4%; p=0.044) و ادامه حاملگی (32.1% vs. 18.4%; p=0.032) نسبت به گروه پلاسیبو داشته اند. میزان سقط (2.4% vs. 2.0%; p=0.929) و حاملگی خارج رحمی (1.2% vs. 1.0%; p=0.976) بین دوگروه از لحاظ آماری اختلاف معناداری نداشت.
تزریق داخل رحمی مقدار μg 250 از rhCG قبل از انتقال جنین، به طور قابل ملاحظه ای میزان لانه گزینی و حاملگی را در سیکل های IVF/ICSI بهبود می دهد.

اختلالات عملکرد جنسی مشکل شایع در کل جمعیت و خصوصا زنان و بیماران یوروژنیکولوژی می باشد که منجر به کاهش کیفیت زندگی و ارتباطات خانوادگی می گردد.
در این مطالعه تاثیر روش های جراحی و فیزیوتراپی کف لگن در بهبود اختلالات جنسی بررسی و با یکدیگر مقایسه شده است.
کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی در 2 گروه و از سال 2007 تا 2009 بر روی 90 بیمار با پرولاپس لگنی درجه 1و2 وسنین 25-55 سال با سابقه زایمان قبلی و اختلال عملکرد جنسی در بیماران درمانگاه یوروگاینکولوژی انجام شد. گروه(A (n=45 نفر درمان های استاندارد جراحی (ترمیم رکتوسل و پرینورافی) و گروه(B (n=45نفر فیزیوتراپی به مدت 8 هفته و 2 بار در هفته (تحریک الکتریکی، تمرینات کگل) دریافت نمودند. متغیرهای تمایل جنسی، تهییج جنسی، ارگاسم و درد موقع نزدیکی در دو گروه قبل و پس از مداخله بر اساس پرسشنامه FSFI با معیارهای اغلب خوب، بعضی وقت ها خوب، خیلی زیاد و بی نهایت سنجیده و مقایسه شد.
تمایل و تهییج جنسی در هر دو گروه جراحی و فیزیوتراپی با درمان انجام شده بهبودی یافت (0/007=p و 0/001=p) ولی درمقایسه دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/3=p). ارگاسم، تحریک پذیری و درد موقع نزدیکی بهبودی بیشتری در روش فیزیوتراپی نسبت به روش جراحی داشت (0/001=p).
به نظر می رسد فیزیوتراپی روش مناسبی برای درمان مشکلات جنسی در اختلالات کف لگن است.

ویروس سلول T لنفوتروپیک انسانی نوع اول (HTLV-1) بیش از 20 میلیون نفر در سراسر جهان را آلوده کرده است. مشهد مرکز استان خراسان رضوی در شمال شرقی ایران برایHTLV-1 با شیوع 3% از کل جمعیت اندمیک محسوب می شود.
ما نتایج ICSI را دربرنامه مان برای HTLV-1 در زوجین سرودیسکوردنت با زنان آلوده درمقایسه با گروه کنترل مورد بررسی قرار داده شد.
این مطالعه مقطعی برروی زوجینی که در بین سال های 2007 تا 2011 به مرکز ناباروری نوین مشهد مراجعه نموده بودند انجام شد. ما 32 زن آلوده به ویروس HTLV-1 در سیکل ICSI را در مقایسه با 62 نفر به عنوان گروه کنترل که ازنظر سنی هم با یکدیگر مشابه بودند مورد آزمایش قرار دادیم. مقایسه نتایج ICSI در خصوص میزان باروری، پارامترهای کیفیت جنینی، میزان القاء، میزان حاملگی کلینیکی و میزان سقط انجام شد.
میزان باروری، میزان القاء یا لانه گزینی و میزان حاملگی در بین دو گروه با یکدیگر از نظر آماری اختلاف معناداری نداشتند. هیچ اختلاف معناداری در خصوص تعداد جنین، روز انتقال آن ها، جنین های فریز شده، حاملگی چندقلویی و میزان سقط در بین دو گروه وجود نداشت.
یافته های ما نشان دادند که کیفیت جنین و نتایج ICSI تحت تاثیر عفونت با ویروس HTLV-1 در زوجین سرودیسکوردنت نیستند. عمده یافته های ما در این مطالعه درنتایج ICSI در بیماران آلوده به HTLV-1 و سرونگاتیو کنترل مشابه هستند.

حاملگی نابجای لوله ای (tEP)، نوع شایع حاملگی خارج رحمی بوده و به عنوان عمده ترین دلیل مرگ و میر زنان، در سه ماهه اول حاملگی باقی مانده است. نیتریک اکساید (NO)، مولکولی است که در تعداد زیادی از فرایندهای فیزیولوژیکی سیستم تولیدمثل زنان شرکت می کند. مطالعات جدید، نقش احتمالی ایزوفرم اندوتلیالی آنزیم سنتزکننده نیتریک اکساید (eNOS) را در تنظیم وقایع تولیدمثلی زیادی که در لوله فالوپ اتفاق می افتد، را نشان داده اند.
هدف از این مطالعه ارزیابی بیان eNOS در لوله فالوپ زنان مبتلا به حاملگی نابجای لوله ای بود.
در این مطالعه موردی- شاهدی، تعداد کلی 30 نمونه از لوله های فالوپ سه گروه از زنان به دست آمد که شامل: 10 نمونه از زنان مبتلا به حاملگی نابجا، 10 نمونه از زنان غیر حامله در فاز لوتئال از چرخه قاعدگی و 10 نمونه از زنان حامله سالم ترم که تحت عمل سزارین قرار می گرفتند، بودند. سپس نمونه ها در فرمالین بافری 10% فیکس شده و مقاطع پارافینی از آن ها تهیه شد، که مورد ارزیابی ایمونوهیستوشیمی قرار گرفت.
مکان یابی eNOS در سلول های ترشحی و مژه دار اپیتلیوم لومینال و اندوتلیوم عروق لوله فالوپ تمام گروه ها دیده شد. بهر حال، ما بیان eNOS را در سلول های عضله صاف هیچ گروهی مشاهده نکردیم. بیان بالای eNOS در اپیتلیوم لومینال زنان با حاملگی نابجا در مقایسه با گروه های زنان غیر حامله در فاز لوتئال و زنان حامله سالم از لحاظ آماری معنادار بود (0/00=p). اختلاف معناداری در بیان eNOS در اپیتلیوم لومینال لوله فالوپ زنان در گروه های فاز لوتئال و زنان حامله سالم مشاهده نشد (0/78=p).
این مطالعه پیشنهاد می کند که تغییرات در بیان eNOS در اپیتلیوم لومینال لوله فالوپ ممکن است منجر به ایجاد EP شود.

سلول های بنیادی جنینی موش (ES) از توده سلولی داخلی بلاستوسیست (ICM) پیش از لانه گزینی استخراج می شود. بنابراین پیشنهاد می شود که سلول های ES و ICM باید مولکول های سطح سلولی مشابه داشته و آنتی سرم سلول های ES می تواند تکوین ICM را مهار کند.
هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر آنتی سرم خرگوش در سلول های ES بر روی تکوین جنین موش پیش از لانه گزینی و تولید کایمرا بود.
جنین های 4 سلولی موش در محیط آزمایشگاهی با دمای oC5/37 مرطوب و 5% CO2 به مدت 36-12 ساعت بالغ شد.جنین ها در محیط کشت KSOM با یا بدون آنتی سرم برای 36-12 ساعت کشت داده شدند. نسبت تکوین آزمایشگاهی از بلاستوسیست، تقسیم سلولی، پتانسیل اتصال، فعالیت آلکالن فسفاتاز، تکوین پس از کاشت و تولید کایمرا مورد بررسی و با گروه شاهد مقایسه گردید. 0/05>p معنی دار در نظر گرفته شد.
آنتی سرم خرگوش در سلول های ES موش باعث تاخیر تراکم جنین و decompaction در مرحله 8 سلولی شد. تکوین جنین های 4 سلولی در حضور آنتی سرم برای 36 ساعت باعث کاهش و یا عدم وجود ICM شد. این جنین ها همچنان فعالیت مثبت فسفاتاز، تقسیم سلولی نرمال، اتصال رویان، شکل گیری (ICM)، لانه گزینی و تکوین پس از لانه گزینی را نشان داد. علاوه بر این decompaction ناشی از آنتی سرم تولید و انتقال موش germline کایمریک را افزایش نداد.
نتایج نشان داد که آنتی سرم در سلول های ES باعث تاخیر تراکم جنین شده وبر روی لانه گزینی و تکوین جنین بعد از لانه گزینی و تولید کایمرا اثری نداشت.

سلول های بنیادی اسپرماتوگونی (SSCs) یک جمعیت خودنوزا از سلول های بنیادی جنس مذکر هستند. SSC ها همانند سلول های بنیادی جنینی دارای پتانسیل تمایزی هستند. این سلول های بنیادی شبه جنینی می توانند منبع بالقوه ای برای سلول های پرتوان جهت درمان بر پایه سلول بنیادی باشند.
ارائه یک سیستم هم کشتی ساده و مقرون به صرفه برای تولید سلول های بنیادی شبه جنینی از بیضه موش نوزاد.
سلول های جدا شده از بیضه در محیط DMEM/F12 کشت داده شدند. ماهیت سلول های جداسازی شده و سلول های بنیادی شبه جنینی به دست آمده با روش ایمنوسیتوشیمی و از طریق ارزیابی وجود پروتئین های PLZF، Vimentin، Oct4 و Nanog تایید شد و بیان ژن های اختصاصی سلول ژرم و پرتوانی با استفاده از تکنیک qPCR، به ترتیب در کلونی های بنیادی شبه جنینی وSSCها مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج حاصل از qPCR نشان داد که بیان ژن های پرتوانی در سلول های بنیادی شبه جنینی افزایش و بیان ژن های اختصاصی سلول ژرم کاهش معنی دار پیدا می کنند به علاوه شاخص های پرتوانی درسلول های بنیادی شبه جنینی مثبت بودند. یافته های این مطالعه نشان داد که با این روش تولید سلول های بنیادی شبه جنینی از SSC ها، ساده تر از روش های شناخته شده است.
ما یک راه ساده و عملی را برای برای به دست آوردن سلول های بنیادی شبه جنینی از SSC ها در محیط کشت معرفی کرده ایم. در واقع یک سیستم کشت کارآمد می تواند یک روش با ارزش برای مطالعه سیستم های خود تجدید در SSC ها و تولید سلول های شبه بنیادی باشد.

زایمان زودرس از مهمترین عوامل مرگ و میر و ناتوانی بلند مدت نوزادان است.
این مطالعه با هدف تعیین شیوع زایمان زودرس و عوامل خطر مرتبط با آن در شهرستان اردبیل، ایران انجام شد.
در این مطالعه مورد شاهدی که در فاصله آذر ماه 1389 تا مرداد ماه 1390 انجام شد. کلیه نوزادان متولد شده در بیمارستان های شهرستان اردبیل وارد مطالعه شدند. در مجموع 6705 کودک در مدت مطالعه در سه بیمارستان مجهز به اتاق زایمان شهرستان اردبیل متولد شدند که از میان آن ها 346 نوزاد سن زیر 37 هفته داشتند و به عنوان گروه مورد انتخاب شدند، 589 نفر نوزاد ترم به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. اطلاعات مورد نیاز، از طریق بررسی اطلاعات ثبت شده در پرونده بهداشتی زنان باردار جمع آوری شد. بررسی ارتباط متغیرهای مستقل با تولد زودرس با استفاده از آزمون رگرسیون تک متغییره و چند متغیره انجام شد.
شیوع زایمان زودرس 1/5% بود و سابقه زایمان زودرس (OR=12.7,CI: 3.9-40.4, p<0.001)، فشار خون بالا (OR=7.3, CI:2.1-25.4, p=0.002)، الگوهیدرآمنیوس (OR=3.9, CI:1.6-9.5, p=0.002)، همسرآزاری (OR=3.7, CI:1.1-11.8, p=0.024)، پره اکلامسی OR=3.6, CI:1.3-10.3, p=0.014)، پارگی زودرس کیسه آب (OR=3.1, CI:1.9-4.9, p=0.000)، خونریزی یا لکه بینی در بارداری (OR=2.0, CI:1.0-3.8, p=0.037)، استفراغ شدید بارداری (OR=2.0, CI: 1.1-3.8, p=0.015)، ابتلا به عفونت ادراری در هفته 32-26 بارداری (OR=2.0, CI: 1.1-3.8, p=0.015)، طبقه اجتماعی متوسط و پائین (OR=1. 8 CI:1.0-3.2, p=0.04)، هاپیوتانسیون دیاستولیک (فشارخون دیاستولیک کمتر از 60 میلی متر جیوه) (OR=1.5, CI: 0.99 2.2, p=0.049) به ترتیب مهمترین عوامل خطر زایمان زودرس شناخته شد.
این مطالعه زنان ایرانی در معرض خطر زایمان زودرس را شناسایی کرد. توجه ویژه به این گروه از زنان و انجام مراقبت بهداشتی با هدف پیشگیری از وقوع زایمان زودرس می تواند نقش موثری در کاهش شیوع زایمان زودرس و عوارض نوزادی مرتبط با آن در جامعه مورد مطالعه ما داشته باشد.

انجماد بافت تخمدان و فولیکول پره آنترال، چشم اندازی امیدبخش برای حفظ باروری زنان است.
هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی توانائی تکوین فولیکول پره آنترال منجمد شده موش در مقایسه با فولیکول های پره آنترال جدا شده از تخمدان منجمد شده در حضور آلفا لیپوئیک اسید بود.
فولیکول های پره آنترال منجمد-ذوب شده و فولیکول های پره آنترال مشتق شده از تخمدان تازه و تخمدان منجمد- ذوب شده به طور جداگانه ای با و یا بدون آلفا لیپوئیک اسید کشت داده شدند و سپس با اضافه کردن hCG تخمک گذاری القاء شد. رشد فولیکول، بلوغ تخمک و تکوین جنین ارزیابی شد.
اندازه و میزان تکوین فولیکول، بلوغ تخمک و تکوین جنین در گروه های در مان شده با آلفا لیپوئیک اسید در مقایسه با گروه های مرتبط درمان نشده به طور معنی داری بیشتر بود. پارامتر های مذبور به طور معنی داری در فولیکول های منجمد-ذوب شده در مقایسه با فولیکول های جدا شده از تخمدان منجمد-ذوب شده بیشتر بود.
این یافته ها با توجه به افزایش نرخ پارامترهای تکوین از عملکرد برتر فولیکول های پره آنترال منجمدشده در مقایسه با زمانی که از تخمدان منجمد شده جدا شوند، حمایت می کند. بعلاوه آلفا لیپوئیک اسید، بلوغ آزمایشگاهی فولیکول های پره آنترال را در نمونه های انجمادی و غیر انجمادی بهبود بخشید.

یکی از کاربرد های مهم تخم کاهو در طب سنتی، کاهش مایع منی، اسپرم و تمایلات جنسی بوده است.
مقصود از مطالعه حاضر بررسی اثر عصاره های آبی و آبی الکلی تخم کاهو بر تستوسترون و اسپرماتوژنز می باشد.
در مطالعه تجربی حاضر تعداد 24 موش نژاد NMRI در محدوده وزنی 20-25 گرم خریداری شد. حیوانات به صورت تصادفی به 4 گروه: کنترل، عصاره آبی-الکلی mg/kg200 و عصاره های آبی (mg/kg100،50) تقسیم شدند. عصاره ها به مدت 10 روز متوالی، روزی 1 بار به صورت داخل صفاقی تزریق شدند. 2 هفته بعد از آخرین تزریق موش ها بوسیله اتر بیهوش شده و پس از لاپاراتومی خونگیری از قلب جهت بررسی تستوسترون بوسیله کیت اندازه گیری الایزا انجام پذیرفت. سپس بیضه و دم اپیدیدیم تمام حیوانات به منظور اندازه گیری مورفولوژی بیضه و تعداد و میزان حیات اسپرم خارج گردید.
وزن بیضه در گروه عصاره های آبی-الکلی و آبی(mg/kg 100 (p=0.001 و آبی(mg/kg 50 (p=0.008 افزایش یافت. میزان حیات اسپرم گروه عصاره های آبی-الکلی (0/001=p) و آبی(mg/kg 50 (p=0.026 و 100 (0/045=p) کاهش پیدا نمود. همچنین نتایج کاهش معنی داری را در تعداد اسپرم در گروه عصاره آبی-الکلی (0/035=p) و آبی(mg/kg 50 (p=0.006 در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. همچنین افزایش معنی داری در میزان سطح سرمی تستوسترون در گروه عصاره آبی mg/kg50 در مقایسه با گروه های کنترل (0/002=p)، عصاره های آبی الکلی (0/001=p) و آبی(mg/kg 100 (p=0.003 بوجود آمد.
نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره های آبی-الکلی و آبی mg/kg 50 تخم کاهو اثرات ضد اسپرماتوژنز دارند، همچنین عصاره mg/kg 50 سطح سرمی تستوسترون را در موش ها افزایش داد. بنابراین می توان چنین پیشنهاد نمود که تخم کاهو می تواند به عنوان یک عامل بالقوه ضدبارداری باشد.

مصرف آسپیرین، هپارین و یا هر دو در زنان مبتلا به سقط مکرر با علت ناشناخته می تواند مفید باشد چراکه این مشکل می تواند به دلیل ترومبوز در عروق دسی دوآ بوجود آید.
هدف از مطالعه حاضر بررسی همراهی ترومبوفیلیا با سقط مکرر با علت ناشناخته و بررسی تاثیر داروهای ضد انعقادی در درمان آن بود.
در این مطالعه quasi experiment (مشابه کارآزمایی بالینی) 520 زن مبتلا به سقط مکرر را بررسی نموده ایم. 250 زن با سقط مکرر با علت ناشناخته در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند. یکی از آنها آسپیرین (mg 80 روزانه) از 2 ماه قبل از حاملگی و در طی حاملگی تا هفته 36 دریافت نمود. گروه دوم آسپیرین به روش قبل همراه با هپارین (5000 واحد دو بار در روز) زیرجلدی از شروع حاملگی دریافت نمودند که این درمان تا 4 هفته بعد از زایمان نیز ادامه داشت. نوع درمان برای هر بیمار بر اساس سن و تعداد سقط انتخاب شد.
تعداد تولد زنده در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت. زنانیکه آسپیرین همراه با هپارین دریافت نموده بودند 74/5 درصد نوزاد زنده به دنیا آورده بودند. در حالیکه زنانیکه تنها آسپیرین مصرف نموده بودند 79/8 درصد نوزادان زنده به دنیا آورده بودند.
تعداد تولد زنده در دو گروه مصرف کننده دارو بدون تفاوت معنی دار بود. استفاده از آسپیرین و یا آسپیرین به اضافه هپارین در درمان سقط مکرر با علت ناشناخته باید مورد به مورد انتخاب شود.

تیوپنتال سدیم و پروپوفول دو داروی شایع مورد استفاده در القاء بیهوشی جهت انجام ART می باشند. اما تاثیر این داروها بر روی ART هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است.
در این مطالعه ما به بررسی عوارض جانبی، اثرات همودینامیک و تاثیر برروی نتیجه حاملگی پرداختیم.
در طول این بررسی بالینی دو سوکور، 90 بیمار که کاندید انجام بیهوشی برای ART بودند مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران با کمک جدول اعداد تصادفی به دو گروه یکسان 45 نفره تقسیم شدند که یک گروه تیوپنتال سدیم و گروه دیگر پروپوفول به عنوان داروی القاء بیهوشی دریافت نمودند. گروه اول، تیوپنتال سدیم mg/kg 5 و گروه دوم پروپوفول mg/kg 5/2 داروی هوشبر وریدی دریافت نمودند. وضعیت همودینامیک اولیه بیماران ثبت گردید. در طول عمل جراحی هر پنج دقیقه تغییرات همودینامیک اندازه گیری و ثبت گردید. میزان موفقیت لانه گزینی و موفقیت حاملگی نیز در گروه ها بررسی و ثبت شد.
بررسی نتایج حاصله، تفاوت معنی داری بین دو گروه در زمان پاسخ به تحریک صوتی (0/001>p)، زمان طبیعی شدن سرعت و کیفیت تنفس (0/001>p)، تهوع (0/001>p) و استفراغ (0/001>p) وجود داشت. تمام این معیارها در گروه پروپوفول بهتر از گروه دیگر بود. تفاوت معنی داری در سایر معیارهای مورد بررسی در دوگروه مشاهده نشد.
براساس یافته های مطالعه حاضر، استفاده از پروپوفول در اعمال جراحی ART بر استفاده از تیوپنتال ارجح می باشد. همچنین نتایج حاصل از این مطالعه و مطالعات منتشر شده قبلی، عوارض کمتری را برای پروپوفول بیان نموده اند.