1. بال های شکسته

بار دیگر احساسات یک ملت جریحه دار شد. ملتی بزرگ و رشید که آموخته است همواره غم را با شادی، حزن را توام با سرور، تبریک را همراه تسلیت و شیرینی را در کنار تلخی تجربه کند.

41 سال است که بارها یکدیگر را درآغوش فشردیم و خندیدیم و به هم تبریک گفتیم و در ناکامی ها سر بر شانه هم گذاردیم و گریستیم و غمگسار یکدیگر بودیم. همواره بر جراحات حاصل از پیکان نیرنگ بدخواهان، خود مرهم نهادیم و بر نهال شکسته از سنگ تحریم دشمن بی آزرممان، خود پیوند زدیم. غم داغ هامان را خودمان خوردیم و دل های آزرده مان را خود تسکین دادیم. در همه این سال ها کسی یارمان نبود و باری از دوشمان برنداشت. پیوسته آموختیم که بر زانوان پرتوان و گاه رنجور خویش بایستیم و از عصای تزویر و شعبده مکاران، مدد نجوییم.

 و این بار نیز... آبشار غمی سترگ تر از آسمان چشم ها و سرشارتر از گنجای قلوب، یکباره بر پیکره دل ها بارید و در پروازی غمگین، بال های کبوترانی از حریم کشور شکست، شیشه عمر عزیزانی از سنگ خودی در هم فرو ریخت و پیمانه جگر گوشگان ملت از شراب زندگانی تهی گشت و غمی ستبر، گرانبار بر شانه های قلوب ملت نشست.

ای کاش این هواپیما هرگز پرواز نکرده بود.

ای کاش نقص فنی، آن را زمین گیر می کرد.

ای کاش آن روز، پروازها لغو شده بود.

ای کاش آن لحظه شوم فرا نمی رسید.

ای کاش هواپیمای زخمی به دشواری بر زمین می نشست.

ای کاش شرنگ این حادثه را از جام کابوسی دهشت فزا نوشیده بودیم.

ای کاش این رویداد تلخ هیچ گاه به وقوع نمی پیوست.

اما چه باید کرد؟ درست در جشن ملی به خاک مالیدن پوزه دشمن، خانواده هایی از همین مرز و بوم در سوگ عزیزانشان نشستند و دیدگان ما نیز در این روزهای بارانی به مدد چشمان غمگینشان شتافت. این بار غم را نیز خود به دوش خواهیم کشید و به اغیار شوم اندیش، اجازه شوخ دیدگی نخواهیم داد.

2. اعداء حمقا

دشمن شوم نقشش بر باد و دستش بریده و حلقوم کثیفش تا ابد فشرده باد. او که لحظه ای آسایش ما را نخواست و قلب چرکینش که سرچشمه حمیم و غساق دوزخ است جز به تیره روزی ما نیندیشید، اینک ساز بدآهنگ کوک می کند و با نفس متعفن خویش از خیرخواهی و دوستی ملت ما می گوید، همچون نیای شقی و پر تدلیس خود، ابلیس که برای آدم و حوا سوگند سخت خورد که من خیرخواه شما هستم! «و قاسمهما إنی لکما لمن الناصحین».

شرمت بادای شیطان بزرگ! ای معدن فساد و تباهی و ظلمت! ای مغاک گنداب های فتنه انگیزی و هرزگی و تبهکاری! ای باتلاق آشوب و نابسامانی و تفرقه! ای لجنزار شهوت و پستی و حیوانیت! ای ورطه سقر و درکات دوزخ!

آمریکای دیو سیرت و ددمنش! روی سخنم با توست؛ آن روزهایی که سربازانت، هزاران فرسنگ دور از خانه در سرزمین های دیگران آسوده و متکبرانه قدم می زدند و جنایت می کردند گذشت. روزهای خوشت که سرزمین های ملل مظلوم را جبارانه لگد کوب می کردی، به پایان آمد. استکبار سالیان طولانی را فراموش کن و اینک از سیلی های سخت اسلام به دست فرزندان رشید این دیار به گرد خود بپیچ و یاوه بباف. امروز باید به کیفر همه مستی ها و عربده های مغرورانه ای که بر سر ملت های مظلوم می کشیدی، همچون کفتار به دام افتاده ای التماس کنی و ذلت بچشی.

امروز رئیس جمهور سبک مغز و گنده دماغت که از سر بلاهت، ناتوان از درک بلای عظیمی ست که دامن ناپاکش را گرفته، به همراه نخست وزیر دلقک و کودن انگلیس چه به جا در نقش «پت و مت» این بار نمایش کمدی «نفرت و انزجار» را به صحنه آورده اند. که هر چند در عالم سیاست مفتضحانه عمل کردند، بی گمان زوج کمدین موفقی خواهند بود.

سفیر گستاخ انگلیس و پیام آور مکر و تفرقه از سوی روباه پیر استعمار، این بار ذلیلانه پیش از آنکه پوشک خود را بپوشد قدم در خیابان هایی گذاشت که یک هفته پیش در زیر گام های ملت غیور ما در تشییع پیکر پاک سردار سلیمانی می لرزید. این مردک سبک مغز نابخرد که فعلا باید در کنار کودکان، الفبای درک و شعور بیاموزد، مثلا خواست از آشوب عده ای فریب خورده و جاهل، بهره برداری کند. همچون مگسی که بر یال شیری نشسته و داعیه مبارزه با او را دارد! امید است درسی به این نادان وقیح داده شود که هرگز فراموش نکند.

3. فداییان ملت

ای سپاه! ای زلال ایمان و تقوا و جهاد! ای حماسه یک اربعین! ای تاریخ پر فراز و نشیب و سرشار از افتخار میهن! سپاه ای سرمایه ملت سپیدبخت! چه بخوانمت؟ که همواره استقلال این مرز و بوم، بر شانه های استوار تو تکیه کرده و امنیت چون شاخه نوری از افق چشمان بیدار تو بر ملت ارزانی شده است. سپاه! ای آنکه نصیب تو و ارتش در شب های بیداری و هوشیاری، غم و اضطراب بود و امنیت و ثبات، سهم چاردیواری این دیار کهن.

امروز تو را در آزمونی سخت می بینم. بین محبوبیت ملت و نفرت پراکنی دشمن زبون. بین شادی مردم از سیلی سختی که به آمریکای جنایتکار زدی و اندوه بزرگ از شهادت یار دیرین، سردار سربلند اسلام سلیمانی عزیز و غم سقوط هواپیمای مسافربری و داغ جمع کثیری، هموطن بی گناه. جشن و فرحی در محاصره دو غم از یاد ناشدنی. چه ماجرای تلخ و چه امتحان بزرگی!

ای سپاه! سرداران دلاورت، خالصانه و بی ریا از اندوه عمیق خود و از اشتباهی گفتند که رخ داد و مسئولانه بار عواقب آن را به دوش کشیدند. در چهره آنان فرافکنی، توجیه و نگاه از بالا به پایین وجود نداشت. آنچه که دیدیم شجاعت، جوانمردی، افتادگی، شرم و حیا بود. مومنان چنین اند! خاکی و خطا پذیر.

ای سپاه! ملت قدرشناس ما از یاد نمی برد که در روزهای آتش و خون این فرماندهان غیور تو و سربازان دلاور وطن بودند که همچون گل پرپر شدند و خون پاکشان بر زمین ریخت تا تمامیت ارضی و استقلال کشور تضمین شد. شرح چهل سال حماسه و عرفان تو را با چه بیانی بازگو کنم؟

اکنون به روشنی، این عبارت امام راحل برای همگان مکرر به اثبات رسیده که «اگر سپاه نبود کشور هم نبود». و تو که تا کنون از همه آزمون ها سربلند بیرون آمده ای، امروز اما سرداران فهیم و رادمردت، در آزمون دشوار تواضع و مسئولیت، در برابر دیدگان ملت، خود را شکستند و آرزوی مرگ نمودند.

اما این ملت قدرشناس هرگز بی حرمتی سرداران بزرگ و تاریخ سازان کشور را که همرزمان حاج قاسم اند برنمی تابد و به عده ای آلت دست دشمن که هر اتفاق ناگواری را به نفع آمریکا مصادره می کنند، گوش نمی سپارد. این دشمنان بشریت و دوستان شیطان بزرگ، همان هایی هستند که در شهادت سردار سلیمانی اظهار شادی کردند.

ای سپاه! بر دست و بازویت بوسه می زنم و شرمنده ام چیزی فراخور مقام والایت ندارم که تقدیم کنم. ای فدایی ملت! جان من به فدای تو و سرداران عظیم القدرت.