1. بال های شکسته

بار دیگر احساسات یک ملت جریحه دار شد. ملتی بزرگ و رشید که آموخته است همواره غم را با شادی، حزن را توام با سرور، تبریک را همراه تسلیت و شیرینی را در کنار تلخی تجربه کند.

41 سال است که بارها یکدیگر را درآغوش فشردیم و خندیدیم و به هم تبریک گفتیم و در ناکامی ها سر بر شانه هم گذاردیم و گریستیم و غمگسار یکدیگر بودیم. همواره بر جراحات حاصل از پیکان نیرنگ بدخواهان، خود مرهم نهادیم و بر نهال شکسته از سنگ تحریم دشمن بی آزرممان، خود پیوند زدیم. غم داغ هامان را خودمان خوردیم و دل های آزرده مان را خود تسکین دادیم. در همه این سال ها کسی یارمان نبود و باری از دوشمان برنداشت. پیوسته آموختیم که بر زانوان پرتوان و گاه رنجور خویش بایستیم و از عصای تزویر و شعبده مکاران، مدد نجوییم.