میزان رضایتمندی شغلی فیزیوتراپیست های ایرانی در سال 1387

رضایت شغلی عبارت است از نوع نگرش فرد نسبت به شغل خویش و به مجموع تمایلات مثبت و احساساتی که فرد نسبت به شغل خود دارد. به عبارتی رضایت شغلی متاثر از عوامل مختلفی مانند حقوق و دستمزد، ارتباطات، و... می باشد. رضایتمندی شغلی فیزیوتراپیست ها تاکنون در ایران به طور دقیق مورد ارزیابی قرار نگرفته است. لذا هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی میزان رضایتمندی فیزیوتراپیست ها از شغل شان می باشد.
به منظور بررسی رضایت شغلی، آزمون رضایت شغلی استرانگ در اختیار 102 فیزیوتراپیست شرکت کننده در کنگره سالانه فیزیوتراپی قرار داده شد. این آزمون مشتمل بر 30 سوال می باشد. به جز سوالات 12 و 13 که شامل ده گزینه هستند، سایر سوالات شامل سه گزینه می باشند که بر حسب سوال نمره گزینه مورد نظر یک، سه و یا پنج خواهد بود. کسب نمره بالاتر به معنی رضایت شغلی بیشتر می باشد. نمرات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
طبق نتایج به دست آمده، 81.4 درصد از فیزیوتراپیست های شرکت کننده در مطالعه رضایت شغلی متوسط داشتند، در 15.7 درصد، رضایت شغلی پایین بود و در 2 درصد میزان رضایت بسیار اندک بود. محدوده نمره بدست آمده در این مطالعه، 39 تا 122 بود که نشان می دهد هیچ یک از 102 فیزیوتراپیست شرکت کننده در مطالعه رضایت شغلی بالایی نداشتند.
از جمله علل رضایت شغلی فیزیوتراپیست ها در دیگر نقاط جهان می توان به استقلال کامل در تصمیم گیری در نحوه درمان بیمار و از جمله علل نارضایتی آنها می توان به خستگی جسمانی و فشار روحی اشاره نمود. سنجش رضایت شغلی به منظور بررسی تغییرات آن حداقل هر شش سال یک بار توصیه می گردد.