مقایسه تاثیر غشاء پلی تترافلورواتیلن متراکم با پیوند آزاد لثه بر میزان حفظ و استخوان سازی ساکت دندانی (بررسی بالینی و میکروسکوپی)

کاهش حجم ریج آلوئول پس از خارج کردن دندان باعث مشکلات فراوان در زیبایی، عملکرد و جاگذاری ایمپلنت های دندانی و موفقیت درمان می شود این مشکلات را می توان با انجام مراحل حفظ ریج آلوئول به حداقل رسانید. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر پلی تترافلورو اتیلن متراکم (dPTFE) به عنوان یک غشاء سنتتیک با پیوند آزاد لثه اتوژن (FGG) به عنوان یک غشاء بیولوژیک به همراه آلوگرفت استخوانی دمینرایزه منجمد بر حفظ ساکت دندانی در نمونه های انسانی می باشد.
مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی تصادفی یکسوکور روی 20 فرد سالم غیر سیگاری که جهت درمان ایمپلنت دارای شرایط ورود به مطالعه بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه (dPTFE) و (FGG) قرار گرفتند. عرض و ارتفاع ریج آلوئول بلافاصله پس از کشیدن دندان و 4 ماه بعد در زمان قرار دادن ایمپلنت اندازه گیری شدند. بررسی هیستولوژیک نمونه های استخوان به دست آمده در زمان قرار دادن ایمپلنت از نظر استخوان زنده، غیر زنده، ترابکولر، آمورف و تعداد استئوبلاست توسط میکروسکوپ نوری انجام شد. تغییرات شاخص های دو گروه با استفاده از آزمونT-Test و داخل هر گروه با آزمون Paired-T-Test مورد قضاوت قرار گرفت.
عرض ریج آلوئول در گروه dPTFE در ابتدا 41/1±31/8 میلی متر و در زمان قرار دادن ایمپلنت 86/1±30/5 میلی متر بود که تغییرات از نظر آماری معنی دار بود (006/0= P) و در گروهFGG در ابتدا 54/1±63/7 میلی متر و در زمان قرار دادن ایمپلنت 87/1 ±88/4 میلی متر بود (000/0= P) میزان کاهش عرض ریج آلوئول در گروه dPTFE بیشتر از گروه FGG بود اما این این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (6/0= P) میزان تحلیل استخوان و میزان استخوان سازی در هر گروه مشابه بود و از لحاظ آماری اختلاف معنی داری دیده نشد، به ترتیب (2/0= P) و (3/0= P).
به نظر می رسد کاربرد dPTFE و FGG در حفظ و استخوان سازی ساکت دندانی در پیگیری 4 ماهه، اثرات مشابهی دارند.