تاثیر روش های ارائه بازخورد افزوده (پس از کوشش های موفق و ناموفق) بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر روش های ارائه بازخورد (پس از کوشش های موفق و ناموفق) بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو بود. 60 دانشجوی مقطع کارشناسی (با دامنه سنی 4±20.6) در این آزمایش شرکت کردند و بر اساس نوع بازخورد دریافتی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول بعد از کوشش های موفق بازخورد دریافت می کردند. گروه دوم پس از کوشش-های ناموفق و گروه سوم هیچ بازخوردی دریافت نمی کردند. همه شرکت کنندگان در تمامی کوشش ها در مرحله اکتساب و یادداری برآورد خطا داشتند. تکلیف، تولید نیروی 70 درصد بیشینه قدرت پنجه دست راست با استفاده از دستگاه تولید نیرو بود. پس از جمع آوری داده ها، برای تجزیه و تحلیل نتایج مرحله اکتساب، از تحلیل واریانس با تکرار سنجش استفاده شد. در آزمون یادداری، روش تحلیل واریانس یک راهه به کار گرفته شد. نتایج مرحله اکتساب نشان داد بین گروه اول (KR پس از کوشش-های موفق) و گروه دوم (KR پس از کوشش های ناموفق)، درعملکرد تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری وجود نداشت (P> 0.05). بااین حال، در آزمون یادداری، بین گروه اول (KR پس از کوشش های موفق) و گروه دوم (KR پس از کوشش های ناموفق)، در عملکرد تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری حادث شد (P≤0.05). به عبارتی، گروه اول که پس از تلاش های موفق بازخورد دریافت می کردند عملکرد بهتری در تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطاهای-شان نسبت به گروه دوم و گروه کنترل داشتند.این الگوی نتایج نشان می دهد اگر افراد پس از کوشش های موفق نسبت به کوشش های ناموفق بازخورد دریافت کنند، یادگیری و قابلیت شناسایی خطای بهتری رخ خواهدداد.