بررسی سطح سرمی منیزیم و تاثیر آن در پیش آگهی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه

مطالعات مختلفی در زمینه بررسی ارتباط سطح سرمی منیزیم با پش آگهی بیماران بستری در ICU صورت گرفته است. با توجه به اهمیت احتمالی هیپومنیزیمی در پیش آگهی بیماران این مطالعه انجام شد تا در صورت لزوم با اقدامات پیشگیرانه به کاهش هزینه های بیمارستانی از طریق بهبود سریع تر، کاهش طول مدت بستری و عوارض کمک کنیم.
در این بررسی تعداد 216 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام خمینی ارومیه در 5 ماه اول سال 1390 مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران با مرگ مغزی، کومای عمیق، نارسائی پیشرفته ارگان های انتهایی و کانسر های پیشرفته از مطالعه خارج شدند. سطح سرمی منیزیم در بدو ورود به ICU ثبت و بیماران تا پایان بستری در ICU و بیمارستان پیگیری شدند. طول مدت بستری، میزان نیاز به تهویه مکانیکی و مرگ و میر احتمالی مشخص شد.
79 بیمار (58/36%) در بدو ورود به ICU سطح سرمی نرمال، 69 نفر (94/31%) منیزیم پایین تر از نرمال و 68 نفر (48/31 %) سطح سرمی بالاتر از نرمال داشتند. سطح سرمی منیزیم با طول باقی ماندن در ICU و طول مدت تهویه مکانیکی همبستگی معکوس داشت به طوری که ارتباط معنی داری بین سطح منیزیم و هر یک از آیتم های فوق وجود نداشت. میزان مرگ و میر در ICU با سطح منیزیم ارتباط معنی داری نداشت.
با توجه به نتایج مطالعه حاضر و مطالعات پیشین می توان بیان داشت، کمبود منیزیم در بیماران بدحال بستری در ICU دیده می شود ولی با افزایش مرگ و میر و نتایج بالینی بد مرتبط نمی باشد و پزشکان باید در مواردی همچون سوء تغذیه و اختلال الکترولیتی بیماران شدیدا بدحال ICU هوشیار باشند.