اثر خستگی و دوره بالینی بر افسردگی، اضطراب، استرس، کیفیت زندگی و وضعیت اشتغال بیماران مولتیپل اسکلروزیس

در مولتیپل اسکلروزیس(MS)خستگی علامت شایعی است و بیشتر بیماران آن در دو تیپ عود-بهبود(RRMS)و پیشرونده ثانویه(SPMS)جای دارند. خستگی با توجه به ایجاد احساس ضعف و فقدان انرژی و دوره بالینی نیز به دلیل استقرار یک پیش آگهی متغیر، قادرند برعلائم روانی، توانایی کارکردی و وضعیت اشتغال مبتلایان تاثیر بگذارند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر خستگی و دوره بالینی در علائم روانی، کیفیت زندگی و وضعیت اشتغال می باشد.
در این پژوهش گذشته نگرمقطعی، 152 بیمار به شیوه پیاپی نمونه گیری شدند. کلیه بیماران با استفاده از مقیاس شدت خستگی (FSS)، مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس(DASS-21)و پرسشنامه فرم کوتاه زمینه یابی سلامت(36-SF)مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA)و آزمون دقیق فیشر تجزیه وتحلیل شدند.
میانگین نمرات علائم روانی و ابعاد فیزیکی و روان شناختی در بیماران خسته و SPMS وخیم تر از گروه های غیرخسته وRRMS بود. همچنین بیکاری با فراوانی بیشتری در بیماران خسته گزارش گردید. در این باره بین RRMS و SPMS یافته معناداری مشاهده نشد. علاوه برآن تفاوت دو گروه از بیماران خسته و غیرخسته و RRMS و SPMS درمتغیرهای افسردگی، اضطراب، استرس، ابعاد فیزیکی و روان شناختی معنادار به دست آمد(05/0P<).
این پژوهش تاثیر خستگی و دوره بالینی را برعلائم روانی، جنبه های فیزیکی و روان شناختی زندگی و وضعیت اشتغال بیماران MS توضیح داد. هرچند به نظر می رسد اثرگذاری برخی متغیرها بر یکدیگر در یک ارتباط دو سویه نیز قابل تبیین باشد. تلویحات بالینی مورد بحث قرار گرفته است.